Na lange tijd schaak ik weer met mijn vader. Dat deden we in een grijs verleden ook al. Overigens en volledig a propos, vreemde term ‘grijs verleden’. Ik ben nu grijs, in het verleden was ik dat niet. Goed, in vervlogen tijden schaakten mijn vader en ik ook al. Ik woonde nog thuis en regelmatig speelden we een potje schaak. Het schaakbord en de stukken zie ik nog helemaal voor me. Het was een mooie schaakset. Hoewel er enkele stukken waren waar wat beschadigingen op zaten. Dit onder andere als gevolg van een hond die het schaakspel anders interpreteerde dan bijvoorbeeld Kasparov dat zou doen. Toch vind ik het nog steeds één van de mooiste schaakspellen die ik ooit heb gezien. Natuurlijk kleurt nostalgie deze mening meer dan een beetje.