Hondenleven: Natuurlijke vijanden

De grote opknapbeurt van onze tuin waar ik vorige week over schreef is grotendeels afgerond. De schutting staat, de moestuin is aangelegd en ingezaaid. Er staat een hondenwerend hek omheen en hoewel het een klein moestuintje is heb ik ook paadjes aangelegd om de verschillende bedden makkelijk te kunnen bereiken. Aan de andere kant van de tuin heb ik een mini kruidentuintje gemaakt. Voor nu is de tuin dus even klaar.

Klaar?

Wacht even, wat zeg ik nu? Klaar? Ik ben een amateur op tuingebied en begin het plezier in het edele ambacht van tuinieren nu pas echt te ontdekken. Eén ding dat me al snel duidelijk is geworden is dat het woord ‘klaar’ niet in de vocabulaire van het tuiniersgenootschap voorkomt. Elke dag is een nieuw begin. Elke dag brengt een nieuwe uitdaging. Het is niet zozeer een gevecht van de mens tegen de natuur wat je bezig houdt. Dat zou raar zijn, want als mens ben je een onderdeel van de natuur, of je nou wilt of niet.

Droommoestuin

Nee, het is meer een gevecht van de menselijke wens tegen de natuur. De droommoestuin staat vol met florerende gewassen. De ene plant brengt nog smakelijkere en sappigere oogst dan de andere. De reële moestuin ligt onder constante belegering van zaad etende mussen, groen etende slakken en sap zuigende luizen. Tel daar de buurtkatten bij die maar al te graag hun behoefte doen in zo’n vers omgewoeld stukje aarde, en het tuinieren wordt al gauw een uitdaging.

Twee kanten

Met dat gegeven kun je twee kanten op. Laten we het voor- en achteruit noemen. Achteruit brengt je naar een onafwendbare nederlaag. Het droombeeld van een weelderige moestuin wordt onherroepelijk omgevormd in een nachtmerrie die veel weg heeft van de scene in Terminator, waarin de toekomst van de menselijke samenleving op z’n zachtst gezegd niet rooskleurig wordt afgebeeld. Die kant wil ik niet op.

Compromis

Vooruit dus. Met open vizier de strijd tegemoet om de droom waar te maken, wellicht met hier en daar een compromis. Ook nu zijn er weer keuzes te maken. Op internet kun je vele chemische middelen aanschaffen om de schadelijke elementen in je moestuin een klinkende nederlaag te bezorgen. Gif dus. Ook een luchtbuks is een zeer goed wapen om de voltallige mussenkolonie uit te roeien. En diezelfde luchtbuks is ook effectief tegen de buurtkatten. Maar laat ik heel duidelijk zijn: dat is niet de manier waarop ik de overwinning wil behalen. Dat druist tegen mijn hele natuur in. Geen gif, en geen mussenlijkjes in onze tuin!

Grappig

Ik geniet namelijk van onze mussenkolonie die in de bamboe huist. Ik vind het grappige vogeltjes en ik observeer graag hoe hun sociale structuur in elkaar zit. De capriolen die ze uithalen rond het voederhuisje zijn soms dolkomisch. De mussen moeten blijven. Wat de katten betreft, ik heb ze niet graag in onze tuin. Maar het is niet hun schuld dat ze – in tegenstelling tot honden – vrij rond mogen lopen en er geen enkele poepopruimregel is waar hun eigenaar zich aan moet houden. De kat is in deze onschuldig.

Oplossing

Maar wat is dan de oplossing voor het invasieve probleem van ongedierte in de moestuin? Wel, ik ga proberen een leger natuurlijke vijanden op te bouwen.

Wat het kleine ongedierte betreft heb ik biologische legioenen op het oog. Ik heb rond de moestuin insectenvriendelijke bloemen gezaaid. Met deze hoop ik veel natuurlijke vijanden van de bladluis en andere minuscule plantenslopers aan te trekken. Bovendien gaan we op lieveheersbeestjes jacht. Als ik of Erna ze elders in de tuin vinden, brengen we ze richting moestuin. De larven van deze lieve beestjes zijn geduchte jagers.

Sluipwespen

Verder kun je ook natuurlijke vijanden kopen. Encarsia sluipwespen tegen witte vliegjes, aaltjes tegen zo ongeveer alle ongedierten waaronder ook de slakken, larven van de gaasvlieg tegen allerlei luizen en spint. Kortom er is een compleet biologisch verantwoord arsenaal aan wapentuig om de moestuinvijand terug te dringen.

Verdediging

En natuurlijk hebben we al natuurlijke vijanden in huis die onwetend hun vaardigheden inzetten voor de verdediging van de moestuin: de honden. De mussen worden regelmatig opgeschrikt door Blitzz. Dat drijft ze niet helemaal weg, want ze zitten haar vanuit de bamboe gewoon uit te lachen. Maar het houdt ze wel een beetje uit de moestuin. Ze kunnen dan gewoon bij het voederhuisje en alles boven de één meter hoogte blijft hun domein. Ook de katten worden door de honden aardig uit de tuin gehouden. Ook als Spip ‘s nachts even zijn oudemannenplasje moet doen (net als het baasje).

Proces

En zo probeer ik op een zo natuurlijk mogelijke manier de moestuindroom en de werkelijkheid een beetje dichter bij elkaar te krijgen. Dat zal ongetwijfeld een proces van vallen en opstaan worden. Maar dat geeft niet. Al doende leer ik. Immers: de weg naar de droom is minstens zo intrigerend als de droom zelf.