Hondenleven: Verliefd

Spip is verliefd. Hij is op zijn oude dag hopeloos gevallen voor een vrouw. Jongeren vergeten wel eens dat je ook op je oude dag geen verweer hebt tegen de pijlen van Cupido. Ik kan daar over mee praten dus ik voel met Spip mee. Ook ik ontmoette op mijn 48ste de vrouw van mijn leven en werd hopeloos verliefd. Ik schrijf het woord hopeloos niet geheel uit de losse pols. In den beginne was er namelijk niet direct sprake van wederkerigheid. Gelukkig veranderde dat en Erna en ik zijn nu bijna vijf jaar getrouwd. En ik durf zonder voorwaarden te stellen: gelukkig getrouwd.

Smachtend

Maar genoeg over Erna en mij, hoe zie ik dat Spip verliefd is? De tekenen zijn zo herkenbaar. Hij staat smachtend te wachten bij de deur als hij de ontvanger van zijn affectie hoort aankomen. Zijn stem slaat over alsof hij weer een puber is met de baard in de keel als hij haar begroet. Zijn hele lijf wordt een onhandig mechaniek van nerveuze ontlading. Als hij een stoere bink was dan zou ik kunnen zeggen dat hij een metamorfose ondergaat. Van zelfverzekerde kerel naar stuntelende oen. Helaas, Spip is geen stoere bink. Het stuntelen hoort bij hem, net zozeer als zijn kwispelende staart en zijn naar achter gevouwen oren.

Trotseren

Toch zijn de symptomen van de ziekte van Cupido niet mis te verstaan. Hij laat geen kans onbenut om bij haar te zijn. Hij durft zelfs zijn bange natuur een beetje opzij te schuiven en Bella te trotseren als zij tussen hem en zijn grote liefde staat, zit of ligt. Bella’s grommen doet hem enkel even twijfelen, waarna hij toch weer doorzet in zijn queeste.

Emoties

Honden kennen dezelfde emoties als mensen. En ik durf zonder enige terughoudendheid te stellen dat honden liefde en vriendschap kennen zoals wij die kennen. Net als bij mensen is de ene hond gevoeliger dan de andere. Ik heb Spip nu een paar keer meegemaakt in een rouwproces. Hij heeft in zijn relatief lange leventje al de nodige verliezen moeten verwerken. Met name het verlies van zijn whippet-maatje Saffy raakte hem hard. Hij trok zich terug en speelsheid en vrolijkheid waren ver te zoeken bij hem.

Geraniums

Nu laat Spip een hele andere emotionele belevenis zien. En dat is leuk om te zien. Zo oud als hij is, hij staat met alle vier zijn pootjes in het leven. Net als bij mensen kan ook een hond op latere leeftijd ‘achter de geraniums’ terecht komen. Het uitzichtloze bestaan waarbij het leven weinig meer te bieden heeft dan eten, drinken en slapen. Gelukkig krijgt Spip niet de kans om die attitude te ontwikkelen. Daarvoor is de roedel veel te bruisend. En hoe oud hij ook wordt, achter een speeltje aanrennen blijft leuk!

Puntje van aandacht

Er is dus een nieuwe reden bijgekomen waarom Spip ‘s ochtends zijn enigszins krakende lijf oprekt en los schudt: zijn grote liefde. Ik vind dat mooi om te zien en ik ben blij voor hem. Er is echter één klein puntje van aandacht in zake zijn huidige toestand. Het doel waarop de pijlen van zijn verliefdheid zijn gericht heeft al een liefdevolle verbintenis met een andere man. En die andere man ben ik. Jawel, Spip is (vrij plotseling, maar voor mij niet verrassend) smoorverliefd op Erna.

Buskruit

Vraag me niet waar het ineens vandaan komt. Ik heb geen flauw idee waarom, na zeven jaar, de spreekwoordelijke vonk het buskruit doet ontvlammen. Het feit is daar. Nu zou ik natuurlijk enorm jaloers kunnen zijn. Maar dat valt mee. Liever gezegd, ik ben helemaal niet jaloers. Spip was mijn hondje voor ik Erna leerde kennen, maar ik ben oud en wijs genoeg om te weten dat relaties in roedels dynamisch zijn. Aan verandering onderhevig. En ik kan en wil Spip zijn affecties niet sturen.

Gemoedelijk

Gelukkig lijkt Spip er net zo over te denken, want er is geen enkel teken van jaloersheid van zijn kant. ‘s Avonds op de bank is het nog steeds een drukte van belang. Ondanks wat gemopper van deze of gene vanwege klem zittende staart of slapend been omdat er een hond op ligt, is er een gemoedelijke sfeer van onderlinge harmonie. En Erna mag zich verheugen in de adoratie van twee mannen. Weliswaar allebei geen modelletje Chippendale, maar ik geloof dat Erna dat niet zo heel erg vindt. En het is maar goed ook. Met twee Chippendales in het gezelschap zouden we nooit allemaal op de bank passen.