Hondenleven: Noodlanding

Het leuke van een jonge hond in huis hebben is dat je nog eens kan lachen. Er gebeurt veel in de wereld waar niet om te lachen valt. Oorlog, stijgende kosten op alle fronten, luxe die minder vanzelfsprekend wordt, kortom, één en al ellende. Maar een jonge hond in huis werkt net zo goed als een avondje André van Duin en Corry van Gorp in de jaren zeventig. Of voor de VPRO kijkers onder ons, Van Kooten en De Bie.

Vergrootglas

Want laten we wel wezen: al die ellende wordt natuurlijk wel onder het vergrootglas van de media gelegd en we hebben dan de neiging te vergeten dat dit nooit anders is geweest. We vergeten te relativeren. Ik weet nog dat ik in een museum in Oxford liep. Op de afdeling Egyptische vondsten stond een kleine vitrine met daarin een tablet vol met hiërogliefen. Het was een brief van een vader aan zijn zoon. De toon van de brief was smekend en enigszins desperaat.
“Kom ons alsjeblieft helpen, zoon,” stond er in de brief. “We trekken het hier niet meer. Er is zoveel werk dat af moet!”
De stress echode uit het verre verleden nog luid door. Naast het feit dat deze brief een goede indicatie was dat het een fictie is dat de farao’s alleen ongeschoolde slaven gebruikten om hun grafmonumenten te bouwen, blijkt uit deze brief ook dat de perikelen van onze tijd, van alle tijden zijn.

Humor

En ook toen was er ongetwijfeld een boel humor om de spanning te doorbreken. Wellicht dat daar ook jonge honden een rol in speelden. Van sommige hondenrassen, met name de windhonden zijn voorouders immers duizenden jaren terug te traceren dankzij onder andere muurschilderingen. De hond en de mens zijn al een paar jaartjes bij elkaar en ik kan me voorstellen dat de Egyptische correspondent uit de oudheid net zo goed om onze Bodhi zou lachen als wij dat doen.

Workshop

Erna heeft een workshop gevolgd bij Handsome Doodles om zelf de vacht van Bodhi te kunnen verzorgen. Zo’n Doodle vacht vergt namelijk nogal wat werk om te voorkomen dat die vacht klit en vervilt. Nu Bodhi gekortwiekt is zien we haar ogen weer een stuk duidelijker. Het zijn ondeugende ogen. Ogen die je heel uitdagend aankijken als ze kattenkwaad uithaalt. Ogen die heel olijk kijken als ze plezier heeft. Ze heeft een expressief gezicht dat ons na de trimbeurt een boel plezier doet.

Gekke bui

Een andere reden waarom we vaak om haar lachen, is hoe ze zich beweegt als ze opgewonden is. Zo kan ze in de tuin soms een gekke bui krijgen waarbij ze heen en weer rent op een manier die ik nog steeds niet helemaal heb kunnen analyseren. Alle poten bewegen, ze komt ongeveer waar ze wil zijn, en ze lijkt zelf het grootste vertrouwen in haar doelgerichtheid te hebben. Maar om nou te zeggen dat er enige coördinatie in de beweging is te bespeuren, nou nee.

Flappen

Dat is koddig om te zien en zo hebben alle partijen plezier van haar plezier. Bella vindt het nog een beetje vreemd als Bodhi zo door de tuin dendert. Die vindt het wild rond flappen van oren, poten en staart nog wat druk. Bovendien schijnt ze Bodhi uit te willen leggen dat het weinig efficiënt is om zo raar te doen. Al dat geflap kost onnodig veel energie die je beter kan stoppen in het najagen van de tennisbal. Het gekke is echter dat Bodhi een minstens zo hoge successcore heeft als Bella als het gaat om tennisballen najagen. Al dat inefficiënte geflap wordt blijkbaar ergens door gecompenseerd. Wellicht door brute kracht?

Kunststukje

Een ander kunststukje van Bodhi is wat wij ‘de noodlanding’ noemen. En daar kan ik elke ochtend en avond weer om lachen. Bodhi eet nog in de puppyren. Voornamelijk omdat ik wil dat Spip rustig kan eten zonder dat er een uit de kluiten gewassen pup in zijn nek hijgt “Ben je al klaar, ben je al klaar, ben je al klaar?” Maar ook voor haar eigen rust. Gewoon een vaste plek waar ze even rustig kan eten.

Ondersteuning

Natuurlijk is er een boel opwinding bij het eten voorbereiden. Alle vier de honden dansen dan aanmoedigend om me heen. Elk met een eigen vocale ondersteuning. Blitzz bromtolt, Bella jankt, Spip piept en Bodhi zit gewoon ordinair te blaffen. Natuurlijk sta ik dat niet oneindig toe. Maar wat ik wel en niet toesta lijkt redelijk irrelevant voor de viervoeters onder ons. Ik zet iedereen even op zijn en haar plek. Dan wordt uit beleefdheid of eigen belang, het is mij nog niet duidelijk welke, even rekening gehouden met mijn tere gemoedstoestand aan het begin dan wel einde van de dag. Even later echter, loopt het hondenvolkje weer druk om mij heen.

Diploma’s

Als ik dan eindelijk de bakken klaar heb is de feestvreugde overgegaan in serieuze medewerking. Alle vier tonen ze aan de best getrainde honden van Nederland te zijn. Werkelijk de hoogste kynologische diploma’s zouden behaald worden als je die in die paar seconden tijdens voerbakken uitdelen zou kunnen behalen. Zo ook de jonge Bodhi. Ondanks haar prille jeugd begrijpt ze al feilloos dat ze mij op dat moment geen strootje van een micrograsje in de weg moet leggen.

Derrière

Dus ze rent naar de puppyren, draait haar toch substantiële derrière in die kleine ruimte 180 graden om en terwijl ze rent en draait, trekt ze haar achterpoten in en landt met een plof op de vloer in een keurige zithouding. De waardigheid van de zithouding wordt enigszins gereduceerd door het feit dat het door Newton’s wetten even duurt voordat de wrijving tussen derrière en vloer voldoende is om Bodhi tot stilstand te dwingen. Een hond die je verwachtingsvol aankijkt en tegelijk nog even doorglijdt op de vloer kan niet anders dan op de lachspieren werken. Zo kunnen we niet spreken van ‘netjes gaan zitten’ maar eerder van een noodlanding. Maar zoals het gezegde in de vliegerij luidt, “Elke landing waar je van wegloopt, is een goede landing.” In dit geval loop ik er steevast lachend van weg.