Hondenleven: Serendipiteit

Toeval bestaat niet. Dat hoor je soms. Ik geloof niet in enige vorm van besturing van het lot anders dan door natuurkundige krachten. Dus ik kan deze uitspraak wel onderschrijven. Elke gebeurtenis is het gevolg van een soms minuscule, voor mensenogen onzichtbare, maar desalniettemin natuurkundige oorzaak. Elke beslissing, elke stap, elke gebeurtenis, hoe klein ook, leidt tot iets. Soms leidt die schijnbare toevalligheid tot iets heel moois. Iets waar je eigenlijk helemaal niet naar op zoek was, maar wat desalniettemin je leven enorm verrijkt. Dat overkwam ons dit weekend.

Levensmotto

Een hele goede vriendin van ons, iemand die Erna al kent sinds haar twaalfde, moest onlangs helaas haar hond laten inslapen. Zeer triest, zoals elke hondeneigenaar kan beamen. Maar bij de pakken neerzitten is niet het levensmotto van deze vriendin. Verdriet ja, maar toch ook weer verder met het leven. Vergeten doet ze haar geliefde honden toch niet. Ook niet na vele jaren. Vrij snel vond zij een andere hond via internet. Een beter huis kan ik die hond niet toewensen, dat zit wel goed.

Even kijken

Erna ging even(!) kijken op het internet, gewoon benieuwd waar die hond vandaan kwam. Daar zag ze een andere hond en de naam van de aanbieder kwam haar bekend voor. Het blijkt een collega van Erna waarmee ze samen een cursus had gedaan. Deze collega fokt zeer sporadisch een nestje als ze zelf een hond nodig heeft voor de begeleiding. De ouder-honden hebben een stamboom, worden aan alle kanten dierartstechnisch doorgelicht en de pups zijn voorzien van chip, paspoort en alle informatie die je kan wensen.

Blik

Dit speelde zich afgelopen zondag af. Gewoon tijdens de lunch. Een late lunch. Zo rond een uur of half drie. Erna  liet mij de hond zien. Las voor wat erbij stond. Ik keek Erna aan, zij mij. Eigenlijk zat de beslissing al in die blik. Maar voor de vorm hebben we nog even wat gewikt en gewogen. We besloten te bellen. Wat bleek, de collega van Erna wilde eigenlijk de pup van het internet halen omdat er zoveel louche reacties op kwamen. Maar ze had die ochtend gedacht, ‘Ik wacht nog even, wie weet belt er iemand die ik ken.’

Collega

Nou dat was dus zo. Erna en ik hebben wat heen en weer gepraat met deze collega, want kennis of niet, het onderste moet toch uit de kan als het om een hond gaat. Dat gold gelukkig voor beide kanten, want ik ben altijd blij als een fokker wil weten waar een pup naartoe gaat. Het bleek al gauw dat er zowel wat mensen als wat honden betreft een hele goede klik was.

“Komen jullie even kijken soms?”
“Nu?”
“Ja hoor dat kan.”
“Ehm, waar is het? Oh daar helemaal. Oké, dat is anderhalfuur rijden. Ehm, nou ja, de rest van de week lukt ook niet dus ja doe maar.”
“Neem je haar dan ook gelijk mee?”

Ratelen

Hier moet ik eerlijk bekennen dat bij mij toch even iets ging ratelen in mijn hoofd. Voer, slaapplaats, reactie rest van de roedel, werkzaamheden deze week, en zo nog wat op z’n zondags flanerende beren. Aan de andere kant, ik geloof dat ik zo rond 1998 voor de laatste keer een hond op de ‘normale’ manier bij een fokker heb aangeschaft. Dat was Pluk, de Parson Jack Russell. Daarna is geen enkele hond meer bij ons gekomen anders dan via een bijzondere, vaak uit nood, plotselinge manier. Hier was geen sprake van nood, de pup had een prima huis, maar we zijn plotselinge veranderingen dus gewend.

Nerveus

Heel lang heb ik het ratelen van de raderen in mijn hoofd niet gegund. Ik zag aan Erna dat zij, hoewel enigszins blij nerveus, de beslissing al had genomen. Dus de zondagse rond-huis-klof omgeruild voor enigszins presentabele kledij (naar onze maatstaven wel te verstaan) en op weg naar het zuiden des lands.

Gastvrij

Ik kan dit verhaal nog ellenlang rekken. Ik ga het echter afronden. Na een uitermate gastvrije ontvangst, kennis maken met zowel papa- en mamahond, en nog meer vragen en antwoorden van beide kanten, reden we naar huis met een nieuwe telg in onze roedel. Bodhi is een Berner sennenhond / koningspoedel kruising. Ze is gefokt om mensen met een beperking te begeleiden (dat doen haar ouders allebei ook) en zowel fokker als wij zijn ‘over the moon’ dat ze dat werk samen met Erna mag gaan doen.

Stoer

Dat moet nog even wachten. Met 8 weken oud is ze al een hele stoere pup, maar kinderarbeid daar doen we niet aan. Eerst maar eens wennen aan het nieuwe huis, de andere honden en ingeburgerd raken in deze omgeving. En daar kan ik nu, na twee dagen (ik schrijf dit op dinsdag) al heel wat over schrijven. De naam Bodhi zal dus vanaf nu het rijtje Spip, Blitzz en Bella aanvullen in deze columns. En wat ons betreft is ze meer dan welkom!