Hondenleven: Revolutionair?

Het einde van het jaar, een tijd om even te filosoferen. Niet te diepzinnig, want de oliebollen en de kerstkransjes vergen de nodige energie om te verteren. Dat komt het vermogen om te kunnen concentreren niet ten goede. Toch geeft zo’n jaareinde mij altijd een impuls tot reflectie. Even pas op de plaats en nadenken wat het afgelopen jaar heeft gebracht en genomen. Het is natuurlijk niet zonder risico om dat aan het einde van het jaar te doen. Het is donker en nat en kil buiten. Dat is weinig bemoedigend weer en als je er zoals ik gevoelig voor bent, is er een kans dat je het jaar somberder inziet dan het werkelijk was. Eigenlijk is het beter zo’n eindejaarsoverweging te doen in één van de zomermaanden. Maar ja, paus Gregorius XIII heeft in 1582 bepaald dat 31 december de laatste dag van de maand is.  Aangezien de mens als individu hoogst aanpasbaar is, maar als kudde de wendbaarheid van een supertanker vertoont, zal het voorlopig nog wel zo blijven.

Mensenmassa

Dat vind ik ook niet erg. Ik vind enige vastigheid ook als individu wel prettig. Ik lijk wat dat betreft wel op een mensenmassa in plaats van een individu. Die supertanker komt op mij uiterst comfortabel en koersvast over. Ik heb vaak gedacht – en hier ook wel eens genoemd geloof ik – dat het een reden is waarom ik zo van honden hou. Honden vinden vastigheid namelijk ook wel prettig. De dag ingedeeld in vaste rituelen. De weken ingedeeld in vaste dagactiviteiten. Daar varen honden wel bij. We zien het bij onze honden heel goed. Ze weten precies wie op welke dag mee mag met Erna naar een cliënt. Ze weten precies hoe laat ze eten krijgen en hoe laat de bank de verzamelplek voor de hele roedel (mensen en honden) wordt.

Saai

Die routine zal sommigen wellicht als saai voorkomen. Ik vind dat niet. Er is genoeg afwisseling tussen de routine door. Wat dat betreft is het stramien een anker dat voorkomt dat ik binnen de chaos en het onvoorspelbare op drift raak. Om maar eens een metafoor tot het uiterste te benutten. Routine wordt ook vaak gezien als de norm, het normaal. Als iets maar lang genoeg onderdeel is van het dagelijks bestaan, wordt het normaal.

Uitersten

Ik kijk vaak naar geschiedenisdocumentaires, en dan zie je hoe ‘normaal’ in de loop der tijden heen en weer golft tussen uitersten. Mode, etiquette, mensenrechten, wetten, allen zijn onderworpen aan het veranderen van de norm. Als je krantenartikelen leest uit welke eeuw dan ook, dan lees je hoe in deze artikelen de norm van dat moment de maatstaf is waarmee naar andere generaties, vorige of volgende, wordt gekeken. Wat dan opvalt is dat er niet zo veel verandert. De generatie van middelbare leeftijd kijkt met weemoed naar de oudere traditiegetrouwe generatie en met wantrouwen naar de jongere vernieuwende generatie. En zo is het altijd geweest. Dat is dus op zichzelf een norm. De normaal.

Verschil?

Schuilt daarin een belangrijk verschil tussen mensen en bijvoorbeeld honden? Hoewel jonge honden zeker hun plaats krijgen toegewezen door de oudere generatie, is dat niet op basis van vernieuwing die de jongere generatie wenst door te voeren. Er schuilt geen revolutionair in de pup. Slechts meer onstuimigheid en drukte, en dat moet ingedamd worden vinden de oudere honden. Is dat anders bij mensen? We hebben al gauw het idee dat we verschillen van de ons omringende dieren. Maar ik denk dat de verschillen, als ze er al zijn verwaarloosbaar zijn. Want is de jongere generatie echt zo veranderzuchtig en revolutionair?

Muziek

Ik hoor muziek van nu en denk bij mezelf, “Dat is geen muziek!” Vrijwel direct tik ik mezelf op de vingers. Waar luisterde ik naar in 1983 (om maar een jaar te prikken)? En wat vonden vijftigers daarvan? Vrijwel alle argumenten die ik kan bedenken waarom de moderne popmuziek geen muziek is, kan ik projecteren op de muziek waar ik in 1983 op los ging. En die argumenten zijn allemaal onzin. Natuurlijk is de huidige popmuziek muziek. Het heeft ritme, het heeft melodie en soms zijn er zelfs zinnige teksten te herkennen. Het ligt alleen minder makkelijk in mijn vergrijzende gehoor. Er is feitelijk niks nieuws onder de zon.

Comfortzone

Normaal is wat je gewend bent en de eigen normaal is ook waar je comfortzone is. Wat muziek betreft heb ik een hele brede comfortzone. Al vanaf baby af aan hoorde ik thuis heel veel verschillende muziek met als gevolg dat ik een hele brede smaak heb. Misschien heeft mij dat ook beïnvloed in andere aspecten van het leven. Ik voel mij prettig in mijn normaal. Maar ik kan ook heel snel en daadkrachtig mijn normaal omgooien. De supertanker gaat het liefst rechtdoor, maar als de koers om moet, dan gaat de koers ook om. Dat heb ik meerdere keren in mijn leven (moeten) doen en ik ben blij dat ik die capaciteit heb. Veel verschillende normalen zijn voor mij een volkomen acceptabele normaal.

Flexibel

Datzelfde zie ik bij honden. Al onze honden zijn herplaatsers die een heel ander leven hebben gekend. Nu draaien ze mee in onze routine en voelen zich daar helemaal thuis in. En voor enkele van hun heeft de supertanker meerdere keren overstag moeten gaan. En dat hebben ze ‘gewoon’ geaccepteerd. Honden lijken dus erg op ons mensen. Ze houden van een dagelijkse routine en van vastigheid, maar als het moet zijn ze enorm flexibel. Ze kunnen een verandering van routine goed aan om vervolgens in de nieuwe situatie een nieuwe routine op te bouwen. Daarin zijn ze net zo bedreven als wij is mijn ervaring. Het zijn bijzondere dieren en onze liefde en aandacht meer dan waard. Dus, hoe willekeurig de datum 1 januari ook is, veel plezier met jullie hondenvriendjes in het nieuwe jaar en een gelukkige jaarwisseling van ons bij Hondencadeautjes.nl.

Henk, Erna, Spip, Blitzz, en Bella.