Bodhi moet regelmatig worden geborsteld. Nu is twee keer per jaar ook regelmatig, maar in dit geval gaat het om twee keer per week. Dat is vooral belangrijk om vervilting van de vacht te voorkomen. Want als dat gebeurt, veroorzaakt dat allerlei pijnlijke problemen. De enige oplossing is dan kaalscheren, en dat willen we haar besparen. Het borstelen vindt ze niet heel vervelend maar het is ook niet haar grote hobby. Het haalt het bijvoorbeeld niet bij het uitpluizen van een kleedje of het uitgraven en ontleden van een struikje in de tuin. Het staat redelijk laag op haar lijstje met favoriete bezigheden.
Snoepgoed
Dat betekent dat wij het als baasjes leuker moeten maken. Een manier om het leuker te maken is natuurlijk snoepgoed. Dat geldt voor honden net zo goed als voor mensen. Na een saaie of minder inspirerende taak beloon ik mezelf ook weleens met een koekje. Voor Bodhi gaat die vlieger net zo hoog op. Na het borstelen is het dus tijd voor een snackje. Die snackjes hebben wij veilig opgeborgen in de kelder. Daar staat een grote doos met allerlei lekkers voor de hondjes. Vegetariërs kunnen beter even wegkijken. De doos bevat namelijk allerlei gedroogde onderdelen van dieren die wij mensen nu niet direct smakelijk vinden maar waarvoor honden hun bekjes nog eens extra aflikken. Het is nou eenmaal zo dat honden van nature geen vegetariërs zijn. Ik hoop dat ik dit enigszins kan compenseren door te zeggen dat wij zelf heel weinig vlees eten.
Musketiers
Ik zeg hier honden, maar ik heb het alleen nog maar over Bodhi gehad. Dus waarom komen de andere drie musketiers, Blitzz, Bella en Spip dan hun opwachting maken. Nou dat zit zo. In den beginne was Bodhi nog een puppy. Dus ze moest leren wat een borstel was, wat we ermee deden en wat het verschil was tussen een trekspeeltje en een dure speciale poedelvachtborstel. De methode die het beste werkte daarbij was de oeroude methode van omkoperij. De parallellen met de mensenwereld zijn wederom opvallend. Als Bodhi zich goed gedroeg kreeg ze wat lekkers na het borstelen. De andere honden hadden dat natuurlijk in de gaten en kwamen in drievoud met een steekhoudend argument. Zij hadden netjes op hun plaatsen gelegen terwijl Bodhi de pup de borstelbeurt onderging. In plaats van Bodhi of de baasjes te hulp te schieten bij iedere schermutseling op de borsteltafel, hadden ze zich braaf afzijdig gehouden. Hun pleidooi was dat dit op z’n minst een gelijke of gelijkwaardige beloning verdiende als voornoemde Bodhi, de pup ontving. Misschien dat leeftijd, positie in de roedel en andere externe factoren hier zelfs nog een aanvullende invloed op konden hebben?
Compromis
Wij konden deze argumenten niet zomaar aan de kant schuiven en na overleg met alle betrokken partijen werd een compromis bereikt. Ja, iedereen had recht op beloning voor goed gedrag, en nee, leeftijd en positie werden niet meegenomen in de beloningswaarde. Dat was hoe Bodhi leerde borstelen en de andere honden leerden dat ze zich er niet mee moesten bemoeien. Maar zoals met belonen wel vaker het geval is: de prestatie en de beloning raken uit evenwicht. Als namelijk de prestatie routine wordt, en wellicht minder belonenswaardig, is het dan nog terecht dat er wordt beloond? Ik neig die vraag met ‘nee’ te beantwoorden. Dus na een aantal maanden van twee keer in de week borstelen begon ik de beloning aan het eind te ‘vergeten’ en te vervangen door een aai en een knuffel.
Protestkamp
Vorige week werd mij echter duidelijk gemaakt dat een bruinkoolmijndorp in Duitsland niet de enige plek is waar een protestkamp kan worden opgezet. De borstelbeurt was ten einde en ik had Bodhi van de tafel getild en haar even geaaid en geknuffeld. Op zich best een offer van mijn kant want ik vind het antiklitspul waarmee we haar nabehandelen nogal stinken. Maar goed, ik ging de spullen die ik had gebruikt bij het borstelen opruimen en schoonmaken. Wat schetst mijn verbazing toen ik mij weer omdraaide en vier honden voor de kelderdeur zag zitten. Ze zaten keurig netjes op hun kontjes en keken mij strak aan. Dit was geen toevallige samenscholing, dit was kamperen voor de kelderdeur met de overduidelijke bedoeling het kamp pas op te breken als ik de magische snackdeur zou openen. Afspraak is afspraak. Mijn argument van ‘routine maakt de prestatie minder’ werd onweerlegbaar als onontvankelijk van de onderhandelingstafel geveegd.
Orde
Sindsdien krijgt een ieder na de borstelbeurt dus gewoon weer een snackje. De orde der dingen is hersteld en de kelderdeur is geen kampeerplaats meer. De honden gedragen zich voorbeeldig tijdens de borstelbeurt. Bodhi vindt het borstelen van haar poten nog steeds een bezigheid waar nog wat extra onderhandeling over nodig is maar over het algemeen gaat het moeiteloos. Geen moeite gedaan en toch beloond, wederom zijn er gelijkenissen met de mensenwereld. Ik schenk mijzelf nog een kopje thee in en pak een biscuitje uit de trommel.