Ik ben iemand die zich snel zorgen maakt. Dat zit in mijn genen. Als er niks is om me zorgen over te maken dan verzin ik wel wat. Gelukkig ben ik me ervan bewust en heb ik in de loop der jaren geleerd ermee om te gaan. De depressies die ik in mijn twintiger jaren had, heb ik nauwelijks meer en dan nog maar heel kort. Vooral het zorgen maken om dingen die hoogstwaarschijnlijk niet zullen gebeuren vreet energie die beter ergens anders kan worden besteed. Een citaat uit de film “Seven Years in Tibet” is hier erg toepasselijk. De dan jonge Dalai Lama zegt tegen het Brad Pitt karakter: “We have a saying in Tibet: If a problem can be solved there is no use worrying about it. If it can’t be solved, worrying will do no good.”
Dat is een mooi citaat dat me regelmatig helpt om eventuele zorgen om te buigen naar actie of weg te sluizen naar de categorie “Niks aan te doen”. Behalve de Dalai Lama is er nog een entiteit die me hierbij erg heeft geholpen: de hond.
Korte termijn
Honden zijn niet geheel zorgeloos. Daarvoor zijn het veel te intelligente wezens. Dus om te zeggen dat een hond totaal zorgeloos leeft, zou te makkelijk zijn. Honden leven wel op de korte termijn. Net als veel andere dieren leven ze nogal reactief. Ze hebben – voor zover we weten – geen carrière planning. Geen zorgen over de huur of hypotheek de volgende maand. Geen zorgen over de nieuwsberichten over virussen, globale thermostaten, of over leidende figuren die het spreekwoordelijke spoor een weinig bijster zijn.
Problem solved
Een hond ruikt een rivaal op de hondse equivalent van Facebook bij die ene graspol, en hij reageert door een commentaar bij het bericht te plaatsen. Klaar, we denken er niet meer over. Op naar de volgende graspol. Het houdt hen niet de rest van de week bezig. De mussen in de tuin moet duidelijk gemaakt worden dat ze hier niet horen. Luid blaffend maak je dat even goed duidelijk en je gaat weer onder de tuintafel op de uitkijk liggen. Dat de mussen zich er weinig van aantrekken is niet iets om ‘s nachts van wakker te liggen. Je herhaalt het scenario zo vaak als nodig is. Problem solved.
Zelfopgelegde verplichtingen
Zo kabbelt het leven voort. Je denkt niet aan morgen. Je denkt niet aan al het nieuws dat somber maakt. Je leeft je hondenleven, doet wat het moment vraagt en denkt maar zeer beperkt vooruit. Daar heb ik veel van geleerd. Helemaal zo leven kan ik niet. We hebben ondernemingen (meervoud) op te bouwen en te bestieren, huur te betalen, huishouden te doen. Ons leven zit vol met grotendeels zelfopgelegde verplichtingen waar de gemiddelde hond zich geen zorgen over hoeft te maken. Toch kan ik bepaalde aspecten van het zorgeloze hondenleven overnemen.
Verwachtingen
Wij mensen maken plannen, en aan die plannen koppelen we verwachtingen. Aangezien het leven zich hoegenaamd niks van onze verwachtingen aantrekt, komt er van onze plannen wel eens minder uit dan we hoopten. Dat betekent teleurstelling. In plaats van blij zijn met de goed gelopen zaken, zijn we teleurgesteld in de plannen die niet uitgekomen zijn. Een hond gaat daar anders mee om. Die maakt plannen op de korte termijn, voert die uit. De hond leeft dan met de nadelige consequenties en is vooral blij met de goede dingen die het plan heeft opgeleverd.
Bella ziet nootjes op de snijplank op het aanrecht, springt op, gapt er een paar als het baasje niet kijkt, hoort een reprimande als het baasje zich weer omdraait, gaat even uit de keuken en likt vergenoegd de bek af. Een paar seconden later gaat Bella weer terug naar de keuken om te kijken of deze actie herhaald kan worden. Zorgen maken over de gevolgen en eventuele permanente verbanning uit de keuken zijn er niet of houden haar niet tegen.
Voltooiing
Dat heb ik in de loop der jaren steeds meer geleerd toe te passen. Niet genoeg om slapeloze nachten uit te bannen als het leven een stok in de wielen van onze plannen gooit. Wel genoeg om steeds vaker van de reis richting de voltooiing van de plannen te kunnen genieten. Leren van je honden, ik heb het er al vaker over gehad. Toch denk ik dat het herhaald mag worden. Het kan het leven immers makkelijker maken, en dat is geen kleinigheid!
Kijk ook eens naar deze boekjes:
[mailerlite_form form_id=2]
Het zit inderdaad in de genen. Maar je wordt ouder en wijzer en je kunt soms beter relativeren. Maar je raakt het moeilijk helemaal kwijt.