Hondenleven: Reuzen

In sprookjes komen vaak reuzen voor. Soms zijn het vriendelijke giganten die hoogstens per ongeluk hier en daar een huisje vertrappen. Meestal zijn het echter kwaadaardige, mensenetende griezels. Je kunt ze maar beter ontlopen op je avondwandeling. Nou is het woord ‘reus’ nogal subjectief. Het hangt af van wat je gewend bent. Ik heb in het verleden de eer gehad om met deerhounds samen te leven. Dus als mensen een Labrador als grote hond bestempelen, dan kan ik een lichte verbazing maar moeilijk onderdrukken. Zolang de viervoeter tijdens het koken van het avondmaal niet op z’n gemak de kop naast de snijplank laat rusten op het aanrecht, noem ik het geen grote hond.

Groot

En wat is groot? Zit het ‘m in de hoogte? De breedte? Of de lengte? Mazzel was een kruising Sint Bernhard/bouvier/riesen snauzer. Hij was een stuk minder hoog dan een deerhound. Maar niemand zou Mazzel een kleine hond hebben genoemd. Zeker niet als hij blij op je af kwam stormen om je vol enthousiasme te begroeten. Mijn grootste deerhound kwam met gemak bij de door Wikipedia aangegeven maximum schofthoogte van een reu. Toch woog hij maar iets van 35 kg. Dat gewicht zou ons bij Mazzel zorgen hebben gebaard, want die woog in gezonde toestand toch zeker 10 kg. meer.

Tuffen

Groot is dus subjectief. Onze nieuwe pup Bodhi heeft dat goed begrepen. Ze heeft wellicht de eerste weken hier in huis de boel eens goed bekeken en voor haarzelf een paar voornemens genomen. Eén van die voornemens is: ik moet die andere dames zo snel mogelijk boven de kop groeien. Het pleit voor haar vastberadenheid dat haar dat inmiddels is gelukt. Blitzz is ze een week geleden al voorbij gestoomd, en met Bella ligt ze nu nek aan nek. Letterlijk. Met een groeitempo verhouding van ongeveer 500:0 in het voordeel van Bodhi, verwacht ik dat ze Bella binnen een week op de kop kan tuffen.

Spel

Dat zie ik ook in het spel. Het jonge ding begint beide dames te domineren. Niet in de zin van de aloude en achterhaalde dominantietheorie, die door sommige minder bij de tijdse hondenscholen ten onrechte nog wordt aangehangen. Maar wel in de zin van puur fysieke overheersing. Het beste bewijs dat fysieke overheersing alleen voor de kortzichtigen geldt als volledige dominantie, blijkt als ze bij de etensbak van één van de anderen komt. Zelfs voor Spip heeft ze op dat moment ontzag. Ze weet dus heel goed het verschil tussen fysieke podiumplaats tijdens het spel, en haar plaats in de roedel als het om serieuze zaken als eten gaat.

Sociaal

Dat laatste geeft ook gelijk aan wat een geweldig sociaal hondje Bodhi is. Ze snapt heel goed waar de grenzen liggen. Hoe de roedeldynamiek in elkaar steekt en in welke situatie je met humor en bravoure een punt kunt doordrijven, en in welke situatie bakzeil de betere optie is. Ik vind dat knap. Ze is tenslotte nog een pup. Zelfs al groeit ze gestaag richting formaat mini-reus en is ze binnen onze roedel rap op weg de grootste te worden.

Pup

Voor ons is het ook zaak niet uit het oog te verliezen dat ze ondanks haar formaat, nog een pup is. Al is ze groter dan de volwassen honden in ons roedeltje, ze is nog dagelijks aan het leren. Ze weet al veel, maar nog niet alles. Ik had vroeger een klasgenootje op de lagere school, die met kop en schouders boven alle anderen uitstak. Zijn moeder vertelde mijn moeder eens dat ze rare blikken kreeg als hij bij haar op schoot klom. Hij leek de leeftijd waarop dat als normaal wordt gezien al ver voorbij, maar dat was niet zo. Ook reuzen moeten soms even wat troost krijgen. Gelukkig heeft Bodhi een paar baasjes getroffen die allebei al eens een reus hebben gehad. Ze is nog lang geen grote hond in onze ogen. Het blijft voor ons nog heel even onze kleine pup.