Als hondenbaasjes is het ons vergeven als we denken dat we de dienst uitmaken in de roedel. Zeker als we de oude hondenboekjes mogen geloven. Zijn we iets meer van deze tijd dan weten we dat de hele dominantietheorie, waarbij één wolf altijd de baas is, al een poosje op z’n derrière ligt te rusten. Toch hebben we nog wel eens de illusie dat we degenen zijn die de regels opstellen en dat de honden zich daar aan houden. Waarom is de term ‘baasje’ anders uitgevonden? Verder lezen Hondenleven: een boel illusies armer
Het zat er al een poos aan te komen. Onze tuin had een grote opknapbeurt nodig. Het excuus dat ik tot nu toe aanvoerde legde de schuld van uitstel volledig bij de honden. “Het heeft weinig zin iets aan de tuin te doen als de honden er toch weer een puinhoop van maken.” Zo gold het argument. Natuurlijk is dit een drogreden. Onze honden zijn stuk voor stuk lievertjes van de bovenste plank. De halo die rond hun kopjes zweeft is dermate helder dat het zelfs hun liefste puppy-oogjes in de schaduw zet. 
Op dinsdag mag Blitzz met Erna mee naar een cliënt. Ze weet dat precies. Dinsdagochtend na het ontbijt is haar enthousiasme aanstekelijk. Ze is er helemaal klaar voor. De tas is gepakt en Erna trekt haar schoenen aan. Blitzz staat letterlijk te trappelen van ongeduld. Het is een genot om te zien hoe graag de honden mee gaan om te werken. Voor hun is het een uitje waar ze reikhalzend naar uitkijken.
