Tot mijn verbazing begon Bodhi gisteren met Blitzz te ravotten. Tot mijn nog grotere verbazing leek Blitzz erop in te gaan en het leuk te vinden. Het was een kort potje ravotten, maar dat Blitzz er überhaupt in meeging deed mijn onderkaak spontaan richting vloer bewegen. Wat is hier aan de hand? Want Blitzz staat hier in huis niet bekend als de meest speelse hond. De enige die haar soms tot spel kan bewegen is Spip. Op de een of andere manier heeft dat ouwe menneke een gevoelige snaar geraakt bij Blitzz, dus met hem wil ze nog wel eens een voorzichtig potje ravotten.
Het zat er al een poos aan te komen. Onze tuin had een grote opknapbeurt nodig. Het excuus dat ik tot nu toe aanvoerde legde de schuld van uitstel volledig bij de honden. “Het heeft weinig zin iets aan de tuin te doen als de honden er toch weer een puinhoop van maken.” Zo gold het argument. Natuurlijk is dit een drogreden. Onze honden zijn stuk voor stuk lievertjes van de bovenste plank. De halo die rond hun kopjes zweeft is dermate helder dat het zelfs hun liefste puppy-oogjes in de schaduw zet. 
Op dinsdag mag Blitzz met Erna mee naar een cliënt. Ze weet dat precies. Dinsdagochtend na het ontbijt is haar enthousiasme aanstekelijk. Ze is er helemaal klaar voor. De tas is gepakt en Erna trekt haar schoenen aan. Blitzz staat letterlijk te trappelen van ongeduld. Het is een genot om te zien hoe graag de honden mee gaan om te werken. Voor hun is het een uitje waar ze reikhalzend naar uitkijken.
