Hondenleven: Tally ho!

Afgelopen maandag begon onze vakantie. Althans, dat was de bedoeling. Het liep net even anders. Afgelopen maandag kwam ik namelijk thuis uit het ziekenhuis. Je kunt het leven nog zo plannen, het uitvoeren van die planning kan zomaar ineens onderbroken worden. Zo geschiedde donderdagavond. In plaats van een avondje op de bank uitrusten van een volle dag, moest Erna iets na negen uur 112 bellen.

Geveld

En dat was niet voor niks bleek later. Ik was geveld door een hartinfarct. Het feit dat ik dit kan tikken geeft al aan dat het nu – naar omstandigheden – goed met me gaat. Ik ben zelfs alweer thuis na vier dagen ziekenhuis. De verraderlijke kransslagader is opgespoord, gedotterd en gestut met een stent. De cardiologen zijn tevreden. On with the show. Nou ja, op minder dan halve kracht dan. Wat grijpt zo’n infarct erin zeg! Even de trap oplopen blijkt ineens een behoorlijke krachtsinspanning en een heel klein rondje lopen zonder honden voelt al als een dagtrip met honden. Maar ik mag niet klagen. Ik leef nog. Voor hetzelfde geld had ik ergens op een eenzaam bospaadje gelopen of ergens langs een landelijk weggetje gefietst. Dan was hulp niet zo snel en adequaat geboden. Ik heb besloten daar niet te lang bij stil te staan. Zo is het gelukkig niet gegaan en de kans op herhaling is volgens de cardiologen heel klein.

Shock

Wat heeft het met de honden gedaan? Want laten we wel zijn, daar gaat het in deze columns toch over. Nou, die waren behoorlijk van de kaart de eerste dagen na mijn plotseling verdwijnen. Vooral Bella was helemaal in shock. Ze was heel duidelijk gestrest. Ze stond enorm te krijsen toen ik werd weggereden op de brancard.

Held

Een lieve vriendin van Erna, zeg maar gerust een held van een vriendin, bood de volgende ochtend aan om een paar dagen te komen helpen in huis en Erna maakte dankbaar gebruik van het aanbod. Blitzz was echter minder gecharmeerd van de aanwezigheid van haar. Bij iedere beweging sprong Blitzz luid blaffend op. Totdat Erna er echt genoeg van had en haar even stevig de les las. Toen was het ook over en werd de vriendin schoorvoetend geaccepteerd.

Vreemd

Alles veranderde de dag dat de stent was geplaatst. Tot die tijd was het nog spannend wat het infarct had veroorzaakt en of er een grote kans op herhaling was. Het was ook vreemd, want ik beweeg meer dan voldoende, ik rook al jaren niet meer (en ik rookte al niet veel) en drink al acht jaar geen alcohol meer, we eten gezond en ik heb geen overgewicht. Na het goede nieuws dat het euvel was opgespoord en gerepareerd, kwam er voor Erna ook een soort ontspanning. Dat hebben de hondjes gemerkt want eigenlijk keerde toen alles weer terug naar normaal.

Oorzaak

Overigens is de oorzaak inmiddels bekend. Tenminste, statistisch gezien. Hart en vaatziekten komen in mijn familie erg veel voor. Het vermoeden was dat ik een van nature hoog cholesterol gehalte in mijn bloed zou hebben als gevolg van een afwijkend gen. Maar dat blijkt niet het geval. De cardioloog zei dat andere erfelijke factoren ook meespelen maar die zijn tot nu toe alleen statistisch aangetoond. Verder boosaardige genen heeft de wetenschap nog niet gevonden, al bestaat het vermoeden dat die er wel zijn.

Thuis

Maandag ben ik dus thuis gekomen. Niks dan goeds over de verzorging in het ziekenhuis (Rijnstate in Arnhem) overigens. Werkelijk iedereen was vriendelijk en zorgzaam. Van de cardiologen en verplegend personeel tot de schoonmakers. Als je dan bedenkt onder wat voor een stress deze mensen werken! Vele petjes af! Toch was het natuurlijk heel fijn om weer thuis te komen. No place like home. De honden waren helemaal door het dolle heen. Vooral Bella klom helemaal over me heen. Ik had voor ik de kamer in ging mijn bril alvast afgedaan en dat was maar goed ook. Die had de begroeting niet zonder ernstige verbuigingen overleefd.

Revalideren

Oost, west, thuis best. Nu is het zaak te revalideren. Zo snel mogelijk mijn oude conditie weer te pakken krijgen. Erna heeft de meest zware van mijn taken overgenomen. Wat tijd betreft kan dat nu ook want we hadden immers een weekje vakantie. Maar dat verdient Erna niet. We trekken deze kar immers samen dus ik wil zo gauw mogelijk weer mee in het span.

Werk

Volgende week gaat Erna weer aan het werk. Hoe we dat gaan doen? We vinden wel een oplossing. Ik word met de dag sterker en kan wellicht met een beetje handigheid en verdeel en heers technieken de meeste taken weer op me nemen.
Zoals de cardioloog al zei: “Je hebt gewoon domme pech gehad, je kunt nu weer gewoon een actief leven gaan leiden.”
Dat ga ik ook zeker doen! Op een stoeltje zitten en ziek zijn is echt helemaal niks voor mij. Om wat typisch Engelse uitspraken erbij te halen: “Stiff upper lip,” “Up and at em!” en “Tally ho!”