Hondenleven: Worstelen en boven komen.

De tuin is lekker aan het ontluiken. Ik gebruik het woord ‘lekker’ bewust. Er groeit namelijk van alles dat eetbaar is en zeer smakelijk. Nu zou het kunnen dat de lezer een visioen krijgt van een lustige moestuin vol met ordelijke rijen eetbare planten en vruchten. Helaas, dat zal een visioen moeten blijven. Onze tuin is niet ordelijk. Daarvoor is onze tuin veel te klein. We moeten die kleine ruimte daarbij ook delen met de drie viervoeters en die hebben net als de visionaire sla, bonen en doperwten de nodige ruimte nodig. Er heerst bij ons dus een constante strijd tussen viervoeters en vegetatie. En ik vrees dat de viervoeters winnen.

Aardbeien

De aardbeien staan op het balkon boven en zijn dus gevrijwaard van het vertrappende geweld. De zes nieuw aangeschafte planten dragen al goed fruit en de aardbeien kleuren sappig rood. Maar zij behoren dus niet tot de tuingewassen omdat ze op het balkon staan.

Beschut

Ik probeer zo goed als het gaat, hier en daar wat eetbare gewassen te kweken op een van hondenpoten verstoken plek. Maar het is geen sinecure. De oogst zal dan ook hoogstens één maaltijd sieren. Nee, niet één maaltijd per week, maar gewoon een enkele maaltijd. Zo hebben we snijbiet. Ik moet zeggen, een snijbiet. Eentje. Dat zal dus hoogstens als garnering dienen. Zo hebben we een spitskool, maar die zag de hopeloosheid van het bestaan al snel in. De plant heeft geen kool voortgebracht en is direct in bloei geschoten. Onder het mom van, “Dan hebben we het maar gehad.”

Gember

Nou ja, die bloemen worden dan vanzelf zaad, dat ik dan volgend jaar kan zaaien. Al vraag ik me sterk af waar. Ik probeer ook een gember plant op te kweken. Op zich best een sterk plantje, dat wel een hondenpootje kan verdragen. Helaas heeft die plant andere vijanden: de slakken. Ik ben gek op gember, dus de concurrentie is hevig. Helaas is het dagritme van de slak anders dan dat van mij. Liever gezegd, de slak heeft meer een nachtritme. Het is een beetje zoals in een bekende strip: de Romeinen veroverden in die strip het Britse eiland vrij eenvoudig omdat de Britten rond theetijd hun wapens neerlegden. Iets waar de Romeinse veroveraars ze zeer dankbaar voor waren. Als ik ga slapen, gaan de slakken op rooftocht.

Fascinatie

Ik heb inmiddels ook flessenpompoenen die al een mooi eindje boven de grond staan. Uit veiligheidsoverweging heb ik ze in potten staan. Pompoenplanten strekken zich over vele meters uit, maar zo zijn de wortels in ieder geval beschermd voor gravende hondennagels. Helaas, ook daarin heb ik weer extra maatregelen moeten nemen. Bella heeft een fascinatie ontwikkeld voor deze planten. Vraag me niet waarom maar ze wil er erg graag aan knabbelen. Nou valt snoeien ook onder tuinieren maar je moet wel weten wat, waar en wanneer. Bella is daar nog niet in onderwezen en snoeit dus nogal meedogenloos, waardoor de pompoen een reële kans loopt veel pom en weinig poen te worden.

Kooi

Om dit te voorkomen heb ik van gaas een soort beschermende kooi over de pompoen gemaakt. Maar zoals ik net al schreef, de pompoen plant houdt van ruimte. Die wil de stengels uitslaan. De tuin verkennen met langgerekte uitlopers. Dus hoe ik dat moet gaan rijmen met een pompoen geobsedeerde Labrador/spaniël mix is nog een hersenkraker.

Struik

Gelukkig hebben we ook planten die zichzelf prima kunnen beschermen tegen het hondse geweld. Zo hebben we een hele gemene, wilde braam die – en ik spreek uit eigen ervaring – je actief aanvalt als je er zelfs maar scheef naar kijkt. Die struik is zo agressief dat ik durf te wedden dat zelfs Mike Tyson na een rondje met deze vegavechter kreunend in de foetus houding in een hoekje zou gaan liggen. De honden hebben een gezond respect voor deze plant gekregen en bewaren gepaste afstand. Het probleem is dat om bij de bramen te kunnen komen om ze voor onze consumptie te plukken de afstand oncomfortabel klein moet worden. Onze toetjes worden gemaakt met vooral bloed en een beetje zweet en tranen.

Uitbundig

Dan hebben we nog een herfstframboos. Een fijne plant die als alles is uitgebloeid en leeggeplukt nog fijn even wat frambozen geeft. Alleen heeft niemand aan ons specifieke exemplaar verteld dat het een herfstframboos is. Met uitbundige bloei in het voorjaar en nu al frambozen tot gevolg. Deze plant heeft ook stekels. Maar het is een veel mildere vorm van prikkelverdediging dan de braam. Deze plant is erg benaderbaar en kan zonder al teveel risico van fruit worden ontdaan. Het probleem is dat Bella mij dat onlangs zag doen en dacht, “Dat kan ik ook!”

Opfleuren

Onlangs plukte ik een bakje frambozen van de plant en draaide mij weer om richting keuken om het nagerecht wat op te fleuren. Achter mij hoorde ik een vreemd geluid alsof de framboos zich uit de pot had gewerkt en de tuin op eigen houtje ging verkennen. Ik draaide mij om en zag Bella vol enthousiasme frambozen plukken. Op haar onnavolgbare manier: met struik en al.

Hart luchten

Een diepe zucht ontsnapt mij bij het optekenen van dit relaas. Er zit geen happy end aan dit keer. Geen wijze les. En ook geen diepere moraal. Ik wilde gewoon even mijn hart luchten. Als een generaal die zijn manschappen moed inspreekt voor een hopeloze strijd en naderhand bij zijn adjudant in vertrouwen zijn zorgen uitspreekt. Ooit zullen wij een tuin hebben die groot genoeg is voor honden en moes. Tot die tijd blijf ik strijden tegen de expansiedrift van de viervoeters. Iets met worstelen en boven komen.