Hondenleven: Ieder nadeel…

Iedereen die dieren in of om het huis heeft, moet wel eens gebruik maken van de diensten van een dierenarts. Zelfs als je dier kerngezond is. Het inenten tegen ziekten is nou eenmaal nodig. Hoewel sommige dierenartsen erg royaal zijn met hun inentingen. Gelukkig hebben wij een dierenartsenpraktijk waar de dierenartsen graag meten voor ze spuiten. Dus we laten de honden titeren. Dit is een bloedonderzoek dat aangeeft hoe actief de antistoffen zijn. Daarmee kun je bepalen welke inentingen nodig zijn. Ook voor het titeren moeten we naar de dierenarts natuurlijk. De honden vinden dat een uitje. Het feit dat er een dierenarts aan dat uitje vastzit vinden ze jammer, maar er heerst geen paniekstemming. Vooral ook omdat ze op de plek des onheils vertroeteld worden en heel veel brokjes krijgen. Dus voor de honden is het geen grote opgave. Voor mij ligt dat anders.

Toen ik geboren was bleek dat ik niet helemaal de kleur had die ik had moeten hebben. Dat heeft niks met racisme te maken. Het bleek dat mijn bloed en de rest van mijn lijf een soort Brexit-conflict hadden en mijn pigment had een duidelijke voorkeur voor de kleur geel. In meer medische termen: ik was een resusbaby. Ik belandde per ommegaande in de couveuse met meer slangen en draden aan mijn lijf dan het monster van dr. Frankenstein.  Dagelijks moest er bloed worden afgenomen om te controleren of het interne conflict werkelijk doorging of dat het geschil werd bijgelegd. Tot drie keer toe werd mijn bloed gewisseld.

Het feit dat ik wekelijks een column kan schrijven op deze website geeft aan dat er in dit geval een compromis tussen de strijdende partijen werd gesloten. Zoals een kinderarts destijds tegen mijn ouders zei: “Hij is een vechter, hij redt het wel. ”
En 53 jaar later, zijn er nog geen tekenen van herziening van de afspraken. Blijkbaar hebben mijn organen betere morele waarden dan enkele Britse politici die ik zou kunnen noemen.

Toch heeft al dat gedoe wel een paar effecten gehad. Prettige en minder prettige. Het prettige gevolg is dat ik een voorliefde voor het science fiction en bepaalde soorten horror genre heb overgehouden aan al die slangen aan mijn lijf. Ik denk dat ik me thuis voel in de half mens, half machine toekomst. Met de monsters die op het scherm en in boeken zo vaak klakkeloos worden neergezet als onmenselijk en gevoelloos, heb ik juist een vorm van compassie. Onbewust weet ik wat het is om in leven te worden gehouden door machines en slangen.

Een ander, minder plezierig effect van mijn vroege medische ervaring is dat ik nogal zenuwachtig wordt van medische zaken. Mijn verstand zegt heus dat men het beste voor heeft in een gegeven omstandigheid maar ergens vanuit de diepte van mijn ziel komt mijn hele lijf in opstand. En dat geldt ook voor het naar de dierenarts gaan.

Raar natuurlijk, puur rationeel gezien. De kans is vrij klein dat een dierenarts spontaan de voor de honden bedoelde onderzoeken en naalden op mij gaat richten. Hoewel ik in ons specifiek geval maar wat graag onze huisartsenpraktijk zou omruilen voor onze dierenartsenpraktijk, maar dat is een heel ander verhaal.

Honden pikken normaal dit soort emoties feilloos op en reageren daar ook op. Maar in het geval van de dierenarts lijkt het niet zo te zijn. Althans niet in de zin van nerveuze of angstige honden op de behandeltafel. Misschien met uitzondering van Bella, maar die heeft op dat gebied nog niet zoveel ervaring. Kwestie van gewenning hopen we.

Wat mij betreft: ik zet me erover heen. Het moet. Het belang van de honden telt vele malen zwaarder dan mijn innerlijke, irrationele angsten. En zodra ik de drempel bij de dierenarts over ben zijn die gevoelens ook weg. Dan schakel ik naar een andere modus. ‘Mind over matter,’ zoals de Engelsen dat noemen. Wat natuurlijk helpt is dat we een hele fijne dierenartsenpraktijk hebben, waar ik al zeker twintig jaar vol vertrouwen naartoe ga.

Toch zou ik soms willen dat ik een hond was. Want die hebben geen agenda. Die weten niet dat we aanstaande donderdag voor een herhalingsinenting naar de dierenarts gaan. Die leven van minuut tot minuut en van dag tot dag. Die krijgen niet dagen van tevoren de zenuwen. Maar ach, die kunnen hun sores ook niet in een column van zich afschrijven. En dat vind ik heel leuk om te doen. Zoals wijlen mijn anders-gespelde-naamgenoot voetballer zei: “Ieder nadeel heb z’n voordeel!”