De mens en de hond werken al een poosje samen. Samen schapenhoeden, samen navigeren op straat, samen boeven vangen. De hond en de mens hebben tal van manieren gevonden om elkaar te helpen. Soms vraag ik me af wat het voordeel voor de hond is in deze coöperatie. Dan hoef je alleen maar naar de smile van een collie te kijken tijdens het hoeden van de schapen. De hond heeft er gewoon plezier in. Sommige mensen, met name kattenliefhebbers zeggen wel eens dat een hond dom is omdat hij zich zo uitslooft voor de mens. Als je een kat en mens samen een kudde schapen zou laten hoeden, dan zou de kat het fluitje hebben en de mens hijgend om de schapen heen rennen. Maar ik denk dat de hond niet zozeer dommer is dan de kat, maar vooral heel veel plezier heeft in het werk.
Vreemd
Hoe dan ook, de hond en de mens werken samen. Dat vindt niemand vreemd. Van de week las ik een stukje op de RTL Nieuws site over de samenwerking tussen wolven en raven. Ook dat was niet echt nieuw voor mij. Al lang geleden las ik in één van de vele wolvenboeken die ik heb gelezen over een onderzoek naar het verband tussen raven en wolven. Ze blijken actief samen te werken. Raven kunnen vanuit de lucht prooi detecteren en signaleren dit naar de jagende wolven door bepaalde geluiden te maken. Ze spreken dus met elkaar. Na een geslaagde jacht eten de wolven de harde delen van de prooi, en de raven eten de zachte delen zoals de ingewanden. Zo halen beide partijen een lekker maaltje uit hun samenwerking.
Aanwijzen
Nu blijkt dat de samenwerking tussen wolven en raven dieper gaat dan eerst gedacht. De raven signaleren niet alleen met geluid, ze wijzen zelfs met hun vleugels de zwakkere dieren aan in een kudde. Dat wijst op een heel precieze communicatie tussen twee totaal verschillende diersoorten. En het is geen toeval dat de wolf delen van de prooi deelt met de raven. Want als een hongerige jakhals, gier of andere aaseter een hapje wil meeprikken van het ‘lopend’ buffet, dan wordt ze op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt dat ze een ongenode gast zijn. De raven worden echter met rust gelaten, die hebben hun deel verdiend.
Oertijd
Zoals gezegd, de mens werkt al heel lang met de hond samen. Al millennia lang zelfs. Als de theorie klopt dat de gedomesticeerde hond is ontstaan uit wolven die een samenwerkingsverband waren aangegaan met de oermens, dan is dat nu een stuk makkelijker te begrijpen. Wolven werkten al samen met andere diersoorten. Dus waarom niet met de mens? De theorie dat de wolf de mens hielp bij de jacht en de nederzetting beschermde tegen andere roofdieren en profiteurs die des jager’s buit kwamen verorberen, is dan niet zo ver gezocht. De wolf zal dit ongetwijfeld niet hebben gedaan voor het pure plezier van het werk. Er zal zeker een gemeenschappelijk voordeel zijn geweest. Zoals het vuur van de mens dat andere dieren op afstand hield, die mogelijk aasden op de pups van de wolf. En net als met de raven was er wellicht het delen van de prooi.
Zeker weten
We zullen waarschijnlijk nooit helemaal zeker weten hoe die eerste samenwerking is ontstaan. Maar dat dieren van totaal verschillende soorten samenwerken staat buiten kijf. En dat mens en hond samenwerken wordt dagelijks aangetoond. Zelfs op een eenvoudige ochtendwandeling. Zoals ik vanochtend maar weer merkte. De samenwerking bestaat uit het feit dat dankzij mij, de honden mee mogen de wijdere wereld in. Netjes aangelijnd mogen de honden komen waar ze anders niet mogen komen, want wij mensen houden van regeltjes. Als je mij met de honden ziet lopen heeft het er alle schijn van dat de twee dames in de roedel de richting bepalen. Wel, dat is ook zo. Ik heb Bella en Blitzz niet aan de lijn, zij hebben mij aan de lijn. Ik ben slechts aanwezig om de wandeling een zweem van legaliteit te geven. Daar houdt mijn taak op. Dus toen ik vanochtend het bos in wilde lopen op de gebruikelijk plek, werd ik hardhandig en zeer stellig door beide dames een andere richting ingetrokken. Dat was vreemd, want normaal willen ze niets liever dan het bos in omdat daar de interessante geurtjes zijn.
Twee kontjes hoog
Maar de situatie dicteerde een andere route. Het gras bij deze ingang van het bos staat namelijk hoog. Zoals Erna vanmorgen lachend zei toen ik mijn relaas deed: als het gras twee kontjes hoog staat… Het had ook geregend. De dames hadden blijkbaar geen zin om hun coiffure te laten ruïneren door het hoge, natte gras. Ik werd voortgetrokken naar een andere ingang van het bos waar het gras is gemaaid en ik werd met het gebruikelijke enthousiasme het bos ingeleid. Na de wandeling heb ik een lekker bakje eten voor ze klaargemaakt. De hondjes hebben mij hun bakken gebracht voor een extra brokje. Ik heb hun bedden opgeschud en Spip ondergedekt onder zijn favoriete dekentje. Al samenwerkend zijn we tot goede resultaten gekomen en hebben we een prettige ochtend gehad. Maar vaak vraag ik me wel af of de hond nu werkelijk de domme partij is in onze samenwerking…