We zijn op vakantie geweest naar Ameland. Mijn ouders huren ieder jaar een huisje in Nes op Ameland en wij mogen mee. Dat is ontzettend lief van mijn ouders! Vooral omdat onze honden meegaan op vakantie. Er is namelijk geen enkele kracht op aarde die ons zal bewegen zonder onze honden op vakantie te gaan. Ze gaan mee, of we gaan niet. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd als het alleen jezelf betreft maar in dit geval zijn ook mijn ouders lotgenoten in dit rigide standpunt.
Onderkruipsel
Het is natuurlijk ook wel een beetje de schuld van mijn ouders dat ik zo gek ben op honden en zo aan ze gehecht ben. Als kruipend onderkruipsel kroop ik al in de mand bij onze harige, vierpotige huisgenoot. Dat was een stuk knusser dan de box waar ik geacht was in te verblijven. Ontsnappen aan de gevestigde orde zat er al vroeg in bij mij. Maar zeg nou zelf: lekker warm tegen een levend knuffeldier aanleggen of met je knuistjes om de tralies van de box gekneld naar buiten staren en zo af en toe met je rammelaar langs de tralies ratelen, wat kies je dan?
Puzzel
Goed, honden zijn dus al vanaf mijn vroegste jeugd onderdeel van mijn leven. Maar om nou vier volwassenen, vier honden en bagage in een niet al te grote auto te proppen en daar vervolgens enkele uren in te vertoeven, dat is toch best een uitdaging. Bij aankomst is het dan ook niet zozeer een kwestie van de auto uitpakken maar meer een Chinese puzzel van humane en canine ledematen en tassen ontwarren.
Uitgepakt
Uiteindelijk is alles uitgepakt, en alles heeft een plek gekregen. De enige die nog niet op haar plek was, was Bella. Het is namelijk haar eerste vakantie. Althans voor zover wij weten. Het is sowieso haar eerste vakantie met onze roedel. En dat feit brengt nogal wat met zich mee.
Vocaal
Al snel kwamen we erachter dat Bella niet op haar gemak was. Ze is normaal al best vocaal aanwezig. Eigenlijk is ze gewoon behoorlijk aanwezig in elke vorm. Maar tijdens de eerste dagen van de vakantie was ze veel meer dan normaal haar stembanden aan het inzetten. De eerste dag zijn we nergens naar toe gegaan zodat ze kon wennen aan de geuren en geluiden van het voor haar nieuwe huisje. De andere honden kennen het huisje al en vielen naadloos in de routine van de vakantie. Al was er wel een beetje opschudding onder de reuen omdat Blitzz met een feilloze timing natuurlijk net die week loops was geworden. Toch was dat niets vergeleken met de opwinding die we bij Bella bespeurden.
Modus operandi
Wat een vakantie voor ons had moeten worden, werd de eerste dagen vooral een zoektocht naar de modus operandi voor Bella-op-vakantie. Dat vergde veel energie en daar waar we juist rust zochten moesten we vol aan de bak met haar.
In zulke situaties merk je weer hoe belangrijk het is om zowel onderling als met de hond te blijven communiceren. Ik zal niet zeggen dat de zoektocht geheel werd omgeven door rozengeur en maneschijn, maar wat eruit voort komt is dan wel weer heel waardevol. In de loop van de week ontdekten we kleine veranderingen bij Bella. Die ontstonden eigenlijk min of meer toevallig. Om de roedel, inclusief mijn ouders, wat rust te gunnen, namen we Bella alleen mee op uitstapjes. Dat had inderdaad het effect dat iedereen even van haar gekef af was. Het had echter ook tot gevolg dat Bella’s vertrouwen in ons en de nieuwe omgeving begon te groeien. Ze werd rustiger aan de riem. Ze blafte minder en ze begon te passen in het vakantieplaatje.
Buurvrouw
De buurvrouw (Hoi Gonneke!) zei al tegen ons: “Wacht maar af, als je thuis bent heb je een andere hond.”
Zij had namelijk min of meer eenzelfde ervaring met één van haar honden. En eigenlijk hadden wij het ook kunnen weten want Blitzz was na onze eerste vakantie ook een andere hond. Bij haar waren de verschillen echter meer subtiel, aangezien ze een minder onstuimige hond is. Het is net alsof nieuwe aanwas pas na een vakantie zich realiseert: Dit is dus echt mijn nieuwe plekje! We gaan weg met de roedel, maar we komen ook allemaal weer thuis.
Ontspanning
En zo geschiedde. De laatste dagen van onze korte vakantie waren al meer in de richting van een ontspannen verblijf en na thuiskomst blijkt dat Bella inderdaad is veranderd. Ze trekt minder aan de riem, is minder een paling bij het omdoen van het tuigje, ze blaft minder of houdt daar eerder mee op. Ze is minder de nietsontziende tank die ze voorheen was en ze lijkt meer zelfvertrouwen te hebben. Ik ben geen wetenschapper en mijn conclusies zijn geheel opgebouwd uit amateuristische waarnemingen, maar ik durf te zeggen: Bella is nu echt thuisgekomen.
Henk
(Voor humoristisch effect kan dit stukje een totaal verkeerd beeld van mijn jeugd geven. Ik ben alles behalve in gevangenschap opgegroeid en juist altijd erg vrij geweest in gaan en staan! Mijn vriendje en ik zwierven al jong door de bossen en over de heidevelden rond Bennekom. Dat mocht, zolang we de hond maar meenamen. Overigens ben ik wel al vroeg uit de box geklommen en ik kroop inderdaad bij de hond in de mand, dus dat deel is waargebeurd.)
Ook bijzondere vakantie-ervaringen met je hond(en)? We horen er graag over!