Van de week zaten Erna en ik tijdens de lunch van gedachten te wisselen. Dat doen wij regelmatig en de lunch is daar meestal de meest geschikte tijd voor. Dat is het moment dat we even tijd hebben tussen afspraken door. Volgens de Asterix stripboeken deden de oude Romeinen het liggend op een sofa. Wij doen het zittend aan tafel, binnen of buiten. Maar het mag als aanwijzing dienen dat samen eten en converseren een van oudsher prettige manier is om elkaars gedachten te peilen.
Dagelijks leven
Dit keer ging het over hoe ons dagelijks leven reilt en zeilt. Een aantal jaar geleden hebben wij een poosje begeleiding gehad van een businesscoach. We hadden grootse plannen voor onze eigen onderneming(en). Hoe we die plannen in de praktijk konden brengen was voor ons nog niet duidelijk. Ook omdat het betekende dat we zowel in de liefde als in zaken elkaars partner zouden zijn.
Leren
We leerden hoe we onze plannen in stukjes konden opdelen. We leerden hoe we, in plaats van recht op ons doel af ook een meer slingerende route konden volgen. Een route die meer flexibel was in onverwachte situaties. We leerden hoe we niet onszelf zouden verliezen. De verhouding werken/leven is erg belangrijk voor ons. Je moet als zelfstandige ongeveer twee keer zo hard werken voor hetzelfde inkomen dat je bij een werkgever verdient. Toch werken we om te leven, niet andersom.
Terugkijken
Tijdens ons lunchgesprek keken we terug. We beseften ons dat we behoorlijk zijn afgeweken van ons toenmalige plan. Meer een afslag dan een slingerroute. Maar in essentie hebben we nu het leven dat we toen voor ogen hadden, alleen met andere inhoud. Hondencadeautjes.nl was toen nog niet aan de orde. Erna’s werk als coach wel, maar het gaf ons nog geen inkomen om van te leven. En mijn rol in het geheel was nog heel onduidelijk.
Rolverdeling
De rolverdeling is één van de belangrijkste onderdelen van de coaching geweest. De manier waarop je het teamwork invult. Ik wil niet in allerlei businesscoaching-jargon vervallen. Kreten zoals: “There is no ‘I’ in team” en dat soort meuk. Nee, het is heel simpel: wil je als echtpaar en zakenpartners kunnen leven, dan moet je een goede rolverdeling hebben waar je beide tevreden over bent.
Bijstellen
En die hebben we. We doen allebei waar we sterk in zijn. We bemoeien ons niet of nauwelijks met de taken van de ander, tenzij de ander daarom vraagt. We brainstormen regelmatig en stellen bij waar noodzakelijk, maar altijd met het oog op wat we allebei kunnen, leuk vinden en wat past in de tijd die we hebben. Zo zijn we allebei druk. Allebei met ons eigen takenpakket. En opgeteld is de som van de elementen zoveel meer dan de elementen apart.
Roedel
Ik besef me plotseling dat we niet alleen met honden werken maar ook grotendeels als een hondenroedel leven. Elke hond in een roedel heeft een taak, een functie. De één is een goede waker. De ander is een goede jager. Weer een ander is een komiek die de groep ontspant. Geen van de andere honden zal van een slechte jager eisen dat die toch gaat jagen. Dat leidt alleen maar tot tegenvallende resultaten.
Arbeidscultuur
Zo hebben wij via een omweg een modus operandi gevonden die enorm op het functioneren van een hondenroedel lijkt. Eigenlijk hadden we de hele businesscoaching over kunnen slaan en hadden we gewoon naar onze honden kunnen kijken. Misschien een idee voor slecht functionerende bedrijven met een onprettige arbeidscultuur: ga honden- of wolvenroedels observeren en ga daarvan leren. Helaas denk ik dat veel managers daar niet voor openstaan. Veel managers vinden niks erger dan de ondermijning van hun gezag. Als je goed kijkt naar een hondenroedel dan zie je dat het aloude idee van één leider niet bestaat. Het hangt van de situatie af wie de leider is.
Baas
Zo gaat het bij ons ook. In ons huishouden is niemand de baas. We herkennen in welke situatie wie het voortouw neemt. Als de bel gaat, ben ik wel gek als ik ga blaffen als er drie anderen in de roedel zijn die dat veel beter kunnen. Als het gaat om het openen van de deur en het wel of niet ontvangen van wie er op de bel heeft gedrukt, zijn Erna of ik weer de aangewezen roedelleden. Als het gaat om aangeven of het etenstijd is voor de vierpotige roedelleden is de klok maar een onbetrouwbaar, mensgemaakt medium. Dat kan Spip veel beter. Zijn ijsberen zet Blitzz en Bella, en uiteindelijk mij aan. Als het gaat om het even ontspannen en met een balletje gooien, moet ik niet op mijn eigen impuls vertrouwen maar liever op de fijn afgestelde ontspanningsantennes van Bella.
Vastroesten
En zo hebben we allemaal onze rol, allemaal onze plek. Ons roedeltje draait als klokje en de conclusie van ons lunchgesprek was dat we heel tevreden zijn met hoe ons leven nu gaat. We hebben veel van onze doelen behaald al is de invulling van die doelen sterk veranderd. Wat blijft is de open ogen en de bereidheid om het roer weer volledig om te gooien mochten er zich mogelijkheden voordoen die we nu niet zien. Dat is het mooie van een ondernemend leven: tevreden zijn, maar niet vastroesten.
Dit is een hele mooie column.
Interessant ook. Toch denk ik dat die coaching nuttig was, zouden jullie zelf die vergelijking met een hondenroedel hebben gevonden. Dat zie je achteraf en lijkt het heel logisch. Leuk!
Jullie doen het fantastisch, het is een gesmeerde machine jullie onderneming. Hartstikke goed.