Onze bank is soms net een schoolplein zoals ik me dat herinner uit mijn jeugd. Mijn lagereschooltijd was best een fijne tijd, zeker in vergelijking met mijn daaropvolgende schooltijd. Onze school, ik zeg onze omdat mijn zus er ook op heeft gezeten, was een vooruitstrevende school. Zeker voor die tijd. Als ik er met een volwassen blik op terugkijk, had de Prinsenakkerschool in Bennekom precies de goede balans gevonden tussen vernieuwing en traditionele methoden. Kinderen kregen heel veel ruimte om op hun eigen tempo te leren en er was veel tijd voor projecten die ons van de schoolbanken losmaakte. Er werd ook gewoon kennis ingestampt. Tafels, het alfabet, geschiedenis, aardrijkskunde: de basis werd niet vergeten. Dankzij de minder traditionele elementen leerden we vervolgens wel waarom het leren van tafels belangrijk was. Of waarom het belangrijk was om te weten wat er in het verleden was gebeurd. En ook op deze vooruitstrevende school gebeurde veel dat op iedere school is terug te vinden, want kinderen blijven kinderen.
Allianties
Of beter gezegd: mensen blijven mensen. Groepsvorming, clubjes, allianties, het schoolplein was een politieke broedplaats. Een goede voorbereiding voor de grote-mensen-wereld, waar dit aan de orde van de dag is. Afgelopen week zag ik een prachtig voorbeeld dat dit zelfs niet uniek is voor de mens. Honden kunnen er ook wat van.
Ravotten
Beeld je even in: Blitzz en Spip zijn aan het ravotten op de bank. Zij hebben daar een heel specifieke modus voor gevonden. Ze spelen liggend omdat het op de bank lastig is om je evenwicht te bewaren. Zeker voor Spip die met zijn lange whippetpoten nogal wankel staat op de bank. Dus ze rollenbollen lekker op de bank en maken daarbij de meest vervaarlijke geluiden. Een nietsvermoedende voorbijganger zou minstens denken dat er een bromtol gesloopt wordt. Maar alles gaat in goede harmonie en Blitzz en Spip kennen elkaars spel door en door.
Speelse geluiden
Bella was op dat moment bij mij in de keuken omdat ik de lunch aan het klaarmaken was. Daar moet je als Bella natuurlijk dichtbij zijn. Je weet nooit wat er valt of wat het baasje in een gulle bui aanbiedt. Op een gegeven moment werden de speelse geluiden vanaf de bank blijkbaar te veel voor Bella. Ze wilde delen in de lol. Maar ze kwam aan op een koude kermis. Zodra ze bij de bank aankwam hielden het spel en de daarbij horende geluiden op. Spip wendde zijn kop af maar Blitzz keek Bella strak aan en liet één heel kort grommetje horen. Bella keek de situatie nog heel even aan, maar besloot dat aandringen wel eens een slechte invloed op de sfeer kon hebben zonder tot het gewenste resultaat te leiden. Kortom, ze droop af en keerde enigszins aangedaan terug in de keuken. Zodra Bella vertrok, ging het spel op de bank weer luidruchtig verder.
Tekstwolkjes
Ik zag bijna de tekstwolkjes boven hun hoofdjes:
Spip, die Bella aan ziet komen lopen: “Oh nee hè, ze wil meedoen, maar zij is altijd zo ruig! Ze verpest alles.”
Blitzz geruststellend: “Wacht maar, ik regel dit wel effe.”
Bella, die enthousiast bij de bank is aangekomen: “Mag ik mee spelen? Mag ik? Mag ik?”
Spip, die zijn kopje afdraait: “Zie je wel, dacht ik al.”
Blitzz bits tegen Bella: “Nee!”
Bella: “Ah, toe nououou.”
Blitzz kijkt Bella strak aan en zwijgt maar haar lichaamshouding spreekt boekdelen.
Bella: “Oké, dan niet. Ik vind jullie stom!”
Scene
Het is een scene die zich op iedere school over de hele wereld dagelijks afspeelt denk ik. Mensen en honden, ze lijken best heel erg op elkaar.
Gelukkig voor Bella heeft Blitzz blijkbaar een groot rechtvaardigheidsgevoel, want een kwartiertje later is ze op de bank met Bella aan het ravotten. Het gaat inderdaad een stuk ruiger dan met Spip, maar dat kan Blitzz wel aan. Spip is in één van de bakken onder een deken gekropen.
Zo leuk dat je die verbanden legt tussen de honden- en mensenwereld. Als je oplet is er veel te zien en te leren. En dan inderdaad de Prinsenakker was een fijne school.
Je zus die van een andere school daar heen verhuisde zei na de eerste dag: mam de jongens zijn net mensen.