Bodhi is alweer een poos bij ons. Vorig jaar zomer kwam ze totaal onverwacht bij ons wonen. Zomaar op een zondagmiddag. Die ochtend hadden we nog geen idee dat er ‘s middags een levendige, vrolijke en lieve pup in huis zou zijn. Zo gaat dat soms in hondenhuishoudens. Voor ons was het wennen, weer een pup in huis. Maar na een leven lang honden waren we snel weer in de puppymodus. Voor Bella was het echter een heel ander verhaal. Wij konden dan wel vinden dat Bodhi bij de roedel pastte, zij had daar nog een heleboel twijfels over. Sterker nog: voor Bella was Bodhi gewoon een vreemde indringer die op alle hondenmanieren duidelijk gemaakt moest worden dat ze niet welkom was…
Struikelblok
We wisten dat Bella het grote struikelblok zou worden. Spip had in zijn twaalf jaar al heel wat roedelmutaties meegemaakt. Bovendien vindt Spip andere honden misschien een beetje spannend als ze wild doen, maar verder vindt hij het gewoon leuk. Blitzz houdt wel van roedeluitbreiding. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Een leidinggevende, verantwoordelijkheidsrijke, educatieve vreugd wel te verstaan. Dus Spip en Blitzz hadden maar heel even nodig om aan deze nieuwe spring in het veld te wennen. Wat hun betreft was ze van harte welkom in de roedel.
Niet welkom
Wat Bella betreft hadden we een hele slechte beslissing genomen. De roedel was perfect zoals die was, er was helemaal geen nieuwe telg nodig. Bella liet Bodhi op alle manieren die ze kende merken dat ze niet welkom was. Ze snauwde, gromde, blafte en als Bodhi te dichtbij kwam viel Bella uit naar haar. Natuurlijk hielden we die twee strikt gescheiden. Gelukkig hebben we een hele verzameling traphekjes. Die zijn ideaal om de huiskamer en keuken af te bakenen in dit soort gevallen. Bodhi en Bella kregen iedere hun eigen stukje en konden elkaar zo zien en nog belangrijker, ruiken zonder werkelijk fysiek contact te hebben.
Geduld
Hier ging een behoorlijke tijd overheen. Weken. We waren erg voorzichtig en moesten erg veel geduld oefenen om de relatie tussen Bella en Bodhi in goede banen te leiden. Naar verloop van tijd ging het steeds beter. Bella bromde minder, Bodhi begreep steeds beter dat haar puppy levendigheid wat veel was voor Bella. Met behulp van een muilkorf durfden we Bella en Bodhi zelfs samen los te laten in de tuin. Onder zeer nauwlettende supervisie wel te verstaan. Dat was best spannend maar ook mooi. Mooi om te zien hoe de twee elkaars taal leerden spreken.
Tennisbal
Vooruitspoelen naar het heden. Wie had het ooit gedacht, maar Bella en Bodhi tolereren elkaar niet alleen, ze kunnen heel goed met elkaar opschieten. Zelfs in lastige situaties zoals beide die ene tennisbal willen hebben, gaan ze uiterst fijn met elkaar om. Soms wint Bodhi, soms wint Bella. Als Bodhi de tennisbal heeft geeft ze die niet zomaar af. Toch lukt het Bella regelmatig om de bal bij Bodhi uit de bek te halen. En andersom ook. Dat vind ik een klein wonder. Als je beseft hoe de situatie in het begin was, dan is het prachtig om te zien dat ze nu een geliefde tennisbal uit elkaars bek kunnen trekken zonder dat er een conflict ontstaat.
Samen
We kunnen alle vier de honden nu met een gerust hart los laten lopen in de tuin. Soms is er een schermutseling, maar dat wordt altijd netjes opgelost. Bovendien is dat zelden tussen Bodhi en Bella. Meestal zijn Blitzz of Spip erbij betrokken. Blitzz omdat ze iets wil regelen wat geen regeling nodig heeft, of Spip omdat hij als oudere hond dat jonge volk even niet kan hebben. Bella en Bodhi spelen samen, stoeien samen, verkennen samen, en soms snurken ze samen. Ik durf te zeggen: Bella en Bodhi zijn vriendjes geworden. En zo’n ontwikkeling maakt een hondenmens blij!