Hondenleven: Sneeuwpret

En toen werd het toch nog even winter. Niet zo’n beetje ook. Zondag en maandag woei het snijdend en de sneeuwdrift dreef de zin om buiten te zijn uit het lijf. Het waren de ideale dagen om bij de kachel te kruipen. De lockdown kreeg plotseling een minder begrenzend karakter: wie wil er met dat weer nou naar buiten?
Natuurlijk speelt Dhr. Murphy op zulke momenten zijn sterrol: wat fout kan gaan, gaat ook fout. Dus werd één van de honden ziek. Dan moet je naar de dierenarts. Die woont een eindje weg. De relevante overheden hadden net code oranje afgegeven met de naweeën van code rood. Advies: ga niet de weg op. Oh, en we wonen in heuvelachtig gebied waar de straten niet zijn schoongemaakt. Ja, ja, als Murphy spreekt, dan spreekt hij luid en duidelijk.

Stoute schoenen

Maandagochtend begon Blitzz plotseling over te geven. Te vaak en te heftig. Er was duidelijk iets niet goed met haar en we belden de dierenarts. Ook die vond het niet goed klinken. Dan de beslissing: gaan we of gaan we niet. Als het op de gezondheid van de honden aankomt vallen er een boel dingen naar beneden op de prioriteitenladder. Maar zoals boven beschreven, het weer en de omstandigheden hier op de weg waren slecht. Toch de stoute schoenen-met-spikes aangetrokken en de auto uitgegraven. Blittz erin en zo goed en zo kwaad als het ging de auto van de parkeerplek gemanoeuvreerd met hulp van Erna en de buurvrouw.

Heuvel

Zoveel mogelijk een vlakke route gezocht maar je ontkomt er hier niet aan een heuvel op te moeten om de wijk uit te komen. Helaas bleek één bepaalde heuvel teveel voor ons niet vierwielaangedreven karretje. Ik stond, net als een rijtje andere automobilisten iets lager op de heuvel muurvast. Ik kon niet meer voor of achteruit en de banden maakte gierend een steeds diepere sneeuwkuil. Gelukkig was er een barmhartige samaritaan die hulp bood. De anonieme man stond met zijn auto te wachten tot de lagergelegen file van gestokte auto’s oploste en hij verder naar beneden kon rollen. Hij kwam mij helpen en met heen en weer schommelen en op de strategische momenten duwen kwam de auto weer op gang. Ik schreeuwde een “Dank je wel!” In gedachte overlaadde ik de man met gouden dukaten. Het liefst had ik hem een meer uitbundige en persoonlijke manier van dank willen betuigen maar de procedure in dit soort omstandigheden is: als je rolt, blijven rollen! We waren weer onderweg.

Topsnelheden

Behoedzaam en voorzichtig sturend en spelend met gas en koppeling baande ik me een weg naar de hoofdwegen toe. Daar ging het allemaal net iets rapper. 40 in plaats van 20. Het was uitkijken geblazen met slechts een smalle baan tussen de sneeuwschotsen door, maar het ging. De snelweg was alweer iets beter dan de provinciale weg en we haalden soms topsnelheden tot wel 70 km/u. Het laatste stukje was weer even provinciale weg maar uiteindelijk, na bijna 50 minuten waar het normaal 20 minuten zijn, waren we bij de dierenarts.

Bloedonderzoek

Blitzz was er inmiddels niet beter op geworden en haar temperatuur was te hoog. We besloten een bloedonderzoek te doen, mede in verband met een vermoeden van pekelvergiftiging. Dat wees uit: ergens zit een ontsteking en er is een probleem met de lever. Ook bleek uit het bloedonderzoek dat Blitzz dicht bij uitdroging zat. Het leek echter niet op pekelvergiftiging. Wat te doen?

Vocht

Het belangrijkste nu was zorgen dat ze voldoende vocht binnen kreeg en binnen hield en dat de lever geholpen werd met het opruimen van wat er dan ook in haar lijfje zat. Dus Blitzz moest aan het infuus. Maar voor hoe lang? In eerste instantie dachten we tot een uur of zeven, dan zou ik haar weer ophalen en de volgende ochtend weer brengen voor een tweede spoelbeurt. Een andere optie was haar de hele nacht daar laten aan het infuus, maar dat zou voor haar erg stressvol kunnen zijn. Ik overlegde telefonisch met Erna en we besloten voor optie één. Het was een ontzettend rot moment om Blitzz, die zich niet op haar gemak voelt bij andere mensen, achter te moeten laten. De blik van haar naar mij toen de dierenarts haar mee naar achteren nam zal ik nooit vergeten: “Help!”

Siberisch

Ik ondernam de tocht weer naar huis. Die was zo mogelijk nog meer bar en boos dan de heenweg. Weer vast gestaan, weer geholpen door twee fijne wijkbewoners en eindelijk thuis. Het was eigenlijk gekkenwerk om een klein uurtje later weer die Siberische tocht te ondernemen. De risico’s waren te groot. Wat als ik op de terugweg vast kom te staan en een paar uur moet wachten voor de ANWB of een andere hulpdienst ons kan bevrijden? Met een zieke Blitzz in de auto? Daar is niemand mee geholpen. We overlegden met de dierenarts en besloten dat Blitzz zou overnachten. Bijkomend voordeel was dat ze dan een hele nacht extra vocht en spoeling kreeg. Ze leek alles redelijk gelaten over zich te laten komen en de assistenten en de dierenarts konden niet liever zijn voor haar. Ze zou ook de volgende dag aan het infuus blijven om zeker te zijn dat de lever goed schoon kon spoelen.

Kort

Een al best lang verhaal kort. De volgende dag om half vijf heb ik Blitzz weer opgehaald. Ze had nog steeds een iets te hoge temperatuur maar verder leek ze een stuk monterder en ze had gegeten en dat was allemaal goed binnen gebleven. Ze had zelfs de stagiaire van de praktijk goed uitgeprobeerd. Twee keer eet ik normaal oké? Maar de derde keer moet je me uit de hand voeren, want ik ben een kieskeurig hondje. De stagiaire trapte er met liefde in. Zo kennen we Blitzz weer! ‘s Avonds thuis at ze gulzig haar bakje leeg en haar temperatuur daalde weer naar normale waarden.

We blijven haar in de gaten houden maar het lijkt erop dat ze weer behoorlijk is opgeknapt. Het waren een paar avontuurlijke dagen. Echte sneeuwpret.