Als hondenbaasjes is het ons vergeven als we denken dat we de dienst uitmaken in de roedel. Zeker als we de oude hondenboekjes mogen geloven. Zijn we iets meer van deze tijd dan weten we dat de hele dominantietheorie, waarbij één wolf altijd de baas is, al een poosje op z’n derrière ligt te rusten. Toch hebben we nog wel eens de illusie dat we degenen zijn die de regels opstellen en dat de honden zich daar aan houden. Waarom is de term ‘baasje’ anders uitgevonden? Verder lezen Hondenleven: een boel illusies armer
Het is het einde van het jaar. De tijd vliegt richting de jaarwisseling. Hoezeer je ook op Scrooge wilt lijken en de humbug wil ontlopen, de jaarwisseling is toch een symbolisch einde en nieuw begin. Tenminste zo voel ik het. Ik wil dingen afhandelen voor het einde van het jaar zodat ik in januari fris kan beginnen. Eén van die dingen is het beëindigen van mijn eigen onderneming. Ik krijg het zo druk met de webshop en het ondersteunen van Erna in haar werkzaamheden dat ik niet genoeg aandacht kan geven aan mijn eigen klanten. Bovendien levert het wel de nodige stress op, juist ook omdat ik er niet genoeg aandacht aan kan geven. En stress is nou net iets waar ik zoveel mogelijk vanaf wil. 
Elke middag maak ik lunch klaar voor Erna en mij. Als Erna thuiskomt van haar eerste cliënt van de dag, staat er een lekker middageten op tafel. Daarbij hoort wat ons betreft ook een gekookt eitje. Een zacht gekookt eitje. Dat vergt enige aandacht en precieze bereiding. Water in de pan, eitjes erbij. Dan aan de kook brengen, gas uitdraaien en exact drie minuten en tien seconden in het hete water laten liggen. Afblussen met koud water en klaar. Zo hebben we meestal een perfect gekookt eitje. Af en toe gaat er iets mis. Zoals een gebarsten ei, of een ei dat net iets te hard of net iets te zacht is. Teleurstellingen horen bij het leven. Een minder goed gelukt gekookt eitje is daarin niet uitgezonderd.
Ik ben altijd trots op onze hondjes als ze iets hebben geleerd. Soms hebben we ze bewust iets geleerd, soms leren ze spontaan iets. Zoals ik al eerder heb geschreven in deze columns verzamelen Blitzz en Bella de voerbakken nadat de viervoeters hebben gegeten. Een voorbeeld van iets dat ze spontaan hebben geleerd. Dat is erg makkelijk. Ik hoef niet meer op pad om de bakken te zoeken, ze worden netjes bij me gebracht. Blitzz en Bella moeten wel geduld oefenen als het om de bak van Spip gaat, want die eet erg langzaam en meestal ook in etappes.
Erna is naast de mede-eigenaar van hondencadeautjes.nl, ook hondengedragsdeskundige. Dat is handig als je herplaatsers in huis hebt. Het helpt enorm als je veel van hondengedrag weet als je hun rugzakje uit moet pakken en opnieuw gaat inpakken. Met andere woorden: heropvoeden. Dat woord heropvoeden kan een negatieve klank hebben. Althans bij mij roept het beelden op van strenge mannen en vrouwen die in een somber, grimmig gebouw met harde hand de opvoeding ter hand nemen. Denk aan Oliver Twist of Bint. 
Bella gaat tegenwoordig naar school. Naar puppytraining om precies te zijn. Ze is al lang geen pup meer, maar wat opvoedingsniveau betreft is ze dat nog wel. We zien dit aan alles: jeugdige overmoed, snel leren en even snel schijnbaar weer vergeten, nieuwsgierig naar alles wat nieuw is. Kortom, een pup. Helemaal niet erg, maar soms wel lastig. Zeker als je een klein roedeltje hebt waar de vonk van Bella makkelijk resulteert in een oncontroleerbare explosie. Dus Bella gaat naar de peuterklas om wat manieren te leren. Eigenlijk is de hoofdaanleiding dat ze heftig reageerde op andere honden en dat is niet fijn. Gelukkig kon ik daar het woord ‘reageerde’ gebruiken. Verleden tijd dus.
