Geplaatst op 2 reacties

Hondenleven: Slakkengang

<a href="https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Grapevinesnail_01.jpg">Jürgen Schoner</a>, <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/">CC BY-SA 3.0</a>, via Wikimedia Commons
Foto: Jürgen Schoner, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons

Het is zomer. De tuin bloeit op. Met het bloeien van de tuin bloeit er ook iets anders op: de slakkenpopulatie. Ik dacht dat ik in het voorjaar de slakkenpopulatie aardig had gedecimeerd met mijn avonduurlijke patrouilles. Maar ik blijk mijzelf voor de gek te hebben gehouden. Na een paar buitjes gisteren en vandaag is het slakkenleger op volle sterkte terug. Vanochtend kon ik zonder te zoeken er zo’n twintig uit de tuin plukken. Het is een soort oogsten, maar niet het soort oogst waar je als moestuinier nou heel blij van wordt.

Escargot

En als het nou nog de escargot versie van de slakken was, dan kon je de oogst nog in een pan gooien en op z’n Frans ontbijten. Maar het zijn van die grote, bruine naaktslakken die de courgette, de tomaten en groenlof verorberen. En voor zover ik weet heeft dat type slak de Franse keuken nog niet in vuur en vlam gezet. Jammer, het zou best handig zijn als ik de groenlof gewoon met slak en al in de pan zou kunnen gooien. Soort kant-en-klaar maaltijd uit de moestuin.

Jagersbloed

Ik ga dus weer op slakkenjacht elke avond en ochtend, en bij toevallige passage werp ik ook een spiedende blik op de moestuin. Zo hoop ik de slakkenpopulatie terug te brengen tot een aanvaardbaar niveau. Bij het woord jacht denk ik natuurlijk ook aan de honden. De woorden ‘jacht’ en ‘honden’ zijn immers verbonden in het woord ‘jachthonden’. Alle vier onze honden hebben jagersbloed in hun aderen stromen.

Interne strijd

Spip de whippet heeft een natuurlijke aanleg om te jagen op alles wat beweegt. Hoewel hij voor een whippet vrij weinig jachtdrift heeft, is het vergeleken met veel andere honden toch altijd nog behoorlijk.
Blitzz heeft geen enkele aansporing nodig. Zij heeft ergens ook Spaans windhondenbloed in haar aderen, daar twijfel ik geen moment aan. De mussen kunnen hierin al kwetterend getuigen. Al getuigen ze lachend, want Blitzz heeft nog nooit een mus kunnen vangen.
Bella is meer de halende jager. Zij zal niet snel zelf achter een lid van het dierenrijk aanrennen. Hoewel, als dat lid toevallig in de Felidae familie thuishoort en de de volledige naam Felis silvestris catus draagt, ook wel bekend als de huiskat, dan wil ze maar wat graag haar jagende voorouders aanroepen.
Bodhi heeft tot nu toe het minst laten zien dat ze jagersbloed in zich heeft. Ze is dan ook een mix tussen jachthond (de koningspoedel) en een hoeder (de Berner sennenhond). Dus als er wat te jagen valt dan raast er bij haar een interne strijd over wat te doen. De poedel zegt, “D’r achteraan!” De Berner zegt, “Haal het bij de groep!”

Beweging

Het probleem is dat in alle gevallen de jachtdrift wordt getriggerd door beweging van de prooi. Of dat nou een tennisballetje of een mus is: het beweegt snel en verleidelijk. Het stuiteren of het fladderen van de vleugeltjes, het roept bij de verschillende honden het oerjachtinstinct op. Maar een slak? Ik heb ze er naar zien kijken. Ik heb ze er laveloos naast zien liggen. Ik heb ze eraan zien snuffelen. Maar veel meer dan een schouderophalend “Meh!” was er niet te bespeuren bij de hondjes.

Overleving

Wat een overlevingsstrategie van die slakken. Oké, ze zijn te traag om weg te vluchten zoals de mussen voor Blitzz. Maar als je zo langzaam beweegt dat Blitzz je net zo interessant vindt als de tuintegels waar je overheen kruipt, dan hoef je ook niet snel te zijn. Blitzz keurt je geen tweede blik waardig. Datzelfde geldt voor de andere honden. Bodhi heeft in het begin, als pup nog wel eens wat meer interesse in een slak getoond. Maar ook die is nu volledig blasé over dat onderwerp.

Zelf doen

Met andere woorden, Men’s best friend laat het in de jacht op slakken afweten. Ik zal het zelf moeten doen. Elke avond en ochtend sta ik weer slakkenslijm van mijn vingers te poetsen. Het lijkt een verloren zaak want elke dag zitten er weer nieuwe kandidaten op mijn groenten. Nou ja, het wordt vanzelf weer een keer winter. Dan kan ik op slakkenvakantie. Helaas is dan ook de groentetuin een weinig vrolijk aangezicht. Het is net of Moedertje Natuur over dat soort dingen heeft nagedacht.

2 gedachten over “Hondenleven: Slakkengang

  1. Heb je wel eens een hoopje slakkeneitjes gevonden? zo ja dan weet je dat het bijna onbegonnen werk is. Pfff het zijn er echt heel veel.

    1. Ach, het lukt me aardig de populatie te beperken. Maar ik maak me geen illusies dat ik die strijd ooit echt ga winnen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *