Hondenleven: ochtendwandeling

Het leven van een hond gaat niet over rozen. De dagen zijn best zwaar. De hele dag zijn we als honden druk om het de baasjes naar de zin te maken. Je eet je eten op omdat zij blij worden van een lege bak. Je accepteert de tussendoortjes zoals een schijfje banaan of een stukje wortel omdat je het baasje niet wilt teleurstellen. Behalve Blittz dan want die eet uit principe geen wortel. Dan is er natuurlijk het rennen en spelen in de tuin, ook daar probeer je zo enthousiast mogelijk te doen om het baasje vrolijk te houden.

Grote teen

Kortom, een hondenleven is niet makkelijk. Vooral de ochtend is zwaar. ‘s Morgens ergens rond zes uur roert het baasje zich boven. En je wilt hem niet het gevoel geven dat hij onnodig wakker wordt. Dus zodra de grote teen van het baasje de vloer raakt boven, laten we hem even horen dat we wakker zijn. Dat doe je natuurlijk niet solo, dat doen we in koor. De bas van Mazzel, de alt van Blitzz en de sopraan van mij, Bella. Spip slaapt uit, die vindt het allemaal best.

Escorte

Dan komt het baasje inderdaad de trap afgestrompeld en je kunt zien dat hij nog niet helemaal wakker is. Dat is gevaarlijk want hij zou zo maar over een tafel of stoel kunnen struikelen. Gelukkig krijgt hij een escorte naar het toilet, zijn eerste stop in de vroege ochtend. We maken met z’n allen (Spip is inmiddels ook opgestaan) de weg vrij door in een cirkel om het baasje heen te dansen. Zo begeleid, raakt hij zonder kleerscheuren op het toilet. Daar laten we hem nog wel even horen dat we hem niet vergeten zijn maar langzaamaan gaan we toch weer terug naar onze plek om bij te komen van deze belangrijke inspanning. En om op te laden voor de volgende etappe.

Zonder struikelen

De volgende etappe gaat van het toilet naar de koelkast waar ons vlees staat. Heel belangrijk, want dat moet op temperatuur komen volgens het baasje. Wij twijfelen aan de noodzaak daarvan, maar goed… Gelukkig weten vooral Blitzz en ik precies waar de koelkast staat. Zonder dat het baasje ook maar één keer struikelt helpen we hem om de koelkast te vinden en het vlees eruit te halen.

Aandrang

Ondertussen proberen we hem ook te helpen herinneren dat er nog iets anders moet gebeuren. Leuk en aardig dat hij net naar de wc is geweest, maar wij voelen een soortgelijke aandrang. Die van ons is zelfs nog groter omdat het wordt versterkt door een bijna onbedwingbare behoefte om de buurtkatten duidelijk te maken dat we weer ‘on the block’ zijn. Die buurtkatten hebben namelijk de hele nacht onder ons raam door geslopen. We hebben heel netjes net gedaan of we ze niet hebben gehoord. Maar dat is nu natuurlijk wel even klaar!

Hulp

Dus om de buurtkatten en het baasje te helpen hun geheugen op te frissen, gaan we wederom samen dansend naar de kapstok waar de riemen hangen. Kleine teleurstelling, het baasje moet eerst nog schoenen aandoen. Dat vergeten we steeds. Nou daar kunnen we ook bij helpen hoor. Geen probleem, kijk baasje daar staan ze. Zie je hoe netjes ik ze aanwijs. Oh, sorry, stoot ik die nu om? Auw, oeps, ja sorry, ik wist niet dat je net nu ging bukken baasje.

Protocol

Goed, schoenen zijn dicht gestrikt, pijnlijke neus is gewreven en de bril staat weer recht. Belangrijker nog, de riemen zijn van de kapstok. Jas is aan. Even opletten want nu geldt er een strikt protocol. Dat vind ik nog steeds moeilijk. Mazzel eerst, die gaat heel netjes staan en die weet precies wanneer hij zijn rechter voorpoot moet optillen om zijn tuig goed om te krijgen. Dan is Blitzz aan de beurt. Die kan dat ook heel goed. Dan is Spip aan de beurt. Die is nog steeds niet helemaal wakker. Als het aan hem lag was een plasje tegen de eerste boom meer dan genoeg en dan weer onder de wol.

Best ingewikkeld

Dan ben ik aan de beurt. Ik vind het allemaal nog best ingewikkeld. Ik kwispel me een ongeluk en mijn hele lijf zwiert en zwaait daardoor mee. Maar dat maakt het geloof ik niet makkelijker voor het baasje.

“Bella, even zitten meis,” hoor ik dan.

Ik weet best wat zitten betekent. Maar probeer het maar eens als je hele lijf zwiert en zwaait. Dus het duurt altijd even totdat het baasje bij mij het tuigje heeft omgedaan. Uiteindelijk komt het goed hoor. Ik help hem zo goed mogelijk door in allerlei bochten te draaien zodat hij overal goed bij kan. Als je stil zit is het veel moeilijker, dat weet ik zeker.

Neusgaten

Dan zijn we allemaal ingespannen en kan de wandeling beginnen. De deur gaat open, frisse lucht met het verse aroma van buurtkatten en andere, concurrerende hondebeesten stroomt onze neusgaten binnen en de ochtendwandeling kan beginnen. En als we straks weer thuiskomen dan hoeven we nog maar even braaf en stilletjes te wachten totdat we eten krijgen! Dat kunnen we ook heel goed. Lees maar.

Bella

Iedereen heeft vast ook van die vaste ritmes in de ochtend. We horen graag hoe jullie hondenbeesten de ochtendwandeling ervaren!