Hondenleven: Weer even de fiets uit de schuur halen

Een poosje geleden schreef ik over de nieuwe fiets die ik had gekocht (Hondenleven: op een oude fiets…). Daarin schreef ik over hoe veranderingen in het leven meestal opschudding veroorzaken maar naar verloop van tijd weer neigen naar een nieuwe normaal. Dat kan langer of korter duren afhankelijk van de omvang van de verandering, maar de mens heeft een enorm vermogen te wennen aan nieuwe situaties. Dat is een mooie eigenschap. Het is een typische eigenschap van een soort die gericht is op overleven. Een eigenschap die niet alleen bij de mens aanwezig is.

Wennen

Na mijn hartinfarct moest ik wennen aan het feit dat ik fysiek niet veel meer kon en al moe was als ik de trap was opgelopen. Het feit dat de mens went aan een nieuwe normaal zou in dit geval ongunstig zijn. Ik zou geen reden zien om het te veranderen. Gelukkig is er in zo’n geval motivatie van buitenaf. Dit komt in de vorm van (dringende) adviezen van artsen en fysiotherapeuten die heel goed weten hoe en hoever een menselijk lichaam weer op kan krabbelen. Hun kennis en vertrouwen op dat gebied willen ze graag overbrengen en dat is ze ook gelukt.

Motivatie

Ik heb niet het volledige traject fysiotherapie afgelegd maar dat was ook niet nodig. Een ander element in mijn herstel was mijn eigen wil om weer te kunnen fietsen. En verder fietsen dan even naar de buurtsuper. Er was dus een tweede motivatie in mijn geval: de lust om te fietsen. De gloednieuwe fiets stond ongeduldig in de schuur te wachten. Althans zo voelde ik het. Natuurlijk kan een zielloos ding als een fiets geen ongeduld voelen. Echter: een ieder die een passie heeft voor iets begrijpt mijn neiging om het object van je passie een ziel toe te dichten.

Onwennig

De eerste ritten op de fiets waren wat onwennig. Dat kwam door een combinatie van factoren. Een nieuwe fiets voelt anders maar mijn lijf deed ook raar. Hijgend een klein bultje op ploeteren waar voorheen mijn ademhaling niet eens zou versnellen. Beenspieren die kraken en piepen na een klein rondje trappen. Zo kende ik mijn lijf niet. Gelukkig had de fysiotherapeute me daar al op voorbereid. De voorspelling dat mijn lijf zou protesteren kwam uit. Maar de voorspelling dat ik daar langzaam maar zeker overheen zou komen kwam ook uit. Dankzij drie keer in de week zelf thuis krachttraining doen en steeds iets verder fietsen kwam mijn lichamelijke conditie weer terug.

Juichen

Gisteren heb ik voor het eerst weer vijftig kilometer gefietst. Dit na een keer of vier vijfentwintig kilometer fietsen. De benen voelen het en gisteravond voelde mijn hele lijf het. Maar ik haalde het en belangrijker: alle protesten kwamen van mijn spieren, niet van het hart. In tegendeel, het hart juichte! Het kan weer. Ik kan weer helemaal zelfstandig langere afstanden fietsen en dat geeft een enorm gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid.

Dal

Natuurlijk moet ik ook reëel zijn. Ik ben geen achttien meer. Dat niveau van energie en fitheid ga ik nooit meer halen. Dat hoort bij het ouder worden. Waar het om gaat is dat de mens, mits goed gemotiveerd en begeleid, uit een dal kan klimmen en langzaam maar zeker een nieuwe normaal kan vinden dat hoger ligt dan de bodem van het dal. Of het helemaal dezelfde hoogte wordt als voorheen is dan al niet meer zo van belang. Dat is een herinnering waar je met plezier of weemoed aan terugdenkt. Maar wat echt telt is dat je de bodem van het dal niet als de nieuwe normaal gaat zien. Dat je van je aftrapt en jezelf omhoog stuwt. Elke hoogtewinst tijdens die klim is winst, hoe klein ook.

Geheugen

Wat dat betreft vraag ik me wel eens af of honden een lange termijn geheugen hebben. Drie van onze honden hebben een ellendige start gehad in hun leven. Nu hebben ze het naar ons idee heel goed. Ze krijgen een boel liefde, een bak voer op z’n tijd en ze hebben een boel comfort vergeleken met hun vorige bestaan. Denken zij soms terug aan die tijd dat ze buiten zwierven, door mens en dier verstoten? Of als pup in een klein hokje in een donkere garage met twee bakjes voer per dag en al je ontlasting in dat kleine hokje moeten doen? Of op hele jonge leeftijd al moeten knokken voor je bestaan alsof je een volwassen hond bent?

Zelf doen

Soms meen ik dankbaarheid in hun ogen te zien. Is dat een projectie van mijn kant of is dat zo’n moment dat ze zich even realiseren hoe hun leven is veranderd. Ik zal het nooit zeker weten. Steeds weer blijkt uit nieuwe onderzoeken dat dieren meer aspecten van ons menselijk wezen hebben dan we voorheen vermoedden. Dingen als zelfbewustzijn, wereldbeeld en onderlinge communicatie blijken op een veel hoger niveau aanwezig dan we dachten. Wellicht zijn ze zich zeer goed bewust van hun revalidatie en hun eigen aandeel daarin. Ik gun hun die ervaring. Het geeft namelijk een enorme kick als je stappen zet en terug vecht bij tegenslag. Want ook al krijg je hulp, uiteindelijk moet je het zelf doen! Ik ben blij dat ik de fiets weer uit de schuur heb gehaald!