Hondenleven: Sitcom

Het woord ‘sitcom’ is een samentrekking van de woorden ‘situation’ en ‘comedy’. De sitcom is een uitvinding uit de late jaren veertig. De eerste serie die als sitcom zou kunnen worden aangemerkt werd in 1946 uitgezonden door de BBC: Pinwright’s Progress. Daarna was het hek van de dam en sinds de jaren vijftig is er een constante stroom aan sitcoms. Mijn absolute favoriet, die met kop en schouders boven alle mij bekende sitcoms uitsteekt is Fawlty Towers, met The Big Bang Theory als tweede. Maar smaken verschillen. Op het moment kijk ik graag naar Modern Family op Netflix. Ideaal tijdens het afwassen of eten koken. Vanochtend viel me daarbij iets op: ik begon ons roedeltje te vergelijken met de Dunphy’s, één van de gezinnen uit deze serie.

Vergelijking

De vergelijking gaat mank, we missen een Haley. Maar Bella kan doorgaan voor Luke, de niet altijd even snuggere tiener die eerst springt en dan nadenkt. Blitzz is de spitting image (pun intended) van Alex. Introvert, intelligent en een beetje een streber. We missen dus alleen een Haley. Spip is niet ijdel, en hoewel een beetje een stuntel, hij is zeker niet dom. En zijn Erna en ik dan  Phil en Claire? Misschien een beetje. Ik maak me soms te veel zorgen, net als Claire. Erna kan soms te snel enthousiast raken voor iets, net als Phil.

Herkenning

En daar ligt de kracht van een goede sitcom. Hoewel de situaties en de karaktereigenschappen uitvergroot worden voor komisch effect, er is altijd herkenning. Een belangrijk aspect van komedie is dat je lacht om datgene wat je in jezelf herkent. Er wordt je een spiegel voorgehouden. En de situaties en interacties tussen de karakters lijken uit jouw leven gegrepen, ook al zijn ze naar het absurde doorgetrokken.

Ingrediënten

Niets menselijks is honden vreemd. Dus een sitcom is prima te projecteren op een roedeltje honden. Alle ingrediënten zijn daar. De verschillende karakters die soms botsen, soms elkaar versterken. Daar heb je de bouwstenen voor respectievelijk slapstick humor en ontroering. De spraakverwarringen en aannames die zorgen voor uit de hand lopende situaties: wie mag er met Erna mee uit werken? De opwinding voor een evenement, die zorgt voor hilariteit, zoals iedere dag tijdens het vullen van de voerbakken.

Klein publiek

Het wachten is op een goede scenarioschrijver en een top regisseur die de sitcom “Gone to the Dogs” maakt. Ik vrees echter dat de sitcom voor een te klein publiek zou zijn. Er zijn veel hondeneigenaren in de wereld, maar zijn het er genoeg om met de miljoenen kostende producties zoals Friends, The Big Bang Theory en Modern Family te kunnen wedijveren? Kijkcijfers bepalen wat gemaakt kan worden en wat niet.

Welzijn

Daarnaast, ik vrees dat de druk van succes niet goed zou zijn voor de hondenacteurs. Hollywood kan behoorlijk wreed zijn. Succes is belangrijker dan welzijn, zeker waar het dieren betreft. Ik zie in films en series vaak honden die naar hun lichaamstaal te oordelen het acteren minder leuk vinden dan hun menselijke collega’s.

Humor

Het is ook eigenlijk niet nodig. Zonder een cent uit te geven aan een streaming-dienst of een Tv-abonnement, hebben we de dagelijkse honden-sitcom in huis. Soms duurt het even voor we de humor van de situatie inzien. Meestal komt dat pas enige tijd na het dweilen of het weer op zijn plaats zetten van de meubels. Maar dan kunnen we er ook echt wel om lachen.

Film

De kracht van een goede sitcom is herkenbaarheid. Wat is er meer herkenbaar dan je dagelijkse leven? Voor het schrijven van deze columns iedere week, kijk ik in mijn hoofd vaak de film even terug over een bepaalde situatie. Dat is soms minder leuk, maar heel vaak zit ik in mijn eentje hardop te lachen. Die lach en af en toe die traan, dat is waar de komedie floreert. Zoals Shakespeare, misschien de grootste sitcom schrijver ooit, al schreef: “All the world’s a stage, and all the men and women merely players.” Vrij vertaald: het leven is toneel. En als je een bij elkaar geraapt, karaktervol roedeltje honden hebt zoals wij, lijkt het dagelijks leven verdacht veel op een sitcom.