Hondenleven: Ouderschapslof

Je ziet ze weleens lopen. Bij de supermarkt, de meubelgigant, of gewoon in het wild. Ze hebben wallen onder de ogen, een bleek gelaat en de schouders zijn een goede indicatie van de neerwaartse spiraal waarin hun energieniveau zich bevindt. Ik heb het natuurlijk over het fenomeen kersverse ouders. De beproeving van de nieuwe ouder is vergelijkbaar met dat van een commando in opleiding. Ondanks een paar uur slaap wordt het uiterste van ze gevraagd.

Overdreven

Overdreven? Misschien. Ik heb nooit kinderen gehad en ik heb nooit de commandotraining doorlopen. Hoewel: het kilometers ver lopen met 23 kg. op mijn rug, in de bloedhitte of stromende regen met weinig eten in mijn buik, gold in mijn jonge jaren als ‘vakantie’. Dus ik heb wel wat ervaring met fysieke inspanning en het gevoel van de uitputting nabij ken ik ook.

Medelijden

Toch heb ik geen medelijden met jonge ouders. Zeker in deze tijden waarin er legio mogelijkheden zijn om het krijgen van kinderen niet meer onlosmakelijk te hoeven verbinden aan het liefdesspel. Met andere woorden: het krijgen van kinderen is in de meeste gevallen een keuze. Let wel ik ben mij heel goed bewust dat dit niet altijd opgaat en in die gevallen heb ik wel degelijk compassie voor de moeilijke situatie. Maar in het geval van eigen keuze kan ik weinig medelijden opwekken voor de wallen onder de ogen en de afhangende schouders.

Keuzes

Het zijn de keuzes die je maakt in het leven waar je mee moet leven. Dat ervaar ik nu ook zelf. Een pup in huis is leuk. Het brengt leven in de brouwerij en het is ontzettend fijn om te zien hoe snel en hoe veel ze leert. Ze loopt al prima aan de riem mee met de ‘grote’ honden. Dan loopt ze heel stoer te huppelen. Ik weet het, dat lijkt een contradictio in terminis, maar zij krijgt het voor elkaar om huppelen stoer te laten zijn.

Keerzijde

Er zit echter een keerzijde aan het plezier: wallen onder de ogen, afhangende schouders en een laag energieniveau. Vijf uur slaap per nacht, volle dagen en nu als bijkomend ‘voordeel’ de hoge temperaturen. Dat zorgt voor een hoger vermoeidheidspeil dan normaal. Het heeft ook nog een ander gevolg. Een gevolg dat opvoedkundig dan weer niet zo handig is: een korter lontje.

Geduld

‘s Ochtends is dat nog niet zo. Dan hebben we alle geduld van de wereld. Het de honden de riem om doen terwijl een terrorpup elk bewegend stukje riem, tuigje, en halsbandje tussen haar kaken klemt kan best een uitdaging zijn. Maar uiteindelijk lukt het. Soms zit er een poot van de pup in een tuigje van een andere hond geklemd. Of net voor ik de voordeur open doe maakt de pup een wilde bokkensprong waardoor de riemen meer weg hebben van een chaotisch breiwerk dan van een geordend lijnenspel. Maar over het algemeen kom ik zonder kleerscheuren buiten met de vier rakkers.

Opvoeding

In de loop van de dag is er geen moment dat we niet met de opvoeding van Bodhi bezig zijn. Bovendien moet ook de rest van de roedel leren omgaan met dit ongeleide projectiel. Dat gaat erg goed. Zeker als je rekent dat alle drie de volwassen honden een psychisch rugzakje hebben. Het gaat dus goed, maar het vreet energie met een gulzigheid waar Holle Bolle Gijs jaloers op zou worden.

Op

Na het avondeten zijn we dan ook helemaal op. De potjes energie zijn leeg. Het laatste restje dat we nog van de bodem kunnen schrapen is voor de laatste keer voeren en het laatste rondje lopen. Het probleem is dat de pup dan eigenlijk alweer uitgerust is. Die heeft namelijk lekker liggen slapen en kan wat haar betreft vol goede moed aan een lange, speelse avond beginnen.

Pijp

Dat botst. Niet alleen met ons, ook met de andere honden die net als wij de pijp leeg hebben. De dansende, springende pup krijgt uitbranders en vuile blikken van Spip, Bella en Blitzz. Wij kunnen daar dan niet zo goed meer tegen en mopperen op de honden dat ze geduld moeten hebben met de pup. Waarop de honden dan weer uitroepen, “En jullie met ons!”

Escaleren

Dit kan nog weleens escaleren in een woordenwisseling tussen ons en de honden. Onbegrip wederzijds, zoals overal ter wereld, leidt tot ruzie. Dan kan het van beide kanten weleens tot een stemverheffing komen. Zo’n uitval waar alle betrokken partijen later spijt van hebben. Want wat was er nou eigenlijk aan de hand? Niet zoveel toch?

Pais en vree

Afijn, uiteindelijk komt alles goed hoor. Veruit de meeste tijd brengen we met elkaar door in pais en vree. Gelukkig kennen honden dezelfde emoties als wij, en ze begrijpen ze ook. Want zelfs na een potje chagrijnig zijn, zijn we nog allemaal gek op elkaar. Dat blijkt uit de knoedel mensen- en hondenlijven die zich even later op de bank bevindt.

Vrolijk

De volgende ochtend is alles weer vergeten en vergeven. Dan beginnen we weer vol goede moed aan de nieuwe dag. Met vrolijke wirwar en huppelende stoerheid. Ik vraag geen medelijden. Het in huis nemen van een pup was immers onze eigen keuze. Ik heb ook nog steeds geen medelijden met vrijwillig oogwallende ouders. Maar ik heb wel weer hernieuwd respect voor kersverse ouders die de opvoedtaak op zich nemen. Wat dat aspect betreft is een beetje ouderschapslof wel van toepassing denk ik.