Hondenleven: Schijnbeweging

Ik heb al eens eerder geschreven over Spip en zijn onhandigheid. Het gebeurt meerdere keren per dag dat we over Spip struikelen. Niet omdat wij niet opletten maar omdat Spip net een fractie van een seconde te lang nadenkt over welke kant hij op gaat. En net als je denkt dat hij naar links gaat en jij dus naar rechts afbuigt, gaat hij ook naar rechts (voor de kijker links). Het universum zit wonderlijk in elkaar en er zijn vast kwantumruimtes waar twee objecten op dezelfde plaats op dezelfde tijd kunnen bestaan, maar in ons stukje van het universum heeft het toch echt een botsing en struikelpartij tot gevolg. En toch zou het heel kortzichtig zijn om Spip’s onhandigheid gelijk te stellen aan domheid. Want Spip is alles behalve dom, bleek deze week maar weer eens.

Lekker weer

Het was erg lekker weer op deze willekeurig dag in het nabije verleden. Na een ochtend hard werken is het dan heerlijk om samen buiten te lunchen. Erna en ik kunnen dan even bijkomen en ook de rest van de dag bespreken. Onvermijdelijk zijn onze lunches vaak ook mini-vergaderingen. Dat krijg je als je behalve echtgenoten ook vennoten bent. Spip, Blitzz en Bella zijn ook altijd van de partij. Zij scharrelen lekker rond of zoeken een koel plekje onder een struik om de tuin in alle rust te bewaken.

Vetrandjes

Tegen het einde van de lunch graviteert het hondenspul richting onze positie. Dat heeft te maken met vetrandjes. Wij eten niet veel vlees, maar een plakje ham op ons brood vinden we toch wel lekker. Mijn Neanderthaler genen zijn waarschijnlijk net iets dominanter dan die bij Erna want ik verorber dat plakje ham zonder enige bewerking. Erna houdt echter niet zo van de vetrandjes, dus die haalt de vetrandjes er nauwkeurig af. En twee keer raden wie daar best interesse in hebben. Juist, het hondenspul. Dus het ritueel is dat ze na onze lunch van Erna ieder een minuscuul stukje vet van de ham krijgen.

Charme

Buiten eten heeft zo zijn charmes. Eén van die charmes is dat je niet zo netjes hoeft te zijn. Je kent de scenes wel uit films die zich in de middeleeuwen afspelen. Ruwe bolsters met misschien niet geheel blanke pitten knagen gulzig aan halve varkens en gooien de botten zonder omzien van zich af. Ze bijten wellustig in een tros druiven en sproeien de pitten om zich heen. Onze lunch ziet er iets meer naar de normen van deze tijd uit, maar laat je een keer iets vallen dan is er niks aan de hand. Je zit toch buiten.

Concurrenten

De hondjes weten dit en na de hamrandjes wordt ook de grond om ons heen goed geïnspecteerd. Spip bedacht zich echter dat het misschien niet nodig was om te wachten tot de hamrandjesceremonie. Er wordt immers de hele maaltijd lang geknoeid en gemorst. Maar hoe zorg je er nou voor dat deze geniale inval verborgen blijft voor je concurrenten. Wellicht heeft Spip hier al een poosje op lopen broeden. Hij is in ieder geval met een oplossing gekomen.

Hekje

Zo halverwege deze bewuste lunch, op die willekeurige dag in het nabije verleden, ging Spip naar een bekende snuffelplek in de tuin. Vlakbij de zoete laurierboom die er staat. Daar staat een hekje omheen. En hekjes zijn altijd intrigerend omdat ze iets afsluiten. En afgesloten gebied is altijd het gebied waar je als hond naar toe wilt. Plotseling begon Spip heel aandachtig en vooral ook luidruchtig te snuffelen. Zijn lange, ranke neus kan net door de spijlen van het hekje heen, dus de kans dat hij bij iets kan waar de anderen niet bij kunnen is groot. Om zijn snuffelen kracht bij te zetten begon hij ook met één van zijn pootjes door het hekje te reiken en te halen. Het dorre struikafval ritselde heerlijk.

Jagen

Natuurlijk bleef dit niet onopgemerkt en vanuit hoeken, gaten en onder struiken vandaan kwamen de concurrenten aangesneld. Spip had iets gevonden en daar moesten ze bij zijn. Eten! Of beter nog, eten dat nog leeft en waar we achteraan kunnen jagen misschien! De verwachtingen waren hoog gespannen en nog eens twee neuzen drukten zich tegen het hekje. En meer pootjes reikten door de spijlen ook al wist niemand precies waarnaar.

Meester

Spip verliet de plek zodra de twee mededingers naar al dat lekkers waren gearriveerd. Hij draaide zich om en liep linea recta naar de plek onder onze tafel waar de meeste lunchresten te vinden zijn. Daar kon hij enkele minuten op zijn gemak kruimelzuigen en zelfs nog even een beloning van Erna en mij ontvangen voor zijn slimme actie. Even later kwamen twee beteuterde honden zich bij hem voegen. Hun bekken leeg en hun trots enigszins gedeukt. Ze waren bij de neus genomen. Letterlijk en figuurlijk. Spip is niet altijd handig in zijn schijnbewegingen, maar in afleidingsmanoeuvres is hij een meester!