Hondenleven: Sapperdeflap!

Het was laat gisteravond. Wij zijn geen fanatieke tv kijkers, maar er zijn enkele programmamakers die we zo vertrouwen dat we er voor opblijven om hun programma’s te zien. Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis zijn twee van die programmamakers. Zij maken samen en individueel naar onze mening de beste soort televisie. Informatief, amusant en met een forse dosis zelfkennis. ‘Matthijs Gaat Door’, ‘Untold Stories’, de hele ‘Top 2000 à Go-Go’ franchise, de online pub quiz en natuurlijk recentelijk het nieuwe programma ‘Chansons’. Het zijn allemaal programma’s waar we ontzettend veel plezier aan beleven.

Bewegend behang

Een reden waarom we geen fanatieke TV kijkers zijn is dat we heel veel populaire TV programma’s gewoon niet leuk vinden. Ik merkte einde jaren negentig van de vorige eeuw al dat ik vaker zat te kijken omdat het bewegend behang was, dan dat ik er echt plezier aan beleefde. In die tijd stond mediaverspreiding via het internet nog in de kinderschoenen. De hoeveelheid bits die door de kabel moesten worden gepompt om acceptabele videokwaliteit te krijgen oversteeg de capaciteit van wat de internetproviders konden bieden. Netflix was in die tijd nog een DVD uitleen dienst! Toch knipte ik in die tijd figuurlijk de kabel door (en na een aanvaring met UPC bijna letterlijk). Mijn toenmalige partner was nog niet zo ver, maar ik had het gehad met al die reclames en mensen die luidkeels verkondigden hoe vermakelijk zij waren.

Alternatief

Ik ging op zoek naar een alternatief en vond die in podcasts en video’s van pioniers die het internet zagen als het nieuwe draadje waarmee je mensen kon voorzien van entertainment en informatie. En ze bleken gelijk te hebben, al zou het nog decennia duren tot de gevestigde mediaorde tot dezelfde conclusie zou komen. Ik vind het grappig om te zien hoe in Nederland de podcast nu pas tractie begint te krijgen. Dit terwijl het concept van de podcast al meer dan twintig jaar oud is en voor mij al sinds het begin van dit millennium een vaste vorm van mediaverbruik is.

Zeldzaam

Maar ik dwaal af. Ik begon met de meldingen dat het laat was gisteravond. En dat we geen fanatieke tv kijkers zijn. Dat betekent dat het redelijk zeldzaam is dat we door een tv programma laat naar bed gaan. Maar december is het seizoen van de Top 2000 à Go-Go en dat betekent dat wat ons betreft de leukste tv van het jaar weer een aanvang neemt.

Woensdagavond is de avond van de Top2000 quiz en daarna de ‘Untold Stories’ met Leo Blokhuis. Dat laatste is een programma waarin Leo Blokhuis achter de schermen kijkt bij interessante gebeurtenissen in de pop- en rockgeschiedenis. Heerlijke tv waar we met veel plezier naar kijken. Het probleem is dat het nogal laat wordt uitgezonden. Natuurlijk zouden we het later terug kunnen kijken via de NPO app. Maar het heeft iets om er ouderwets voor te gaan zitten. Een beetje zoals vroeger op woensdagmiddag. De enige dag dat er ‘s middags tv was. De jongeren onder jullie zullen zich nu achter de oren krabben. Maar het is echt waar: toen Erna en ik de basisschool leeftijd hadden was er alleen op woensdagmiddag tv, de rest van de week was er een testbeeld tot het nieuws van zes uur. Dan pas begon de tv uitzending, en het was ook echt uitzending want de enige kabel in huis ging naar een antenne op het dak. Bij slecht weer wilde Zwiebertje of Pipo de Clown nog wel eens een beetje wazig in beeld komen.

Excuses

Maar goed, ik dwaal wederom af. Dat komt omdat het laat is geworden gisteravond. Dat had ik geloof ik al gemeld? Excuses maar ik ben dus een beetje duf. Dat helpt niet echt bij het samenhangend aan elkaar knopen van woorden en zinnen. Wij zijn niet de enige slachtoffers van de zeldzaamheid van goede TV. Ook de honden lijden er enorm onder. Het voeren en de avondloop vinden eerder plaats dan normaal. Dit zodat we op tijd klaar kunnen zitten voor de aanvang van het programma. Het scheelt maar een kwartiertje of zo, maar voor onze hondjes is dat een grove inbreuk op hun routine.

Aandacht

Het gevolg is dat zodra het programma begint, er minstens één hond is die nog niet in de gaten heeft dat wij onze aandacht even niet aan hun gaan besteden. Gisteravond was het Bella, die door een ondoordachte actie, precies bij aanvang van het heerlijk TV-avondje de inhoud van mijn kop thee over de tafel heen verspreidde. Dat kwam haar op een impulsieve uitbrander van mij te staan. En met zeer bedrukt gezicht kroop ze in een bak in plaats van haar vaste avondplekje tussen ons in.

Schuldgevoel

Natuurlijk voelde ik me alles behalve lekker over mijn reactie. Er bekroop mij een forse dosis schuldgevoel, want hoe erg is een plasje thee op een tafeltje dat al zo vaak een plasje thee heeft moeten verwerken? Dus na even inwendig gemord te hebben nodigden we Bella uit tussen ons in te komen liggen. Nou ik heb het geweten. Wraak kan zoet zijn. Soms zelfs mierzoet. De rest van de avond heeft Bella mij liggen verleiden met een toewijding waar Mata Hari jaloers op zou worden. Ze heeft me geen moment meer met rust gelaten. Al wurmend en krioelend heeft ze me de hele avond een lapdance gegeven. Ik heb onze favoriete rock- en popprogramma’s gezien. Maar het beeld werd veelvuldig verstoord door twee zwarte flaporen en twee grote bruine ogen. Het was me het tv avondje wel! Sapperdeflap!

 

(Afbeelding Pipo de Clown: https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php/Gebruiker:Bvspall – https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php/Bestand:73521-kb1-8.png)