Hondenleven: Op een oude fiets…

Misschien heb ik het in deze columns al eens genoemd, maar het kan een herhaling wel lijden: Ik ben gek op fietsen. Zowel de activiteit als het object. Nee, ik ben geen in lycra geklede wielerfanaat. Ik zou je niet kunnen vertellen wie de Tour de France heeft gewonnen en ik kan je evenmin van dienst zijn in het aanbevelen van de beste racefiets. Mijn fietsliefde richt zich meer op de praktische vorm van fietsen. De fiets als vervoermiddel. Als vervanging van de bestelbus voor de zaak, terreinwagen in de winter of stationcar voor de boodschappen. Wat heeft dat nu weer met honden te maken? Dat wordt zo wel duidelijk. Hoop ik…

Sloopfietsen

De liefde voor fietsen is niet nieuw. Als kleine jongen sleutelde ik uit sloopfietsen al ‘nieuwe’ fietsen in elkaar. Mijn beste maatje Alex en ik bouwden onze eigen crossfietsen. Toen de BMX rage in Nederland begon hadden wij al menig wiel verbogen op ruige bospaadjes en zandheuveltjes. Toen ik mijn eerste echte mountainbike bij elkaar had gespaard – toen nog een zeldzame verschijning in ons polderlandje – had ik al vele kilometers ge-mountainbiked op zelfgebouwde fietsgedrochten. Tegen de tijd dat mountainbikes in Nederland echt populair werden was het voor mij al oud nieuws.

Samenstelling

Kortom: ik ben een zeer letterlijk voorbeeld van het gezegde ‘Op een oude fiets moet je het leren.’ Ik heb in de afgelopen 35 jaar precies één nieuwe fiets gekocht. Toch heb ik meerdere fietsen gehad. Vaak ook tegelijk. Maar de andere fietsen waren samenstellingen van voorgangers en onderdelen die ik van sloopfietsen had gehaald. Zo hield ik fietsen lang in roulatie voor verschillende doeleinden. Een fiets voor het trekken van de fietskar. Een fiets voor langere a naar b afstanden trappen. Een fiets voor vakantie. Enzovoort.

Multifunctioneel

Dit is gisteren allemaal veranderd. Gisteren heb ik een nieuwe fiets gekocht. Een hele goede en naar mijn maatstaven een behoorlijk dure. Het is een multifunctionele fiets die zowel in de stad als op langere afstanden prima voldoet. Aangezien ik gemiddeld zo’n 25 à 30 jaar met een fiets doe, is dit waarschijnlijk de fiets die ik voor de rest van mijn leven zal berijden. Dus het moet een fiets zijn die daar geschikt voor is. Niet alleen zoals de fiets nu is maar ik zie een fiets ook als een soort platform waar je als fietser nog van alles aan  kan veranderen in de loop der jaren. Natuurlijk nadat de garantietermijn is verlopen.

Zevende hemel

Een fiets is bij mij af-fabriek nooit de definitieve vorm. Geen enkele fabrikant levert een fiets die is zoals de fiets in mijn ogen moet zijn. Dat geldt ook voor deze fiets. Begrijp me niet verkeerd: ik ben in de zevende hemel met deze fiets. Echt heel erg blij. Maar de draadjes in mijn brein zijn nou eenmaal zo aan elkaar geknoopt dat ik nu al nadenk over de ‘verbeteringen’ die de fiets over een jaar of tien kan ondergaan. Een andere voorvork, als deze is versleten. Misschien trapondersteuning als ik te veel versleten ben voor de Noord-Arnhemse heuvels. Van ketting en derailleur naar riem en versnellingsnaaf als die techniek echt is doorontwikkeld. En zo kan ik nog vele aanpassingen bedenken die deze nu perfecte fiets nog perfecter kan maken. En ik ben mij er goed van bewust dat perfecter dan perfect niet bestaat. Maar probeer dat de draadjes in mijn brein maar eens duidelijk te maken. Onbegonnen werk.

Evolutie

Die aanpassingen zie ik als een natuurlijke evolutie van het basisproduct. Een natuurlijk proces in het bestaan van alles. En hier komt de vergelijking met de honden om de hoek kijken. Een hond die je in huis haalt heeft een basisconfiguratie. Of het nou een herplaatser of een pup uit het nest is: het beestje heeft al een eigen gedragspatroon. In de loop van de tijd gaat de hele roedel zich vormen samen met de nieuwe telg. De roedel verandert een beetje, de nieuweling past zich een beetje aan en langzaam maar zeker vormt zich een nieuw geheel.

Gletsjer

We zien dat met Bodhi, onze pup. Dagelijks zijn er tekenen van veranderingen die zich aan het voltrekken zijn. En zoals alles dat verandert in de natuur gaat dat soms met herrie gepaard. Een gletsjer die verschuift kraakt ook. Tektonische platen die over elkaar heen schuiven veroorzaken ook de nodige opschudding. Maar langzaam maar zeker keert de rust terug. De natuur zet zich in een comfortabele stelling. En dat zie ik in onze roedel ook gebeuren. Er gaat de nodige tijd overheen, maar het gebeurt wel. Tot de volgende verandering. Dan moet alles weer even wennen.

Lekke band

Net als ik aan mijn nieuwe fiets zal moeten wennen. Dat zal ook niet helemaal zonder slag of stoot gaan. De reden voor het investeren in een nieuwe fiets had te maken met het hartinfarct van drie weken geleden (lekke band, geplakt en weer opgepompt…). Ook zo’n verandering in het leven die veel in beweging zet en aanpassingen vereist. Ik ben weer gezond en langzaam fit aan het worden. Het  is  wel belangrijk dat mijn vervoermiddel me niet in de steek laat en het zo makkelijk mogelijk maakt om van a naar b te komen. Geen halverwege pechgevallen oplossen met ijzerdraad en plakband. Geen remmen die halverwege een heuvel af denderen plotseling weigeren. Dat is niet goed voor een hart. Zelfs niet het hart van een ex-fietscrosser.

Chaos

En zo leidt elke verandering weer naar een nieuw equilibrium. Een equilibrium dat duurt tot de volgende verandering. En dat is maar goed ook want zonder dat zouden we door de wet van entropie vervallen in chaos. En op chaos kun je niet fietsen.