Hondenleven: Nostalgie

Het is verleidelijk om in moeilijke tijden terug te denken aan je jeugd. Want vroeger was alles beter. Het tempo van leven lag lager, het was minder druk overal, en politici voerden pittige debatten maar bleven altijd beleefd. Natuurlijk is dit niet waar. Als het waar zou zijn, dan zouden de geschiedenisboeken niet zo vol staan met grote en kleine drama’s. We zijn en blijven mensen en goede en minder goede tijden wisselen elkaar al sinds mensenheugenis af. En toch. En toch.

Lego

Terugdenken aan vroeger betekent ook terugdenken aan mijn kindertijd. Terugdenken aan een tijd dat ik nog niets wist van scheldende ‘politici’, oorlogen en pandemieën. Terug gaan naar een tijd dat mijn grootste zorg was het vinden van een doorzichtig tweetje in mijn Lego-bak. Natuurlijk maakte ik me ernstig zorgen over het vinden van dat Lego-stukje, dus het beeld is vertekend. Net als ik vaak te makkelijk vergeet dat ik soms met buikpijn naar school ging. Samenscholingen zijn nou eenmaal niet mijn natuurlijke habitat. Dus er is wel degelijk sprake van een roze bril bij het denken aan vroeger.

Honden

Maar die roze bril werkt wel. Het geeft wel een rustpunt voor een druk brein. Een aantal karakters die altijd onderdeel zijn van mijn mijmeringen over vroeger, naast mijn ouders, zus en beste vriend, zijn de honden uit mijn jeugd. Ze staan onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift. Het zijn er eigenlijk maar twee omdat beide honden behoorlijk oud zijn geworden.

Def

Mijn eerste hondenervaring stamt uit de tijd dat ik nog rond kroop met een luier om. Ik zou mijn ouders moeten vragen hoe oud ik was toen Def in huis kwam (wellicht in de reacties hieronder?). Misschien was Def er zelfs al eerder dan ik? Hoe dan ook, ik kan mijn vroegste jeugd niet herinneren zonder Def. Zij was een Laekense herder en één van de liefste honden die ik ooit heb gekend. Een typische moederhond die goed voor de mensenpups zorgde. In de beginjaren kroop ik bij haar in de mand en kroop lekker warm tegen haar aan. Ongetwijfeld zijn er een boel moderne babyboekjes die dit sterk afkeuren, maar sommige dingen waren vroeger echt  beter. Je mocht als baby gewoon in de hondenmand liggen. Net als dat het zand in de zandbak gewoon zand was, geen gesteriliseerd, ontsmet namaakzand met veiligheidskeurmerk. Dit terzijde.

Leeuw

Def was mijn eerste ervaring met een hond en ik had geen betere eerste ervaring kunnen hebben. Ze was geduldig, en ging altijd mee in mijn spel. Als ik een leeuw nodig had in de circusarena, dan was Def de leeuw. Als ik een ‘caped crusader’ nodig had, dan droeg Def geduldig een cape. Tot op hoge leeftijd liet ze zich door mij allerlei kunstjes aanleren. Mijn beste vriendje Alex en ik mochten ook alleen naar het bos als we Def meenamen. Zo was ze ook onze bodyguard.

Schoonheid

Def was geen schoonheid meer. Ze had nog maar vier tanden omdat ze in haar jeugd erg ziek was geweest. Ze leefde vanaf dat ze een jaar of drie was ook altijd buiten omdat ze de temperatuurwisseling van binnen naar buiten niet goed aankon. Ze was vaak ziek totdat de dierenarts zei dat het beter was als ze buiten bleef. Dus ‘s winters had ze best een eenzaam leven. Hoewel het bij ons best een komen en gaan was van ons, vriendjes en vriendinnetjes en familie. Dus aanspraak was er genoeg. ‘s Zomers waren we eigenlijk altijd buiten en dan was ze erbij.

Def is zestien jaar oud geworden. Een respectabele leeftijd voor een herder. En ik ben blij dat zij mijn eerste hond was!

Chico

Na Def, ik was inmiddels een jaar of zestien, kwam Chico. Chico kwam in een tijd dat ik langdurig ziek was. Ik had Pfeiffer opgelopen en die ziekte pakte me op de meest gemene manier. Ruim twee jaar heb ik weinig of niets kunnen doen. Ik moest in twee etappes de trap oplopen om naar mijn slaapkamer te komen. In de huiskamer stond een bed waar ik het grootste deel van de dag in lag. Het was vreemd voor mij want ik was een uiterst actief kind. Altijd buiten, altijd bezig met van alles en nog wat. Plotseling ging dat niet meer. En in die situatie kwam Chico. Chico was een Appenzeller sennenhond. Ze kwam als pup bij ons en ze ontwikkelde zich tot een waar karakter! Omdat ze kwam in een tijd dat ik dus altijd thuis was, hadden Chico en ik een enorm sterke band opgebouwd. We sliepen samen op het bed in de kamer, we lagen samen voor het haardvuur op het kleed, we gingen samen einden wandelen toen dat weer kon. Kortom, Chico en ik waren twee handen en vier poten op één buik.

Waakhond

Ze was ook een fantastische waakhond. Dat kan één ongeïdentificeerd individu zich waarschijnlijk nog herinneren. Die persoon probeerde bij ons in te breken en werd geconfronteerd met 30 kilo grauwende en blaffende spiermassa die bijna door de ruit van de achterdeur heen kwam. Zou de inbreker hebben doorgezet in zijn inbraakplannen, dan vrees ik dat zijn carrière daar geëindigd zou zijn. Ze was nogal éénkennig. Als ze je mocht dan was dat voor het leven. Als ze je niet mocht, dan was dat ook voor het leven. Dat is geloof ik kenmerkend voor een bergvolk?

Fijne jeugd

Terugdenken aan vroeger voelt als een warme deken. Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Niet omdat er niets gebeurde in mijn jeugd. Er gebeurde veel. Ik werd al jong geconfronteerd met veel mensen die ons ontvielen, met ziekte, perikelen rond andere levensstijlen en familieruzies. Maar wat mijn jeugd zo fijn maakte was een veilig thuis. Een plek waar al die dingen een plek konden krijgen. Natuurlijk dankzij mijn ouders die dat veilige thuis mogelijk maakten. Maar ook dankzij Def en Chico. Zij waren mijn constante maatjes in roerige tijden. Onvoorwaardelijk en altijd klaar om te luisteren, te spelen en samen te snurken. Het is fijn om ze te herinneren, roze bril of niet.