Zoals regelmatige lezers van deze columns weten hebben we een pup in huis. Bezoekers van ons stulpje zouden zich kunnen vergissen in welke van de vier viervoeters de pup is als ze puur naar de grootte van de hond kijken. De pup is inmiddels de grootste van het stel. Ik weet niet wat voor een krachtvoer er verborgen zit in haar brokken, maar het werkt goed. Ze steekt nu met kop en schouders boven de andere drie uit.
Een paar maanden geleden schreef ik over Spip en zijn nierproblemen. Of liever gezegd, over zijn voerproblemen. Omdat zijn nieren wat opspeelden moest hij overstappen op nierdieet. En dat vond hij helemaal niks. Dat voer is gewoon niet zo lekker als vlees. Dus at hij gewoon niet of weinig. De toch al slanke whippet werd eng dun. Ik vind het vandaag tijd voor een Spip update. Want het gaat eigenlijk heel goed met Spip nu, en dat mag toch ook aan de grote hondencadeautjesklok!
Bella’s opvoeding gaat onverminderd door. Nu we haar volle vertrouwen hebben, leert ze bijna wekelijks nieuwe vaardigheden. Afgelopen week ben ik bezig geweest haar gedrag tijdens voertijd te veranderen. En dat is wonderwel gelukt. Alhoewel Bella Bella niet zou zijn als ze niet zou uitproberen hoever ze kan gaan in het oprekken van de regels. En daarvoor waardeer ik haar zeer. Karakter noem ik dat. Ik hou niet zo van dat gehoorzamen als een robot.
Het is 1976. De modekleur is bruin en oranje en wekelijks valt de Donald Duck (voor mij) en de Popfoto (voor mijn zus) door de brievenbus. Het is rond half vijf. Ik zit boven op mijn kamer, geknield bij het altaar van de Legobak. Het rammelen van de steentjes is de soundtrack van mijn vrijetijd buiten school. Langzaam maar zeker stijgt er uit de keuken echter een verstorende geur op. Mijn moeder bereidt het avondeten. Ze is een goede kok en we eten, zeker naar jaren zeventig maatstaven een gevarieerd dieet. Zo leren mijn zus en ik al jong van alles eten. Er is echter één groente die de wanhoop van mijn smaakpapillen was. En nog steeds is. Spruitjes! Verder lezen Hondenleven: Spruitjes
Het is nog vroeg in de ochtend. De schemer wint het nog van de dag. In de keukenhoek van de benedenverdieping brandt een eenzame lamp. Het licht is gedimd, veel voegt de lamp niet toe. Aan het aanrecht staat een man. Hij maakt zo te zien een ontbijt klaar. De verschillende ingrediënten zoals havermout, noten, banaan en peer, liggen uitgestald op de snijplank. Een pannetje staat klaar op het nog nachtkoude gasfornuis. Verder lezen Hondenleven: Dief
Straathonden zijn niet zo precies als het op eten aankomt. Neem Bella, onze niet meer zwervende Labrador-spaniel kruising die letterlijk van de straat is opgepikt. Zij eet alles wat los en vast zit. Komt het voor de neus, dan verdwijnt het in de bek. De evaluatie over de culinaire waarde volgt later. Of niet. Binnen is binnen immers. Verder lezen Hondenleven: kieskeurig
Met vier honden is er wel eens ietwat leven in huis. Zeker als elk van de vier honden zijn of haar eigen rugzakje op heeft. En met rugzakje bedoel ik dan een minder leuk verleden. Dat hoort bij het in huis nemen van herplaatsers. Gelukkig is er ook een boel harmonie, dus op een enkele schermutseling na, leven we in een vredig hondenhuis. Verder lezen Hondenleven: etenstijd
