Hondenleven: Soms is het leven erg eenvoudig

Net een prachtige documentaire gezien op Netflix. De documentaire film heet “Sogni di Grande Nord” en gaat over een reis die Paolo Cognetti maakte naar het hoge noorden van Canada en Alaska. Hij is een Italiaanse schrijver. Nadat hij zijn hectische bestaan in Milaan verruilde voor een eenzaam bestaan in de bergen, schreef hij zijn eerste bestseller. Het leven in de bergen met zijn hond had hem veel had gebracht. Zoals hij zelf zegt in de film: “Vrienden, een bestseller en een hond die me overal volgt.”

Jeuk

Toch jeukt er iets bij hem. Hij is al zijn hele leven verknocht aan Amerikaanse schrijvers als Hemingway, Thoreau en Carver. Stuk voor stuk schrijvers met een avontuurlijke inslag. Hij besluit samen met een vriend een reis te ondernemen door Canada, naar het noorden en de grens over naar Alaska. Gedurende de reis Bezoekt hij plekken die te maken hebben met zijn favoriete schrijvers.

Bedevaartsplaats

Gaandeweg blijkt dat het einddoel van de reis een soort bedevaartsplaats is voor mensen die op de vlucht zijn voor het moderne, drukke leven. Het is de bus waar Chris McCandless uiteindelijk overleed aan uitputting en honger. De film “Into the wild” van Sean Penn vertelt dit verhaal op indrukwekkende manier. Alaska liet haar meedogenloze kant zien. En blijft dat doen. Het schijnt dat die bus in 2020 is verwijderd van de afgelegen plek in Alaska, omdat er teveel mensen gewond raakten of zelfs omkwamen tijdens hun poging de moeilijk te bereiken plek te bezoeken. De bus staat nu in het University of Alaska’s Museum of the North.

Herkenning

Waarom raakte deze documentaire mij? Ik herkende veel. Het ging over een vader die zijn zoon leerde over het leven in de natuur ondanks dat hun dagelijks leven zich afspeelde in een stedelijke omgeving. Dat grijpt direct terug naar mijn jeugd. We leefden comfortabel in een twee-onder-een-kap woning in een nette straat. Maar van mijn vader leerde ik al jong hoe je knopen legde, hutten bouwde, en een vuur aanlegde. Op mijn tiende verjaardag kreeg ik mijn eerste zakmes. Een niet onbelangrijk stuk gereedschap. Ik verlaat het huis maar zelden zonder.

Hooglanden

Later reisde ik in mijn eentje door de bergen in Wales en vooral de Schotse hooglanden. Volledig op mezelf aangewezen. Alles wat ik nodig had – hopelijk – op mijn rug. De vaardigheden die ik al jong had geleerd kwamen dan goed van pas. De Schotse natuur kan ook meedogenloos zijn. Het weer kan in een minuut omslaan en een kalm bergstroompje kan in geen tijd veranderen in een kolkende rivier. Maar elk jaar ging ik weer terug en elk jaar genoot ik weer van het ruige landschap, het veranderlijke weer en de bergen.

Luxe

Ik leerde op mezelf te vertrouwen en ik leerde dat ik ook met weinig eten en geen luxe prima kan leven en dat ik Spartaans gelukkig kan zijn. Dat zijn ervaringen die me ook nu nog helpen als de luxe van alle dag het even laat afweten. Of als ik plotseling wat verder moet lopen of fietsen dan ik had gedacht. Het heeft me ook geholpen tijdens mijn revalidatie. Mijn lijf moest door. Net als wanneer ik ergens in de Schotse bergen liep en de rugzak met elke stap zwaarder werd en mijn voeten nat en koud waren van de laatste rivier-oversteek. Ik moest door. Aan het einde van de dag lonkt immers de benzine brander voor de tent met de geur van een eenvoudig maal dat zal smaken als een driesterren diner.

Reisgenoten

Mijn laatste trektocht was niet in Schotland maar in Nederland. Dat is alweer ruim tien jaar geleden. Ik ging ook niet alleen, ik had mijn twee whippets Spip en Saffy als reisgenoten. Samen liepen we van camping naar camping. Het was aanzienlijk minder avontuurlijk dan een trektocht door de Schotse hooglanden. Maar het was heerlijk om met mijn twee hondenmaatjes in alle eenvoud op reis te zijn.

Ritme

Dan blijkt dat de hond de ideale reisgenoot is voor dit soort tochten. De hond blijkt dat leven ‘on the road’ van nature te begrijpen. Ik hoefde ze niks uit te leggen over het ritme van de dag. Het opbreken van de tent, op weg gaan, de rustmomenten, eten in de berm of ergens langs een riviertje, en weer in de benen. Ze voegden zich meteen naar dit dagritme alsof ze nooit anders hadden gedaan.

Geluk

Een eenvoudiger leven is voor velen een wens. Losbreken uit de rat race. Voor een deel hebben Erna en ik dat al gedaan door in ieder geval niet meer bij een baas onder contract te staan. En wellicht dat de honden een andere connectie zijn met een eenvoudiger leven. Zij herinneren eraan dat hoe luxe je leventje ook wordt, er is maar weinig nodig om gelukkig te zijn: beetje eten op z’n tijd, een stukje wandelen, wat spelen met elkaar of met het baasje en aan het einde van de dag, met z’n allen in een knoedel bij elkaar snurken. Soms is het leven erg eenvoudig.