Hondenleven: Systeembeheer en de roedel

In een vorig leven was ik systeembeheerder bij een middelgrote uitgeverij en drukkerij. Ik was jong en onervaren en leerde ‘on the job’ het vak van computertechneut. Het was een mooie tijd om dat te leren want het waren de gouden jaren van de computerrevolutie. Windows was nog niet dominant en veel verschillende besturingssystemen schreeuwden hun superioriteit van de daken. In het uitgeverij- en drukkerijwereldje was bovendien veel ruimte voor software die specifiek voor een doel was geschreven door kleine bedrijfjes die veel geld verdienden met unieke producten. Ik moest dus veel leren en creatief zijn bij het zoeken naar oplossingen. Dat deel van het werk vond ik ontzettend leuk. Minder leuk was dat mijn baas zo’n jonge, onervaren werknemer goed wist uit te buiten. Ik werkte dus idiote uren en onder veel stress. Want ook dit speelt in de uitgeverij- en drukkerijwereld: de krant moet uitkomen. Wat heeft dit met honden te maken vraag je nu wellicht? Ik zal het uitleggen.

Kerstdiner

Als ik werd gebeld voor een storing (bij voorkeur ‘s avonds laat of tijdens het kerstdiner) dan racete ik naar de locatie van de storing. Mijn werkgebied was heel midden Nederland dus soms moest ik een aardig stukje rijden. Meestal was het een legitieme storing, zoals blikseminslag in een rack vol computers. Soms was een redacteur vergeten de steker in het stopcontact te steken (ja echt!). Het vinden van de oorzaak van de storing was niet de eerste prioriteit. Allereerst moest ik ervoor zorgen de computers en modems weer aan de praat te krijgen zodat de redacteuren en de uitgeverij weer met elkaar teksten konden uitwisselen. Daarna ging ik op zoek naar de oorzaak om herhaling te voorkomen.

Poirot

Dat was meestal een detective werkje waar Hercule Poirot een puntje aan kon zuigen. De blikseminslag was daar een uitzondering op. Zwart geblakerde, rokende computeronderdelen vergen weinig speurwerk. Soms echter kon ik geen oorzaak vinden. Dit gebeurde vooral bij nieuw geplaatste systemen. Die hielden er soms midden in de nacht gewoon spontaan mee op zonder aanwijsbare reden. Mysterieus? Zeker. Frustrerend ook. Totdat ik een interview las in een computertijdschrift, je weet wel, zo’n dik pak papier met teksten en foto’s. Ik weet niet meer wie het onderwerp was van dit artikel, maar het was een toenmalige grootheid in de wereld van de computernerds.

Niks doen

Hoe ging hij om met probleemoplossing en storingen in computersystemen? Zijn antwoord opende een nieuwe wereld voor mij.
Hij antwoordde namelijk: “In eerste instantie doe ik helemaal niks. Althans niks anders dan alles uitzetten en weer aanzetten.”
De interviewer had blijkbaar net zo verbaasd gekeken als ik keek toen ik het las. Want de geïnterviewde wijdde uit.
“Systemen hebben tijd nodig om te stabiliseren. Alle systemen hebben dat nodig. Of het nou computers zijn, mensen of dieren. Alle werkende delen moeten elkaar leren kennen en aan elkaar wennen,” vertelde hij. “Als je problemen gaat oplossen in een nieuw systeem, dat nog niet tot rust is gekomen, creëer je nieuwe elementen die weer moeten wennen. Je maakt het probleem alleen maar groter. Terwijl je het ene probleem oplost veroorzaak je een nieuw probleem bij de buurman.”

Uit- en aanzetten

Ik vond dit in eerste instantie ongelofelijk in de letterlijke zin: Ik geloofde het niet. Maar ik besloot het uit te proberen. Bij de volgende installatie van een systeem bouwde ik het een week eerder op dan nodig. Ik liet het droog draaien zonder er iets aan te doen, anders dan uit- en aanzetten als er een storing optrad. Na een week had ik een verzameling aan mogelijke pijnpunten opgeschreven. Ik keek het hele systeem zowel hard- als softwarematig na en wat bleek: 80% van de problemen hadden zichzelf opgelost. Verbaasd? Niet zo verbaasd als ik was. Maar het werkte dus echt.

Wennen

Ik pas dit waar mogelijk nog steeds toe als ik een systeem installeer. En nu komen eindelijk de honden om de hoek kijken: dit werkt ook in een roedel. Zeker in een roedel van herplaatsers. Een roedel is ook een systeem. De elementen in de roedel, de honden moeten aan elkaar wennen. Elkaars karaktertrekken leren kennen. Wennen aan hoe gereageerd wordt op gedrag dat ze soms al jaren vertonen. Het is een constant proces van elkaar observeren en aanpassen. Ga je als baasjes teveel roeren in die borrelende pot, dan los je specifieke problemen misschien op maar je creëert tegelijkertijd nieuwe.

Middenin

Natuurlijk moet je ingrijpen als de reacties te heftig worden of er gedrag insluipt dat je echt niet wilt. Maar ook jijzelf bent onderdeel van het systeem. Je staat er niet boven of naast, je staat er middenin. Je moet dus heel erg voorzichtig zijn met de baas spelen. Want vindt het collectieve systeem wel dat je dat bent? Ik geloof echt in deze methode: Laat het systeem zoveel mogelijk zichzelf reguleren, met hier en daar wat sturing. De meeste problemen lossen dan zichzelf op. Het is een wonderlijk principe, en nog wonderlijker dat het verdacht vaak werkt.

– Henk

[mailerlite_form form_id=2]