Hondenleven: Pakjesochtend

Hondencadeautjes.nl is een cadeautjeswinkel. De naam zegt het al. Het is vandaag 5 december en dat is natuurlijk de cadeautjesdag bij uitstek. Dus vanmorgen in alle vroegte was mijn eerste prioriteit een aan die dag gerelateerde bezigheid: hulp-Sinterklaas spelen voor dit huishouden. Dit gooide de routine ietwat overhoop dus de honden, gewoontedieren als zij zijn, vertoonden enige ongerustheid. Immers, van uitstel kan in hun ogen zomaar afstel komen. Niet eerst gaan wandelen betekent misschien ook dat het zeer belangrijke ritueel van het vullen en ledigen van de voerbakken op de lange baan komt. Laat ik het happy end alvast verklappen: dat bleek allemaal reuze mee te vallen. Maar zover zijn we nog niet.

Ontspullen

Het begon na het opstaan dus met een cadeautjesactiviteit. Nou hebben Erna en ik geen plannen om vanavond 5 december groots te vieren. We zijn juist enorm spullen aan het opruimen. Ontspullen heet dat tegenwoordig met een trendy woord. We hebben teveel dingen waar we niks mee doen. Deels omdat we ooit het plan hebben om huisjes te gaan verhuren specifiek voor mensen met honden, zelfs als dat er meer dan twee zijn. Die huisjes moeten gevuld dus toen wij van twee huishoudens één maakten hebben we veel dingen opgeslagen met het idee dat die spullen nog van pas zouden komen.

Huisjes

Dat plan is er nog steeds maar het begint ons te dagen dat het opslaan van die spullen best veel kost, zowel in geld als in letterlijke bewegingsruimte. Als je een beetje creatief bent kun je huisjes heel goed inrichten voor heel weinig geld. Dus we ruimen op. Daar past geen Sinterklaasavond bij met bergen aan vrolijk verpakte spullen die we niet nodig hebben.

Gezellig

Maar om 5 december nou helemaal ongemerkt voorbij te laten gaan, vinden we ook weer wat ver gaan. Dus hebben we besloten vanavond een beetje anders dan anders te eten en er een gezellig avondje van te maken. Crackertje, kaasje, dat soort gezellig. Om het nog wat feestelijker te maken besloot ik vanochtend het kaasje en de crackers bij Erna in de schoen te doen. Netjes ingepakt in een vrolijk bij het seizoen passend papiertje natuurlijk. Dit inpakken en in de schoen installeren veroorzaakte de ontregeling van de routine. De geldigheid van de reden van die ontregeling werd niet unaniem geaccepteerd, maar verdorie, ik ben de baas!

Illusie

Althans die illusie heb ik zo heel vroeg op de ochtend soms wel eens. Dat zijn van die momenten dat je lijf al in beweging is maar je brein nog aan het opstarten is. Ideale tijd voor grootheidswaanzin. De honden zijn daar veel sneller in. Die hebben een snelstartfunctie en zodra ze bewegen staat ook het brein helemaal aan. Dus mijn plan was eigenlijk vanaf conceptie al gedoemd tot enige haken en wellicht ook ogen.

Emotionele schade

Het inpakken ging op zich prima. Goed, ik struikelde zo hier en daar over een hond of speeltje, in de weg gepositioneerd om mij op fysieke wijze duidelijk te maken dat de normale gang van zaken toch echt anders was. Maar ik struikel al 52 jaar over honden en speeltjes die strategisch worden neergelegd om aandacht te vragen voor emotionele schade. Daar kijk ik niet echt meer van op en ik heb sterkere argumenten nodig om van plan te veranderen.

Normale routine

De cadeautjes ingepakt pakte ik een schoen van Erna en zette die op een plek waar ik er zeker van was dat zij het zou zien. Ik vulde de schoen met de ingepakte lekkernijen voor vanavond en vanaf dat moment nam de normale routine weer een aanvang.

Onzichtbaar

Bitzz snuffelde even aan de vreemde objecten in de kamer maar haar aandacht was van korte duur. Spip en Mazzel toonden niet de minste interesse en Bella was onzichtbaar in het geheel. Een wakker brein zou alle alarmbellen hebben doen schudden omtrent die onzichtbaarheid. Zoals ik echter al schreef, de motoriek was er, maar de grijze cellen lagen nog onder de warme polynogwatvezels.

Visioen

Ik ging naar de gang en pakte mijn jas, schoenen en de bundel riemen en liep de kamer weer in. Daar zat Bella vreemde bekken trekkend in haar bak. Mijn brein schrok wakker en in een inhaalspurt kwam het visioen van een totaal opgevreten cadeau voor ogen. Van haar bak liep een spoor van snippers vrolijk gekleurd papier met horror afbeeldingen van onthoofde Sinterklazen en verscheurde pieten. Het spoor leidde natuurlijk richting de schoen van Erna.

Blunder

Daar aangekomen bleek de schade gelukkig beperkt. Eén van de pakjes was danig aangevreten maar met enige camouflage nog te redden. Het andere pakje was ongedeerd. Ik rekende erop dat Erna zou kunnen lachen om deze blunder en het beschadigde pakje met groothartigheid zou waarderen. Maar wat mij verbaasde, zelfs na een leven lang met honden, hoe kreeg ze het voor elkaar?

Onschuldig

Meer dan een paar seconden heeft het pakken van schoenen, jas en riemen niet geduurd. In die paar seconden is ze naar de schoen gelopen. Heeft een fors stuk van het papier afgescheurd. Is ze terug gelopen naar haar bak aan de andere kant van de kamer. Ondertussen versnippert ze het papier en laat ze een Klein-Duimpje-spoor achter, wellicht om de weg naar de schoen terug te kunnen vinden. En als klap op de vuurpijl weet ze net op tijd de meest onschuldige blik te realiseren die je ooit op een hondenfacie hebt gezien.

Detective

Natuurlijk was er geen detective van het kaliber Inspector Morse of Sherlock Holmes nodig om haar onschuld als enigszins overdreven te bestempelen. Het spoor was een eerste indicatie. Maar een duidelijker bewijs was het bekken trekken. Nader onderzoek wees uit dat dit het gevolg was van een propje vrolijk gekleurd, ooit feestelijk gedecoreerd papier die tussen haar tanden en haar wang was gaan resideren. Ik verwijderde het propje en de blik van onschuld werd nog meer overtuigend. Immers, de gezichtsspieren waren nu ontlast van pogingen tot verwijderen van bewijsmateriaal.

Raadsel

Hoofdschuddend heb ik het aangevreten pakje enigszins gerestaureerd en weer netjes in de schoen geplaatst. Tijdens de wandeling heb ik me diverse dingen afgevraagd. Hoe doet de echte Sint dit in huishoudens met een hond? Waarom slaan honden niet aan als Sint met zijn pieten de pakjes afleveren? Maar vooral: hoe, in naam van alles wat goedheilig is, heeft Bella het voor elkaar gekregen in zo’n korte tijd dit alles te doen? Net als de vele andere vragen omtrent Sinterklaas, zal ook dit laatste wel altijd een raadsel blijven.