Hondenleven: Sneeuwveteraan

Ik heb het al vaak genoemd in deze columns: onze honden zijn allemaal herplaatsers. Je zou denken dat je dan gewend raakt aan het feit dat één van je honden plotseling gedrag vertoont dat als een verrassing komt. Maar zoals deze zin al een tegenstrijdigheid herbergt – gewend en verrassing – zo klopt die tegenstrijdigheid dan ook: Je went nooit aan de verrassing waar een herplaatser je mee confronteert.

Bui

Zo ging ik afgelopen woensdag in de vroege ochtend met de honden wandelen. Het lukt me de laatste tijd aardig goed om precies tussen de buien door binnen te zijn. Oftewel: op het moment dat ik met de honden buiten kwam brak er een bui los. Het was niet zomaar een bui, het was een sneeuwbui. Sneeuw, je weet wel, dat witte spul dat ooit veelvuldig de Nederlandse winters opfleurde maar steeds zeldzamer wordt. Zelfs de Zuidpool denkt erover om het liedje ‘White Christmas’ in de ban te doen wegens misleidende voorstelling van zaken. Maar woensdag viel er zowaar sneeuw.

Opwinding

Spip en Blitzz liepen als ware sneeuwbuiveteranen met gebogen hoofd dapper richting hun favoriete geurplekken om daar de verse sneeuw van wat kleur te voorzien. Aan mijn linkerkant was echter wat anders aan de hand. Daar was enige opwinding te bespeuren. De eerste paar honderd meter had ik het nog niet zo in de gaten. Ik was nog een beetje aan het wakker worden. Altijd gevaarlijk met een ongeleid projectiel als Bella aan de lijn, maar ik ben ook maar een mens.

Wild dier

Ik ben ook wel gewend dat Bella een beetje uitgelaten is tijdens het uitlaten. Deze morgen viel mij na enige tijd echter op dat de onrust aan mijn linkse riem wel wat overdreven was. Ik besloot de dag het voordeel van de twijfel te geven en mijn ogen geheel te openen en te onderzoeken wat daar aan de hand was. Al gauw ontdekte ik in het halfduister van de ochtend een zwart wild dier dat van hot naar her sprong en in het wilde weg om zich heen hapte. Nog steeds daagde het mij niet helemaal. Was ze mesjogge geworden? Ik bedoel, erger dan ik normaal van haar gewend ben?

Dwarrelen

Natuurlijk niet. Bella deed wat iedere pup tijdens de eerste sneeuwbui in zijn of haar leven doet: ze liep sneeuwvlokken te vangen. Ieder vlokje moest gevangen worden maar het waren er wel heel veel. Links, rechts, onder, boven, overal dwarrelde die dingen en ze wilde ze allemaal hebben. Ieder vlokje was een prooi en beloning in één.

Cyprus

Heel even verbaasde het mij. Al gauw begreep ik het. Bella is geen pup meer, maar ze komt uit Cyprus. De kans dat ze daar sneeuw heeft gezien is niet zo groot. Het sneeuwt ook in Cyprus wel eens, maar alleen in de bergen op grote hoogte. In de lager gelegen delen van Cyprus komt de temperatuur ook in hartje winter nauwelijks onder de zeven graden boven nul. We weten niet helemaal precies welk deel van Cyprus Bella bewoonde voor ze naar Nederland kwam maar het was waarschijnlijk niet ver van waar ze is gevonden en dat was niet hoog in de bergen.

Sneeuwdans

En zo zie je maar weer: een herplaatser blijft je verrassen. In dit geval een leuke verrassing. Het vrolijkte mijn ochtend in ieder geval behoorlijk op. Niks is leuker dan een hond iets nieuws zien ontdekken. Bella had de grootste lol, bijna vergat ze zelfs te plassen. De hele weg heeft ze de sneeuwdans gedaan al was ze aan het eind van de wandeling iets minder fanatiek. Bijna jammer dat ze bij een volgende sneeuwbui waarschijnlijk als sneeuwveteraan met gebogen hoofd tegen de elementen door de barre Nederlandse winter ploetert. Net als het baasje, Spip en Blitzz. Aan de andere kant, Bella is een hondje dat nog een boel voor ons in petto heeft, denk ik. Ze is nog lang niet klaar om haar nieuwe baasjes te verrassen, daar kunnen we maar beter vast aan wennen.