Hondenleven: piepstem

Honden zijn nooit ziek, totdat ze ziek zijn. Dat is een rare zin, ik weet het. Maar het klopt wel een beetje. Natuurlijk worden honden weleens ziek. Het is alleen niet altijd aan ze te zien totdat ze echt behoorlijk ziek zijn. Dat is voor hondeneigenaren en dierenartsen behoorlijk lastig. Want soms kom je er pas laat achter dat je hond zich niet lekker voelt. Dat heeft niks te maken met een onachtzame baas, of een slechte dierenarts. Het is ook niet de schuld van de hond. Als er een schuldige aangewezen moet worden zou het Moedertje Natuur kunnen zijn. Hoewel zij een goede reden heeft om de zaken te regelen zoals ze ze regelt.

Verbergen

Moedertje Natuur heeft de hond namelijk geleerd om ziekte zo lang mogelijk te verbergen. Want in een groep waarin je positie afhangt van je vaardigheden, val je algauw van je voetstuk als blijkt dat je jouw taken niet naar behoren kunt uitvoeren. En van je voetstuk vallen betekent in een roedel vaak minder eten, minder bescherming en mogelijk zelfs totale verstoting. Het ergste lot dat een groepsdier kan overkomen. Honden zijn meesters in het verbergen van hun ware toestand. Daar kwamen wij van de week weer achter.

Trekpaard

Maandag was alles nog koek en ei. Dinsdagochtend nog gewoon gewandeld met de honden en alles was normaal. Iedereen gedroeg zich zoals gebruikelijk: Spip liep achteraan in zijn eigen wereldje te dwalen, Blitzz hield de periferie nauwlettend in de gaten, Bodhi hing de jonge dwaas uit en Bella speelde al stokjes kauwend voor Belgisch trekpaard. Thuisgekomen hadden we ineens een zieke hond: Bella. Ze was plotseling lamlendig, ze hoestte, had veel slijm in de bek. Kortom, het zag er niet goed uit. Het hele gamma aan oorzaken schiet dan door de kop. Grasaren, gif, stokje in de keel. De ergste scenario’s doemen op.

Dierenarts

Dus nog voor het ontbijt, ruim voor negen uur, geprobeerd een dierenarts te bereiken. Dat blijkt tegenwoordig niet meer zo eenvoudig buiten de diensturen. Vroeger (ik bedoel een paar jaar geleden), kreeg je een telefoonnummer van een vervangende dierenarts die weekend- of nachtdienst had. Tegenwoordig krijg je een nummer van een dierenziekenhuis. Erna belde dat dierenziekenhuis en kreeg een nogal norse dame aan de telefoon die haar vertelde dat we alleen konden komen als het een geval op leven en dood was. Was het dat? Ja, hallo, dat weten we toch niet. We weten niet wat er aan de hand is.
“In dat geval is de eerste afspraak die ik voor u kan maken om kwart voor negen. Maar dan is uw eigen dierenarts er waarschijnlijk ook bijna.”

Verschraling

Daar zit je dan met je zieke hond. Het is nu bij de dierenartsen dus al hetzelfde als in de mensenzorg: personeelstekort, bezuinigingen en verschraling van de dienstverlening. Ondertussen leek het met Bella iets beter te gaan. Was het dan toch iets dat in haar keel was blijven steken en wat nu was doorslikt? We bleven twijfelen. Maar goed, eerst maar even ontbijten en Bella goed in de gaten houden.

Fiets

De ochtend vorderde en Bella leek redelijk normaal. Ze kuchte af en toe nog wat maar niet meer zo heftig als eerder die ochtend. Ik had een afspraak in Wageningen (vervoermiddel fiets, de auto bleef beschikbaar voor Erna) en ik besloot te gaan. Erna bleef die ochtend met Bella samen dus die kon haar goed in de gaten houden. Later die dag kreeg ik van Erna een berichtje dat ze toch maar een afspraak bij onze dierenarts had gemaakt. Bella leek toch niet in orde. Om vijf uur bij de dierenarts. Dus op de fiets naar de dierenarts,

Medicijnen

Aldaar bleek dat het geen gif of grasaar was. Bella had hoogstwaarschijnlijk een infectie opgelopen. Het kon kennelhoest zijn maar ook één van de vele andere virale of bacteriële infecties die een hond kan oplopen. Zelfs een gewone verkoudheid. Medicijnen en de nodige adviezen mee. Ook wat pillen voor de andere honden mochten die een besmetting oppikken en weer naar huis. Erna en Bella met de auto, ik op de fiets. Terzijde: die dag meer dan zestig kilometer gefietst. Let wel: op een gewone fiets, de enige trapondersteuning die ik op mijn fiets heb is de snee brood die mijn benen van energie voorziet.

Niet lekker

Thuis leek Bella eindelijk echt toe te geven dat ze niet lekker was. De spanning van de dierenarts had daar natuurlijk ook aan bijgedragen. Ze was nog lamlendiger dan die ochtend. Waar ik normaal tijdens het koken samen met Bella een soort paso doble uitvoer in de keuken, schitterde mijn danspartner nu door afwezigheid. Ze was ook haar blaf kwijt. Bella is een nogal vocaal hondje met een goed ontwikkelde stem. Nu klonk ze echter als een schorre chihuahua die helium had ingeademd. Het was een heel zielig geluidje dat ze nu voortbracht.

Beter

We zijn nu een paar dagen verder. Gelukkig gaat het weer een stuk beter met Bella. De blaf begint terug te komen en ze is weer behoorlijk levendig. Vanochtend heeft ze de halve kamer verbouwd samen met Bodhi. Het regende vanochtend en het leek mij toch beter haar niet nat te laten worden. Ik had haar dus een jasje aangetrokken. Dit tot grote ontsteltenis van Bodhi die dat maar een raar ding vond. Dus thuisgekomen moest Bodhi aan Bella vertellen dat het jasje een stom ding was. Alsof Bella dat al niet wist. Dat moest even stoeiend uitgepraat worden.

Eind goed

Maar goed, de meubels staan weer op hun plaats, Bodhi is haar frustratie kwijt en Bella lijkt weer op te knappen. Gisteravond stond ze gretig te kijken of er al eten op het aanrecht stond. Zoals de grote bard al schreef: Eind goed, al goed.* Al moet ik eerlijk bekennen dat het wel even lekker stil was in huis met de piepstem van Bella.

* Shakespeare, All’s well that ends well, eerste publicatie 1623.