Hondenleven: Rust in huis

Bella is een hond waar we in het begin aan moesten wennen. Net zo goed als zij aan ons moest wennen. Dat heeft ongeveer een jaar geduurd. Erna en ik begonnen ons net af te vragen of het ooit goed zou komen tussen Bella en ons toen het wonder geschiedde. Bella ging zich een stuk meer te gedragen zoals wij het graag wilden. Dat is nu inmiddels alweer een poos geleden, en ze is nu een zeer geliefd lid van ons roedeltje.

Maar

Maar, ja er is een ‘maar’, Bella is en blijft een druk hondje. Een hond waar je ieder moment bij op je qui-vive moet blijven. Niet omdat ze nog steeds als een soort sloopkogel dwars door je heen beukt, dat is gelukkig nog maar heel zeldzaam. Meer omdat ze een restje van de typische zwerfhonden mentaliteit heeft behouden. Dat betekent dat ze zal proberen een situatie uit te buiten in haar voordeel.

Maag

Op het moment dat ik dit tik zijn Bella en Erna naar een cliënt. Dat betekent dat de roedel tijdelijk bestaat uit één mens, ik, en twee honden, Spip en Blitzz. Spip heeft zoals gebruikelijk vanmorgen zijn bak voer maar half leeg gegeten. Dat is prima. Het is een volle bak voor zo’n klein whippet-maagje, dus ik zet het even weg en later op de ochtend krijgt hij nog en kans.

Havik

Normaal moet is daar als een havik bovenop zitten. Want één seconde onoplettendheid en Bella heeft de bak gekaapt en leeggegeten. Ze kan heel goed en netjes wachten tot ze van mij een seintje krijgt dat ze de bak mag uitlikken. Die regel geldt in haar ogen echter alleen als ik oplet en oogcontact heb met haar. Zodra ik daarin verslap gaan alle regels het raam uit en is de bak van Spip wat haar betreft vogelvrij verklaard.

Soezen

Nu Bella er even niet is kan ik de bak van Spip rustig neerzetten. Hij kan dan even een snackje pakken wanneer hij zin heeft. Blitzz taalt niet naar zijn bak. Als ik tegen haar zou zeggen dat ze de bak mag uitlikken zou ze dat direct doen, maar op het moment ligt ze lekker te soezen vlak bij de tafel waar ik zit te tikken.

Stil

Het is heel stil in huis. Hier en daar klinkt een snurk of wordt er een ooglid opgetild omdat de oren iets oppikken van buiten. Dat is zo’n beetje het enige dat de rust verstoord, anders dan het zachtjes klikken van mijn laptoptoetsenbord. Als ik opsta om naar de wc te gaan, springt er geen Labrador-spanielmix op om naar de achterdeur te rennen in de hoop van een tennisbalsessie buiten. Als ik even een kop thee ga pakken, danst er geen hond om mij heen in de hoop dat ik wat eetbaars ‘laat vallen’. Als er een enigszins onbekend geluid van buiten klinkt, wordt dat niet beantwoord door een serenade van hondenvocalen.

Even

Dat is best even lekker. Even. Gek genoeg voor iemand die van rust houdt, mis ik de actie ook wel een beetje. Zo’n hondje als Bella geeft best veel drukte, maar het is voorspelbare drukte. Ik ken haar nu door-en-door. Hoewel ik me soms erger aan haar druk zijn, vind ik het ook erg leuk. Klinkt dubbel toch? Het is een beetje als met koken. Alleen zout is niet lekker, daar moet ook peper bij. En het liefst ook nog wat andere kruiden en specerijen. Ons roedeltje kun je beschouwen als een goed gebalanceerd maal. Alle smaken zijn in evenwicht. Als er dan een smaak ontbreekt, is dat even verrassend en best lekker maar al gauw een beetje saai.

Begroeting

Gelukkig is het maar van korte duur. Nog even en Erna en Bella komen weer thuis. Dan ontploft de huiskamer in een begroetingsritueel dat vocaal wordt begeleid door drie honden. De pot kookt dan kortstondig, waarna het smakenpallet weer op orde is. Ondertussen geniet ik even van de rust in huis onder het genot van een kopje thee.