Ik luister graag naar stevige muziek. Niet uitsluitend, mijn muzieksmaak is breed en erg stemmingsafhankelijk. Als kind varieerde het muziekaanbod enorm. Jazz, klassiek en pop klonk dagelijks in ons huis. Muziek was altijd aanwezig. Tel daarbij de vele jaren muziekles en het spelen in bandjes en een aantal jaar werken als geluidstechnicus en producer in een geluidsstudio. Het is dus niet vreemd dat muziek voor mij niet is te vangen in nauwe hokjes.
Tiener
Heel lang bleef ik nieuwsgierig naar de laatste ontwikkelingen op muziekgebied. In mijn tienerjaren was ik net als elke andere tiener niet erg tolerant voor bepaalde muziekgenres. Het één was cool, het andere absoluut niet. Natuurlijk hoorde je de niet coole muziek ook heel veel op Hilversum drie. Zelfs Frits Spits waagde het wel eens om die niet coole muziek te draaien. Soms als we nu een jaren tachtig internetstream op hebben staan, hoor ik zo’n niet-cool nummer. Dan merk ik dat ik elk zanglijntje, iedere subtiele hi-hat tik en elk synthesizerloopje mee kan ‘zingen’. Ergens is dat niet-coole nummer toch wel binnengekomen zo blijkt.
Elastisch
Ik merk dat ik minder elastisch ben geworden. De nieuwste popmuziek kan mij niet altijd meer zo bekoren. Maar er zit een adder onder het gras. Zo werd ik omvergeblazen door een documentaire op Netflix over Lady Gaga. Ik weet het, Lady Gaga is geen nieuwe ster, maar over niet elastisch meer gesproken: het lijkt wel of popsterrendom tegenwoordig nog sneller komt en gaat dan vroeger. Hoe dan ook, in die documentaire zitten veel stukjes waarin Lady Gaga met verschillende producers werkt aan haar nieuwe album. Ze is de liedjes nog aan het schrijven. Stukjes waarin ze gewoon aan een oude piano zit en zingt. Wat blijkt: ze is een hele goede pianist en een geweldige zangeres.
Hits
Ik kende tot dan alleen nog maar haar hits. Daarnaast las ik regelmatig over haar extravagante uitdossingen en dat maakt mij altijd achterdochtig. Probeert een artiest via visuele uitspattingen een gebrek aan muzikaal talent te verbergen? In het geval van Lady Gaga is niks minder waar. En zo zijn er meer. Een ander voorbeeld is Taylor Swift. Wat eenvoudige popliedjes lijken te zijn blijken een enorm talent en heel hard werken en strijden voor (creatieve) vrijheid te bevatten.
Recent
Ik ben mij ervan bewust dat deze twee voorbeelden niet meer zo recent zijn als het gaat om popmuziek van nu. Maar vergeleken met de band waar ik nu naar luister terwijl ik dit schrijf, zijn ze absolute nieuwkomers. Mijn voorliefde voor de luidere muziekgenres is ontstaan toen ik een jaar of tien was. Op de lagere school kwam ik dankzij een klasgenootje in contact met de band Kiss. Tegenwoordig vraag ik me af waarom ik Kiss ooit goed vond. Muzikaal stelt het allemaal niet zoveel voor. Maar het was natuurlijk wel spannend. Die geschminkte bandleden, vuur en spektakel, zelfs als je alleen de platenhoezen had was het al een feest voor een tienerjongen. Bedenk dat er in die tijd geen internet was om even wat filmpjes te kijken. Alles speelde zich af in je eigen fantasie ondersteund door de muziek die piepend en krakend uit je goedkope stereo klonk.
Mythisch
In de loop der jaren werd mijn muzieksmaak steeds breder, maar de scheurende gitaren, de energieke drums en de vaak mythische teksten, bleven mij aanspreken. Nu, op mijn 56ste is dat niet anders. Hardrock, in veel van haar vormen, is de rode draad in mijn persoonlijke muziekgeschiedenis. Eén van de bands die ik ben gaan herwaarderen is de band waar ik nu naar luister: Metallica. Deze band is opgericht in 1982. Ze hebben wat bandleden gewisseld in de loop der jaren. Maar dat is normaal in het hardrock wereldje. Als ik in de jaren tachtig ‘s avonds laat nog stiekem naar het programma ‘Stampij’ met Hanneke Kappen lag te luisteren, dan kwam deze band al voorbij.
Doetje
Nu, ruim veertig jaar later dus, heeft Metallica weer een nieuw album uitgebracht. En het is geen doetje. Drank, drugs en interne ruzies hebben deze heren gerijpt en het lijkt alsof al hun levenservaring in dit album zit. Om in oude Hilversum drie termen te blijven: het is een dijk van een plaat. Ik voel me soms ouder worden. De elasticiteit is er een beetje uit. Zowel lichamelijk als mentaal. Maar als ik dan een band zoals Metallica ruim veertig jaar na hun begin nog zo’n energieke stapel muziek hoor maken, dan geeft me dat weer een boost.
Voorbeeld
Eigenlijk had ik dit al kunnen zien in onze vakantie. Eén van onze honden had me dit voorbeeld al gegeven. Spip was zich de laatste tijd gaan gedragen als een oud hondje. Niet meer mee willen met elke wandeling. Slecht eten. Veel slapen. Op onze recente vakantie kreeg hij echter veel meer de ruimte om lekker buiten rond te zwerven. En wat bleek? Hij leefde helemaal op, er vielen jaren van zijn schouders. Zijn lethargie was blijkbaar een soort winterslaap. Hij is nu weer veel energieker, eet goed en hij gaat met elke wandeling mee. Gelukkig kan ook thuis de deur weer meer open en hij scharrelt weer lekker in de tuin.
Winst
Hardrock en een oude hond. Levenslessen komen uit de meest uiteenlopende hoeken. Ik ga nog even (voorzichtig!) headbangend naar deze oude rockers luisteren. Als ik morgen een stijve nek heb, zet ik wel een symfonie van Beethoven op. Hoewel, als je goed naar Beethoven luistert kun je er veel elementen van hardrock in terughoren. En als je een portret van Beethoven en een willekeurige hardrocker naast elkaar ziet zijn er ook veel overeenkomsten te ontdekken. Maar laat ik het onderwerp ‘muzieksnobisme’ even laten rusten. Over de zin en vooral onzin daarvan kan ik een boek schrijven. Een oude hardrockband en een oude hond doen mij weer een jonge(re?) vent voelen. Dat is pure winst op een willekeurige donderdagmorgen net na je 56ste verjaardag.