Ik hoor het woord klieren nooit meer. Waarschijnlijk komt dat omdat ik niet meer in de nabijheid van kinderen van een zekere leeftijd ben. Erna en ik hebben geen kinderen en verder hebben wij ook weinig tot geen contact met kinderen. Dat vinden we ook prima zo. Veel mensen zijn automatisch gecharmeerd van kinderen. Erna en ik hebben dat niet zo. Ik kan niet voor Erna spreken, maar in mijn geval komt dat denk ik omdat ik zelf nog veel te veel kind ben. En als je kind bent ben je ook niet automatisch gecharmeerd van andere kinderen. Dan zijn het gewoon soortgenoten die of leuk of hoogst irriterend zijn. Verder lezen Hondenleven: klieren
Het is het einde van het jaar. De tijd vliegt richting de jaarwisseling. Hoezeer je ook op Scrooge wilt lijken en de humbug wil ontlopen, de jaarwisseling is toch een symbolisch einde en nieuw begin. Tenminste zo voel ik het. Ik wil dingen afhandelen voor het einde van het jaar zodat ik in januari fris kan beginnen. Eén van die dingen is het beëindigen van mijn eigen onderneming. Ik krijg het zo druk met de webshop en het ondersteunen van Erna in haar werkzaamheden dat ik niet genoeg aandacht kan geven aan mijn eigen klanten. Bovendien levert het wel de nodige stress op, juist ook omdat ik er niet genoeg aandacht aan kan geven. En stress is nou net iets waar ik zoveel mogelijk vanaf wil. 
Het nieuwe jaar begon goed voor mij. Op vrijdag 1 januari viel er een vulling uit één van mijn kiezen. Wij waren niet thuis. We vluchten ieder jaar voor het vuurwerk, dat behoorlijk heftig is in onze wijk. We willen onze honden daar niet aan blootstellen. Dit jaar konden we natuurlijk niet naar het buitenland, maar gelukkig hadden we een plekje gevonden midden in het bos ergens in Nederland. Ver van de mensenmassa en relatief vuurwerkluw. Dat het vuurwerkverbod geen stand zou houden hadden we vooraf al bedacht en we bleken dat goed te hebben ingeschat. Afijn, we waren dus niet thuis en mijn vulling had een onafhankelijkheidsverklaring getekend. Wat te doen? 
Bella begint zich steeds beter aan te passen aan een leven in een ‘gewoon’ huishouden. Zoals bij veel herplaatshonden heeft dat best veel tijd en geduld gevergd. Er waren momenten in het begin dat we ons afvroegen of Bella wel in ons roedeltje zou passen. Zo druk en onbezonnen was ze. Het zit echter gewoon niet in ons DNA om een hond weer van de hand te doen, dus we hebben volgehouden. En zie daar: Bella draait volledig mee als coach-hond en ze is een heel stuk rustiger geworden. Bovendien zien we haar met de dag groeien, niet in volume maar in persoonlijkheid. Iedere dag is voor haar weer een dag dat ze laat zien dat ze blij is bij ons. Dan weet je als herplaatshondeneigenaar weer waar je het voor doet! Maar je weet ook dat er altijd rafelige randjes zullen blijven. 
