Hondenleven: verrassing in de bak

Het zat er al een poos aan te komen. Onze tuin had een grote opknapbeurt nodig. Het excuus dat ik tot nu toe aanvoerde legde de schuld van uitstel volledig bij de honden. “Het heeft weinig zin iets aan de tuin te doen als de honden er toch weer een puinhoop van maken.” Zo gold het argument. Natuurlijk is dit een drogreden. Onze honden zijn stuk voor stuk lievertjes van de bovenste plank. De halo die rond hun kopjes zweeft is dermate helder dat het zelfs hun liefste puppy-oogjes in de schaduw zet.

Schutting

Het werd dus tijd om mijn excuses aan de kant te schuiven en de tuin een grote beurt te geven. Dat is nu een kleine week in volle gang. De eerste stap: de schutting vervangen. De schutting die er staat, herstel, stond, was dermate aangetast door hedera, roest en rot dat het een wonder was dat verticaal nog steeds de stand van de schutting omschreef. De hedera had hier het grootste aandeel in, zo bleek. Want toen ik die had verwijderd vielen grote delen van de schutting spontaan om en sommige schuttingplaten desintegreerde waar ik bij stond.

Paal

Zoals zo vaak bij dit soort tuinklussen was het neerzetten van het nieuwe een eitje, vergeleken bij het verwijderen van het oude. Hoewel de schutting zonder al teveel overredingskracht uit elkaar viel, was het verwijderen van de oude paalhouders een heel ander verhaal. Een paalhouder is een metalen houder met een lange punt. De punt gaat de grond in en in de houder zet je de paal waar de schutting aan vast komt te zitten. Een paar stevige bouten zetten de paal dan stevig vast.
De grootste uitdaging ondervond ik op de plekken waar de schutting nauw grensde aan andere beplanting zoals ons kleine bamboewoud. Daar kon ik met een spa of ander graafinstrument niet bij dus in die gevallen zat er niks anders op dan de paalhouder uit te graven met de hand. En dan bedoel ik ook echt met de hand. Centimeter voor centimeter. Het bleek dat de punten van de sommige oude paalhouders zodanig verroest waren dat ze een soort natuurlijke weerhaken hadden gevormd en daardoor niet zomaar uit de grond konden worden getrokken. ook waren er gevallen van innige samensmelting tussen anorganisch metaal en organisch wortelgestel. Ik voelde me soms net een gevangene in Alcatraz die handje voor handje een tunnel aan het graven was naar de vrijheid.

Weer

Gelukkig was het prachtig weer dus mijn lijden was slechts beperkt tot mechanische frustratie. Voor de hondjes was het mooie weer minder goed nieuws. Want in plaats van lekker buiten kunnen genieten, moesten ze binnen blijven. De schutting was immers niet compleet meer. De combinatie katten, gazon van de buurman en onze honden schetste in mijn verbeelding een verbolgen verzekeringsagent die met een rode stempel het woord “Afgewezen” op onze claim zo drukken. Wat de honden betreft had het pijpenstelen mogen regenen.

Gesloten

De honden en ik waren dus gescheiden door de anders openstaande maar nu hermetisch gesloten tuindeur. Toch ging de dagelijkse routine zoveel mogelijk gewoon door. Dus op dinsdagochtend mocht Bella met Erna mee naar een cliënt. Spip en Blitzz waren alleen achtergelaten in huis. Als ik niet een redelijk goed te onderbouwen gevoel had dat ze het over het algemeen best goed hebben hier, zou ik bijna medelijden met ze krijgen.

Havik

Het feit dat Bella niet thuis was gaf mij de kans om Spip – om Tolkien aan te halen – zijn ‘second breakfast’ te geven zonder dat ik daar als een havik op hoefde te letten. Spip eet zijn bak zelden in één keer leeg ‘s ochtends, dus ik geef hem op gezette tijden een tweede en derde ontbijt. Met een kaper minder op de kust, en ook nog eens de meest actieve kaper van het stel, kon ik Spip en Blitzz wel even alleen laten. Daarbij was hoop misschien de vader van de gedachte, maar ik vertrouwde Blitzz voldoende dat als ik het niet te lang zou laten duren en regelmatig zou controleren, zij de bak van Spip met rust zou laten.

Vertrooid

Ik zou een goede verstrooide professor zijn als ik had doorgeleerd voor professor. Op het onderdeel ‘verstrooid’ kan ik alvast promoveren. Ik was buiten weer aan het werk gegaan met een uitermate weerbarstige paalhouder en vergat totaal dat ik Spip, de voerbak en Blitzz aan hun lot had overgelaten. Van regelmatige controle was al helemaal geen sprake. Na een kwartier of drie, het kunnen er ook vier zijn geweest, time flies immers when you’re having lol, ging ik mijn bezwete ziel wat laven aan een kop thee. Ik liep naar binnen, schonk de thee in, en wie kwam daar aan gelopen met een voerbak in de bek: Blitzz.

Stom

Stom, stom, stom. Die bak was natuurlijk leeg, dacht ik. En nu had ze ook nog de brutaliteit om voor het brengen van de lege bak een brokje te willen. Tja, het was natuurlijk mijn eigen schuld. Ik liep al naar het tonnetje met beloningssnoepjes en bedacht me dat ik een notitie moest maken dat Blitzz minder avondeten zou krijgen in verband met gekaapte brokjes. Anders was haar afslankdieet naar de knoppen. Maar wat schetst mijn verbazing. Wat Blitzz in de bek had was geen lege bak. Heel voorzichtig kwam ze me een bak brengen die nog goed gevuld was. Althans als ik er in een snelle mentale berekening de brokjes aftrok die Spip er gemiddeld uit gegeten zou hebben. Zonder een brokje te morsen gaf ze me de bak aan.

Beloning

Natuurlijk heb ik Blitzz uitbundig beloond. Wat een zelfbeheersing had ze getoond. En ze wist het hoor. De trots straalde van haar hele lijfje. Terecht. Ik was ook trots op haar. Het baasje had niet opgelet, maar in plaats daarvan misbruik te maken kwam ze me laten zien dat ze niet alleen lege bakken kan ophalen, maar ook volle. Wederom een voorbeeld hoe je eigen honden je blijven verbazen. Wat een prachtbeesten zijn het toch!