Paparazzi, ik heb er helemaal niks mee. Het fotograferen van beroemdheden, het liefst in licht of minder licht compromitterende omstandigheden schijnt een lucratief beroep te zijn voor sommigen. Ik kan me nog een Britse reality serie herinneren die zich afspeelde op het vliegveld Heathrow. Een vaste cast van karakters werd gevolgd in hun dagelijkse bezigheden op dit immense vliegveld. Eén van deze cast-leden was een paparazzi-fotograaf die op het vliegveld in- en uitreizende celebrities in zijn lens probeerde te vangen. De bruuskheid waarmee hij mensen aansprak en de manier waarop hij, en zijn collega’s elke vorm van wellevendheid de nek om draaiden om maar dat ene plaatje te bemachtigen vond ik wederom een goed bewijs dat de mens de evolutionaire ladder nog slechts tot de onderste sporten heeft beklommen.
Pikant
Natuurlijk kun je beargumenteren dat niet iedereen met een camera in de hand soortgenoten probeert te betrappen op een pikante vertoning. Maar ik ben bang dat onze honden hier anders over denken. Het is zo makkelijk om een vernietigend oordeel te hebben over een ander als je alleen vanuit je zelf kijkt. Want je bent natuurlijk zelf het toonbeeld van correcte opvoeding. Daarom is het goed om zo af en toe jezelf even te verplaatsen in een ander wezen in je omgeving en van daaruit even naar jezelf te kijken.
Louterend
Ik verplaats mij even in Blitzz voor dit louterende gedachte experiment. Zij is een hard werkende dame die haar twee oren, ogen en haar vier poten in dienst stelt van de algehele rust en orde in huis en tuin. Daar moet je niet te licht over denken want de verstoringen van deze rust en orde zijn talrijk. Mussen die een invasie plannen. De achterbuurman die brutaal doet alsof zijn achtertuin van hem is. En de duiven die al helemaal geen enkele notie van mijn en dijn hebben.
Druk
Blitzz is dus een hondje met een druk leven. De avond, als de gordijnen sluiten, is dan ook de tijd dat er even wat energie bijgetankt wordt. Blitzz rust uit. Dat zij zich inmiddels hier goed thuis voelt, blijkt uit het feit dat ze dat op zeer ongegeneerde wijze doet. Ze ligt op haar rug met alle vier haar poten gespreid, buik ten hemel wijzend. Typisch een houding waarvan een paparazzi zou smullen als het Beyoncé of Marco Borsato zou betreffen.
Plaatje
Voor ons is het een dermate curieuze houding dat we daar graag een plaatje van schieten. Maar de kans dat dat plaatje lukt is vrij klein. Want hoe slinks en stiekem we het ook trachten te bewerkstelligen, Blitzz heeft het altijd door als we de camera app opstarten op de telefoon. We kunnen de telefoon al geruime tijd in de hand hebben, spelletjes spelen, video’s kijken, noem maar op. Blitzz geeft geen sjoege. Maar zodra je de camera app opstart rolt ze om, staat beledigd op en verplaatst naar een donker hoekje waar elke foto gedoemd is te mislukken.
Openbaring
Hoe ze het doet is ons een raadsel maar het is echt opvallend dat ze de camera altijd detecteert. De andere honden weten het overigens ook bijna altijd. Zou het kunnen zijn dat de camera app op een telefoon een alarmsignaal afgeeft dat alleen honden kunnen horen? Zouden honden een paparazzi detector hebben in hun neus? Dat is nogal confronterend. Want hieruit blijkt maar weer: Erna en ik zijn geen haar beter dan de paparazzi op Heathrow. We proberen allemaal die ene foto te maken waarop het onderwerp op minder dan charmante wijze gevangen is. Het leven zit vol onthutsende openbaringen!
Ja! Steek de hand in eigen boezem. En inderdaad een raadsel hoe ze dat door hebben. De hond bij oma en opa wist ook altijd wanneer het vrijdag was, want dan kwam mijn zus thuis. Ook een raadsel.