Hondenleven: Ochtendritueel

De wekker gaat. Het is half zeven. Ik heb uitgeslapen want normaal ben ik ruim voor de wekker gaat wakker en opgestaan. Dit keer dus niet. Ik rek me uit en neem een zittende positie aan. Benen buiten het bed. De kou van de vloer maakt mijn voeten wakker, daarna mijn benen. Het voor de ochtend belangrijkste deel van mijn lijf is geactiveerd. Het brein mag nog even sudderen. Ik kleed me aan in het donker. Ik geef de nog slapende Erna een kusje, wees gerust, daar merkt ze niks van. Ik begeef me richting de trap naar beneden. De honden hebben mij al gehoord, te oordelen naar de opwinding beneden. Ik hoor Blitzz, die blij brommend door de kamer loopt met een speeltje in haar bek. Ik hoor een blaffende Bella die bij de kamerdeur mijn komst aankondigt. Spip hoor ik niet, maar ik weet dat hij op de bank staat en bijna omvalt door het hevige kwispelen. Ik doe de kamerdeur open en de scène die ik net heb beschreven wordt bevestigd.

Routine

Dit is de routine, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar. Vrijwel zonder afwijking. Het is maar goed dat ik van routine hou en deze vorm van vastigheid omarm. Want honden vinden dat ook prettig. Althans als ik hun blijdschap elke ochtend mag geloven. Ze zijn alle drie blij dat de dag weer begint en – in alle bescheidenheid – ze zijn blij het baasje weer te zien. Bella springt er echter bovenuit. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ze blaft, ze springt en ze wurmt om me heen terwijl ik naar de keuken loop om het vlees voor ze uit de koeling te halen. De natuur roept, en op mijn leeftijd mag ik wel zeggen smeekt, dus een toiletbezoek moet nu. Het wordt even rustig in de kamer. Misschien dat Spip en Blitzz even ravotten op de bank maar dat is niet elke ochtend zo. Het enige onvoorspelbare in het ritueel.

Wandeling

Dan kom ik de kamer weer in en de drukte begint weer. Natuurlijk kennen de hondjes het volgende agendapunt: de wandeling! Ik loop naar de gang en doe mijn schoenen aan. Al die tijd krioelt er een knoedel staarten, poten en flappende tongen om mij heen. Jas aan, heupgordel om waarmee twee van de drie zo onlosmakelijk met mij worden verbonden en dan het ritueel van tuigjes omdoen. Precies op volgorde. Blitzz, Spip, Bella. Als mijn nog duffe hoofd een enkele keer een tuigje bij het verkeerde individu probeert om te doen, volgt er een halsstarrige weigering van de viervoeter. Het is bijna onmogelijk dit verkeerd te doen want de hondjes vertellen mij precies hoe het moet.

Tussen

De wandeling. Weer of geen weer. Soms wat langer, soms wat korter. Soms een stukje bos, soms een stukje ontwakende stad. Dat is het voordeel van aan de rand wonen van een stad. Het is net waar mijn hoofd naar staat. Groen, of rode baksteen. Meestal verloopt de wandeling zonder al te veel ophef. Andere honden ontloop ik zoveel mogelijk in verband met Bella’s onvriendelijk gedrag jegens vreemde soortgenoten. Bovendien, de echte vroege hondeneigenaren hebben hun wandeling al gedaan, de wat langer slapenden komen na mij. Ik zit er mooi tussenin.

Eten

Weer thuisgekomen kan het hondenvolk niet wachten op de volgende stap. Eten! Met slecht verhuld ongeduld laat men de tuigjes afkoppelen. Ook hier weer het nodige gekrioel in het halfdonker. Vooral omdat het halletje nogal krap is. Op een regenachtige ochtend komt hier dan ook nog eens een handdoek aan te pas die de feestvreugde nog iets verhoogd. Bella stormt de kamer al in nog voor de deur goed en wel open is. In het begin zei ik daar nog wel eens wat van. Ik heb zelfs getracht hier een heuse opvoeding aan te wagen. Netjes zitten tot de deur open is. Dat ging een paar keer redelijk, maar toen ze door had dat dit wel eens regel in plaats van uitzondering kon worden gooide ze haar kont tegen de krib. In het belang van de toch nuttige samenhang tussen sponning en deur heb ik dat plan maar laten varen. Karakter zwakte of verstandig compromis, ik laat het oordeel aan de lezer.

Geduld

Bella springt al tegen het aanrecht op. Ze wijst me aan waar de attributen staan om hun eten van verpakking naar bek te krijgen. Ik weet het Bella. Ik kom eraan. Weegschaal, bakken, lepel, vlees. Netjes afwegen. Te netjes wat Bella’s geduld betreft. En dan in analoge volgorde van het tuigjes omdoen de bakken verdelen. Blitzz, Spip, Bella. Het heeft geen zin om een stopwatch te zetten. Tegen de tijd dat je het knopje indrukt zijn de bakken leeg. Alleen Spip doet er wat langer over. Geduldig staat Bella te wachten tot Spip klaar is zodat ze zijn bak uit kan likken. Haar bak is al lang leeg en met haar tong gepolijst. Dan volgt het ritueel van bakken inleveren. In ruil voor een snoepje brengen Blitzz en Bella de drie bakken netjes bij mij. Ik hoef dit niet eens meer te vragen. Spip doet hier niet aan mee en krijgt toch een snoepje. Iets met pensioen, zo praat ik dat goed.

Klaar

Dan nog even tandenpoetsen (meer daarover hier) en dan is het ochtendritueel klaar. Althans wat de honden betreft. Voor mij gaan de vaste taken nog even door. De mensen in onze roedel hebben nog niet ontbeten. Dat is wat ik na het hondengebeuren ga doen: ontbijt voor Erna en mij klaarmaken. De hondjes hebben inmiddels een plekje gezocht om uit te buiken en bij te komen van de morgenstond. Hoewel, Bella heeft die rust nog niet gevonden. Die loopt nog steeds om mij heen. Want ook het mensenontbijt klaarmaken is een interessante bezigheid, vol kansen en mogelijkheden. Noten, appel, banaan. Het is allemaal lekker en het is allemaal onderhavig aan de zwaartekracht. Voor Bella is het ochtendritueel pas voorbij als het baasje met het dienblad met havermout en thee naar boven gaat.