Hondenleven: Spruitjes

Het is 1976. De modekleur is bruin en oranje en wekelijks valt de Donald Duck (voor mij) en de Popfoto (voor mijn zus) door de brievenbus. Het is rond half vijf.  Ik zit boven op mijn kamer, geknield bij het altaar van de Legobak. Het rammelen van de steentjes is de soundtrack van mijn vrijetijd buiten school. Langzaam maar zeker stijgt er uit de keuken echter een verstorende geur op. Mijn moeder bereidt het avondeten. Ze is een goede kok en we eten, zeker naar jaren zeventig maatstaven een gevarieerd dieet. Zo leren mijn zus en ik al jong van alles eten. Er is echter één groente die de wanhoop van mijn smaakpapillen was. En nog steeds is. Spruitjes!

Honger

Je mag voedsel niet haten vind ik. In een wereld waarin er nog steeds honger wordt geleden mag je blij zijn dat je in omstandigheden leeft waarin je elke dag (meer dan) voldoende te eten hebt. Maar daar heb ik een eenvoudige oplossing voor. Verwijder bepaalde producten gewoon uit de categorie voedsel. Ik eet en lust vrijwel alles. Maar ik zou een nationaal referendum om spruitjes uit de winkelschappen te verbannen met verve ondersteunen. De geur tijdens het koken, de textuur en de smaak, ik walg ervan. Ik heb begrepen dat ze gezond zijn voor je, maar er zijn gezonde alternatieven die ik wel lekker vind. En daaronder zijn verscheidene koolsoorten. Dus de kool als soort hoeft zich niet benadeeld te voelen.

Seizoen

Toch aten we ze in dat bruin en oranje tijdperk best regelmatig als ze in het seizoen waren. Want ja, lieve kijkbuiskinderen, in die tijd moest een product nog in het seizoen zijn anders lag het gewoon niet bij de groenteboer. Er werd bij ons dus best gezond gegeten. Althans voor zover de wetenschap in die tijd was gevorderd op voedingsgebied. Waarschijnlijk aten we veel te veel vlees, zout en vet naar huidige maatstaven. Maar mijn moeder hield de vinger aan de pols waar het gezonde voeding anno toen betrof. Dus spruiten stonden met enige regelmaat op het menu.

Opvoeding

Ik schrijf dit niet om af te rekenen met het verleden. Helemaal niet. Ik dank mijn ouders nog meermaals per dag voor de opvoeding die ik heb genoten. En daar hoort ook bij dat je soms even door de vieze spruit heen moet bijten. Daar krijg je karakter van. Nee, ik schrijf dit om te kunnen schetsen hoe ik mij in kan leven in onze Spip. Hij moet namelijk op een dieet omdat zijn nierwaarden een beetje aan de hoge kant waren. Dat bleek bij ons laatste dierenartsbezoek. Het was nog niet alarmerend hoog, maar om erger te voorkomen moet hij voer hebben dat zijn nieren wat ontziet.

Zwerven

Helaas vindt hij dat voer helemaal niet lekker. Het voer dat Blitzz en Bella krijgen, en wat hij tot voor kort ook kreeg, is veel smakelijker naar zijn bescheiden mening. Dus hij laat zijn eigen bak voor wat het is en zwerft heen en weer tussen de bakken van Blitzz en Bella om te kijken of die nog een restje hebben achtergelaten. De kans daarop is zo dicht bij nul dat het vriespunt er tropisch warm bij lijkt. Bovendien hebben die twee de bak leeg in een fractie van een seconde dus tegen de tijd dat Spip bij hun bakken is aanbeland zijn ze blinkend schoon gelikt. Er zit dus niks anders op voor hem om toch maar wat van die vieze brokjes op te eten.

Strategieën

En nu weet ik dus hoe mijn moeder zich voelde. We zijn allerlei strategieën aan het bedenken om Spip het eten op te laten eten. Zoals mijn moeder met de spruiten deed. En net als bij mij in 1976 werken geen van deze methoden. Spip lust het voer gewoon niet. Er rest ons nog één optie. Het zou kunnen dat het eten van brokken gewoon lastig is voor Spip. Het lijkt erop dat hij het gevoel heeft dat hij heel snel vol zit. Misschien dat de brokken gewoon te droog zijn na jarenlang vlees eten. Dus wat we nog gaan proberen is de brokken in de blender te doen, fijn te malen, beetje water erbij en zo iets te presenteren dat meer op nat voer lijkt.

Als dat niet werkt dan vrees ik dat Spip, net als ik in 1976, gewoon door de vieze spruit heen moet bijten. Ik voel met hem mee. En ik voel met mijn moeder mee. Dat is toch een vreemde positie om je in te bevinden. De spruit heeft een boel op zijn of haar geweten!