Een paar maanden geleden schreef ik over Spip en zijn nierproblemen. Of liever gezegd, over zijn voerproblemen. Omdat zijn nieren wat opspeelden moest hij overstappen op nierdieet. En dat vond hij helemaal niks. Dat voer is gewoon niet zo lekker als vlees. Dus at hij gewoon niet of weinig. De toch al slanke whippet werd eng dun. Ik vind het vandaag tijd voor een Spip update. Want het gaat eigenlijk heel goed met Spip nu, en dat mag toch ook aan de grote hondencadeautjesklok!
Brokkentijdperk
In het begin van het brokkentijdperk probeerden we van alles om Spip zijn eten lekkerder te maken. Een klein beetje vlees of vleesnat toevoegen en even laten weken. Groente toevoegen. De brokken malen zodat ze makkelijker weg te werken zijn voor een oudere hond. En zo nog allerlei trucs om Spip aan het eten te krijgen. Eigenlijk hielp er maar weinig. Spip bleef slecht eten en afvallen.
Enthousiasme
Misschien hadden we eerder de natuur haar gang moeten laten gaan. Want toen radeloosheid ons nader stond dan hoop, ging Spip plotseling goed eten. Waarschijnlijk won de honger het van zijn vastberadenheid om de vieze brokken niet te eten. Langzaam maar zeker gebruikte ik steeds minder trucs. Anders dan een beetje water voeg ik niks meer toe aan de brokken en hij eet ze met smaak. Sterker nog, hij rent met hetzelfde enthousiasme naar zijn voerplek als in zijn rauw vlees tijd.
Een beetje dik
Hij is nog steeds dun, maar dat is ook wel zijn bouw. Ik vond hem zelfs een beetje dik vlak voor we met de brokken begonnen dus eigenlijk is hij nu goed op gewicht zoals ik hem van oudsher ken. Dat weinige vet zorgt er natuurlijk wel voor dat hij de komende winter goed ingepakt naar buiten moet. Als jonge hond had hij ook wel een jasje aan tijdens de wintermaanden, maar dat hoefde niet zo heel warm te zijn. Nu hij een dagje ouder is moet hij toch een echt warme jas hebben.
Winterjas
Gelukkig vond Erna via Facebook een hele mooie winterwhippetjas. Het is een tweedehandsje, maar dat vinden wij geen enkel probleem. Bovendien was het een Facebookveiling waarbij het geld naar een goed (honden)doel ging, dus een win-win. De jas is eigenlijk te groot, om niet te zeggen dat Spip wel op Michael Phelps in een Olympisch zwembad lijkt. Het geeft niet, hij ziet er heel comfy uit in deze super winterjas. Hoewel het nu bijna dertig graden boven nul is buiten, durf ik namens Spip toch te zeggen: “Laat de winter maar komen!”
Vaste betrekking
Een andere verandering in Spip zijn leventje is het feit dat hij weer een vaste betrekking heeft als coachhond van een cliënt van Erna. Eigenlijk is hij met pensioen, maar het klikt erg goed tussen hem en deze cliënt. Het is ook geen heel intensieve klus voor hem. Het is voor vooral spelen met puzzels en balletjes en dat vindt Spip alleen maar leuk (voor Erna zit er natuurlijk veel meer aan vast!). Dus één keer in de week gaat Spip weer aan het ‘werk’. En hij vindt het fantastisch. Het lijkt wel of hij weer helemaal opleeft. Trots en enthousiast springt(!) hij weer in de auto en gaat op pad met Erna.
Bijgepraat
Zo zijn jullie weer helemaal bijgepraat wat Spip betreft. Hij mag dan een oud hondje zijn, hij telt nog volledig mee in de roedel. Zoals Confucius geschreven heeft: “Het maakt niet uit hoe langzaam je gaat, als je maar niet stopt.” Het leek me leuk om wat positief nieuws te brengen, hoe bescheiden en weinig wereldschokkend dan ook. Er is al zoveel negativiteit in de nieuwsberichten, elk druppeltje positiviteit waar over te schrijven valt verdient een platform vind ik. Ook al is het een platform ter grootte van een zeepkist voor hotelminizeepjes.
Wat fijn om te lezen, daar wordt ik blij van.
Bezig blijven is zo belangrijk.
Ook op een bescheiden niveau.
Wat goede zorg kan doen!
De jas is heel mooi.
Hij heeft veel levenservaring, dus dat is ook veel waard! Bovendien is hij een echte mensenhond. Je kunt hem niet gelukkiger maken dan met mensen te laten ‘werken’ (lees spelen).
Wat fijn dat het nu zo goed gaat met Spip.Eet weer goed ,Weer aan de gang als coach hond.Heel leuk de nieuwe jas,iets te groot ,maar lekker warm over de billen😊
Precies, liever warm dan helemaal bij met de laatste mode 😉
Wat een mooi verhaal over Spip, ik ben heel blij dat de jas zo goed terecht is gekomen. Deze jas is door mijn intens geliefde Galgo genaamd Guus weinig gedragen, hij had er een hekel aan om een jasje te dragen. Helaas hebben wij op 18 mei jl afscheid moeten nemen van onze 14-jarige Guus. Ik hoop dat je nog heel lang en veel mag genieten van je windekind 😘🐾🍀
Ach, wat triest dat jullie afscheid hebben moeten nemen van Guus. 14 jaar is een mooie leeftijd, maar toch, het went nooit om afscheid te moeten nemen. Ook niet na een heel leven met honden (in mijn geval letterlijk vanaf de wieg). Het helpt mij wel altijd om terug te denken aan de fijne tijden die je samen met je hond hebt meegemaakt. En windhonden zijn hele speciale honden waar ik na twee deerhounds en twee whippets mijn hart voor altijd aan heb verloren.
Ik hoop inderdaad dat Spip nog lang plezier heeft van deze super-jas! Dank je wel daarvoor!
Groetjes,
Henk
Jaaa, zo met je eens. Positief nieuws!! Was dat er maar meer…of…het is er wel maar is blijkbaar totaal niet interessant dus lees je het bijna nergens. Zo jammer. Maar heel positief inderdaad dat onze lieve Spip weer zo opleeft. Fijn hoor.
En de jas is hartstikke mooi en mode of niet, who the h….cares about that;-)
We don’t:-)
Spip kan het ook niet schelen. Als hij het maar warm heeft. Hij heeft dan ook geen greintje vet op zijn oude botten. Dus het is best begrijpelijk dat hij ook bij dertig graden, hoog zomer, onder een dikke deken kruipt. Toch? 😉