De wekker gaat. Het is half zeven. Ik heb uitgeslapen want normaal ben ik ruim voor de wekker gaat wakker en opgestaan. Dit keer dus niet. Ik rek me uit en neem een zittende positie aan. Benen buiten het bed. De kou van de vloer maakt mijn voeten wakker, daarna mijn benen. Het voor de ochtend belangrijkste deel van mijn lijf is geactiveerd. Het brein mag nog even sudderen. Ik kleed me aan in het donker. Ik geef de nog slapende Erna een kusje, wees gerust, daar merkt ze niks van. Ik begeef me richting de trap naar beneden. De honden hebben mij al gehoord, te oordelen naar de opwinding beneden. Ik hoor Blitzz, die blij brommend door de kamer loopt met een speeltje in haar bek. Ik hoor een blaffende Bella die bij de kamerdeur mijn komst aankondigt. Spip hoor ik niet, maar ik weet dat hij op de bank staat en bijna omvalt door het hevige kwispelen. Ik doe de kamerdeur open en de scène die ik net heb beschreven wordt bevestigd. Verder lezen Hondenleven: Ochtendritueel