Hondenleven: Wakker geschud

Hondenspeeltjes zijn een essentieel onderdeel van een hondenleven. Spelen is voor een hond een manier om sociale contacten aan te gaan en uit te bouwen. Het ontspant en is een goede manier om stress te ontladen. Kauwen op een speeltje houdt de kaakspieren in conditie en de tanden schoon. En het is dé manier om aandacht te krijgen van de baasjes. Kortom, voor de huishond zijn hondenspeeltjes een integraal onderdeel van het bestaan. Maar er zit ook een duistere kant aan hondenspeeltjes. Vanochtend ondervond ik dit weer eens aan den lijve.

Zes uur

Ik word meestal ergens tussen zes uur en half zeven wakker. Mijn hoofd gaat direct aan zodra bewustzijn terugkeert uit dromenland. Ik heb geen opstarttijd nodig dus wakker worden staat bij mij gelijk aan opstaan. Nu in hooikoortstijd gaat niet alleen mijn hoofd aan maar ook mijn histaminefabriek draait in minder dan geen tijd op volle productiecapaciteit. Het ligt niet echt lekker met prikkende ogen en een wreed jeukende neus. Slapen lukt dan echt niet meer.

Wakker

Ik strompel de trap af. Het hoofd is dan wel helemaal wakker, de mechanische functies van het motoriek stelsel hebben toch wat te lijden onder het optellen van de jaren. Beneden is er al leven in de tent. Zodra ik de deur van de kamer open doe wordt ik overstelpt met een gewemel van poten, flappende tongen, zwiepende staarten en knabbelende voortandjes. Natuurlijk worden ook mijn oren gewekt. Piepjes, blafjes en opgewonden gehijg schudden mijn trommelvliezen even goed op.

Navigatie

Mijn eerste navigatieopdracht bestaat uit het een weg banen naar de keuken, alwaar ik het vlees voor de hondenmaaltijd uit de koelkast haal. Ik pak een beker water en ik neem hooikoorts- en blaasgerelateerde pillen tot mij. Dan ga ik even naar het kleine kamertje.

Commotie

Inmiddels is mijn lijf behoorlijk op stoom en ik kan de voorbereidingen voor de ochtendwandeling aanvangen. Normaal verloopt dit heel soepel. Elk van de drie honden weet precies wie, wanneer, welke tuigje om krijgt en ze staan netjes klaar. Blitzz weet welk pootje ze moet optillen om het tuigje eronderdoor te halen. Spip is de enige die soms weer even moet worden aangespoord. In de tijd dat ik op de wc zat is hij soms weer onder zijn dekentje gekropen en in slaap gedommeld. Bella springt netjes op de bank zodat ik niet hoef te bukken om haar wat meer ingewikkeld tuig om te doen. Met z’n vieren – een baasje en drie hondenbeesten – door één voordeur naar buiten gaan is nog wel eens een moment van commotie maar eenmaal door die trechter gaat alles verder van een leien dakje.

Protest

Vanmorgen liep het anders. Alles verliep zoals hierboven beschreven tot het moment dat ik de riemen had gepakt en weer de huiskamer in wilde. De deur protesteerde. De opening tot waar de deur wilde meegaan in mijn wensen was niet veel groter dan de gemiddelde tochtstrip. Nou ben ik de afgelopen jaren behoorlijk afgevallen als gevolg van geen alcohol meer drinken (zes jaar inmiddels) en dagelijks lopend of fietsend de hondencadeautjes naar de post brengen.  Maar ik heb nog geen Tante Sidonia proporties, dus ik heb toch iets meer ruimte nodig tussen sponning en deur.

Wat?

Wat hield de deur tegen? Was Spip eindelijk in verzet gekomen tegen de vroege wandeling en had hij zijn ranke schouders tegen de deur gezet? Dat leek me niet in zijn karakterschets passen. Bella en Blitzz willen niets liever dan de buurt verkennen en hun aanwezigheid op straat doen gelden, dus die waren ook geen verdachten.

Wroeten

Gelukkig kon ik met mijn vingers een klein beetje onder de deur door wroeten en ik voelde iets rubber-achtigs. Ja hoor, één van de honden had een hondenspeeltje precies achter de deur gedeponeerd. En dankzij de overeenkomst met rubber en de geringe doorsnee van het speeltje, klemde het speeltje zich effectief tussen deur en vloer. Dan ben je blij dat je de honden hebt geleerd om speeltjes te pakken op commando. Helaas was die blijdschap van korte duur. Er werden inderdaad speeltjes gepakt aan de andere kant van de deur, maar niet die bij de deur. Logisch toch? Want die had ik al. Bedoel je deze dan baasje? Of deze? Of deze?

Kostbaar

Een lichte paniek maakte zich van mij meester en ik zag mijzelf al over de schutting van de achtertuin klimmen, een ruit van de achterdeur inslaan en via die kostbare weg het huis betreden. In een laatste, desperate poging wurmde ik mijn vingers verder onder de deur door. En ja! Het speeltje verschoof nog een paar centimeter. Net genoeg om mij door de deur te laten.

Opluchting

Ik begon de ochtendwandeling met een zucht van opluchting. En de koele, maar aangename ochtendlucht zorgde ook voor helderder denken over de situatie. Op mijn kamer staat een gereedschapskoffer vol handige gadgets om schroefjes uit nauwe spleten en gaten te halen. Een erfenis uit de tijd dat ik dagelijks onder bureaus in onmogelijk posities aan computers lag te sleutelen. Ik had zonder al teveel moeite dat hondenspeeltje uit zijn beklemmende positie kunnen manoeuvreren met één van die gadgets. Stel dat ik dat bedacht had nadat ik de ruit van de achterdeur eruit had gemept? Die gedachte schudde me definitief wakker voor de rest van de dag.