Honden houden van regelmaat. Ze floreren in een omgeving waar alles bekend is en waar gebeurtenissen in een vast ritme plaatsvinden. Ik heb er geen wetenschappelijk onderzoek op nageslagen, dus wat ik nu ga zeggen is volledig met een natte vinger in de lucht. Ik denk dat dit is omdat in de natuurlijke voorouders van de hond, regelmaat ook een grote rol speelde. De seizoenen, de vaste tijden waarop de prooidieren hun trektocht over de steppen aanvingen, het dag en nachtritme, het seizoen dat de pups geboren werden, alles had een comfortabele vastigheid in een wilde natuur.
Routine
Voor onze honden bestaat er ook een zekere vaste routine. Op bepaalde dagen gaan bepaalde honden mee naar bepaalde cliënten. Helaas is de menselijke wereld een stuk chaotischer dan goed is voor honden. En laten we eerlijk zijn: het is ook niet zo goed voor mensen, zeker niet als je in de zorg werkt of van zorg afhankelijk bent. Dat betekent dat financiering voor cliënten soms veranderd dankzij de onmetelijke wijsheid van onze overheid (ahum!). Of cliënten overlijden, daar kan niemand iets aan doen, zelfs de onmetelijk wijze overheid niet. Er zijn heel veel redenen waarom een coachhond op een gegeven moment moet wennen aan een nieuw tijdstip, een nieuwe persoon en een nieuwe omgeving.
Omzichtig
Daar moet je als begeleider van die coachhond natuurlijk heel omzichtig mee omgaan. En dat doet Erna ook. Onze honden worden nooit zomaar in het diepe gegooid. Er gaat altijd een gedegen verkenning van de nieuwe omgeving en cliënt aan vooraf. Een goede voorbereiding is misschien niet het halve werk, maar het is desalniettemin onontbeerlijk.
Nieuw roedellid
Een andere factor die meespeelt is een nieuw lid van de roedel die mee gaat doen in het coachwerk. Die gooit de regelmaat ook behoorlijk op de kop. Dat is bij ons dus Bodhi, de koningspoedel-Berner kruising. Heel langzaam maar zeker gaat zij meedraaien. Ze is nog te jong om de echt serieuze zaken aan te pakken. Net als een student in opleiding gaat ze eerst een poosje op stage, proeven aan het werk. Maar voor de andere honden is dit behoorlijk verwarrend. Hoezo mag die jonge oproerkraaier mee? Wij zijn toch de aangewezen coachers? Wij zijn toch de ervaren rotten die elke klus klaren?
Workshop
Vanochtend was het weer zover. Bodhi mocht mee naar een woonlocatie voor een workshop. Dat klinkt heel gewichtig en dat is het ook, maar voor Bodhi is het niet veel meer dan spelletjes doen. Puzzels doen, balletjes ophalen, soms alleen maar even snuffelen. Ondertussen leert ze dat rolstoelen heel gewoon zijn. Dat sommige mensen iets anders bewegen dan andere mensen. Dat er mensen zijn die zo’n ontzettend lieve, zachtaardige hond als zij toch een beetje spannend vinden en dat er dus wat meer tijd nodig is voor je als menslievende hond enthousiast mag doen over de begroeting. Kortom, ze leert spelenderwijs het vak van coachhond. Zonder de soms heftige emotionele lading die het echte werk later met zich meebrengt. Daar is ze nog een beetje te jong voor.
Voorbereiding
Voor Erna naar een cliënt gaat zijn we allebei al heel druk met de voorbereiding. Er moeten tassen met spullen worden ingepakt, voertjes klaargemaakt, drinkbakje niet vergeten, waar is dat kauwbotje ook alweer? Enzovoort. Kortom, de honden hebben geen megabrein nodig om te concluderen dat er wat staat te gebeuren waar minstens één van hen bij betrokken is. Tegen de tijd dat alles is ingepakt en de gang vol staat met tassen, is de opwinding in de roedel tot een hoog niveau gestegen. Bella blaft en piept, Blitzz loopt te bromtollen, zelfs Spip trippelt hoopvol heen en weer. Al weet hij niet helemaal zeker of hij nou opgewonden is omdat hij nog wat wil eten of om dat er iets anders staat te gebeuren. Maar kom, iedereen is wild, hij doet mee op z’n ouwe dag.
Feestvreugde
Bodhi is inmiddels al een paar keer mee geweest dus die kent het klappen van de zweep inmiddels. Zij doet graag mee met de algehele feestvreugde. Zodra ik de deur naar de gang open doe, worden mijn benen bijna onder mij vandaan gelopen door vier hondenlijven, voortgestuwd door zestien hondenpoten en een substantiële brok energie en hoop. Alle vier staan ze onder de kapstok bij de riemen overtuigd dat ze mee mogen. Als ik niet net door die meute onderuit was gelopen zou ik het bijna hartbrekend vinden om drie van hen teleur te moeten stellen.
Onwrikbaar
Gelukkig heeft de onbesuisde stormloop mijn hart wat minder zacht gemaakt. Dus ik noem de naam van degene die mee mag. Bella, Blitzz en Spip, terug naar de kamer. Bodhi mag mee. Natuurlijk weet het baasje niet waar hij het over heeft. Wat een onzin. Ik mag mee, nee ik, nee ik. De discussie duurt maar kort. Mijn eerste keus blijkt onwrikbaar. Teleurgesteld lopen drie honden terug naar de kamer. Erna en ik moeten natuurlijk nog een aantal keer heen en weer tussen gang en kamer, want geen mens is perfect dus er wordt altijd wel iets vergeten. En elke keer probeert minstens één van de teleurgestelden door een kier in de kamerdeur naar de gang te glippen. Ook als verstekeling kun je immers proberen je zin te krijgen.
Berusting
Het einde van het liedje is dat Bodhi mee mag en de rest (even tellen, 1, 2, en 3, ja klopt) thuis moet blijven. Teleurstelling maakt plaats voor berusting. De overgebleven roedel zoekt een plek (of in Spip zijn geval, gaat even lopen ijsberen) en gaat slapen. Volgende keer beter. Echt medelijden hoef je niet te hebben met de achterblijvers hoor. Ze mogen vaak genoeg mee en komen heus aan hun trekken. Bodhi doet het ondertussen heel goed op haar stageplek en ze is goed op weg om een fantastische coachhond te worden. Ze gaat een boel mensen helpen, dat weet ik zeker.
wat leuk! ik zie het voor me.