Hondenleven: Mening

Bella had deze week een aanvaring met een andere hond. De andere hond had niks verkeerd gedaan, maar voor Bella is een vreemde  hond een trigger voor een angstreactie. Dat gebeurt soms als je herplaatshonden hebt: je komt pas achter bepaalde aspecten van hun gedrag als het net iets te laat is. Gelukkig was er geen schade, Bella had slechts een waarschuwing afgegeven. De eigenaar van de andere hond was in eerste instantie boos – terecht – maar gelukkig begreep hij na uitleg van Erna wat er aan de hand was. Erna gaf hem haar kaartje, zodat hij contact kon opnemen als er bij nadere inspectie thuis toch sprake mocht zijn van verwonding. Daarna scheidden hun wegen relatief amicaal. We hebben niks meer gehoord dus eind goed, al goed.

In ander nieuws: ik heb al mijn Twitter-accounts opgezegd. Dat is best groot nieuws aangezien ik al vanaf de allereerste dagen van Twitter’s bestaan minstens één account heb gehad. Wat hebben die twee voorvallen met elkaar te maken?

Polarisatie

Ik ben sociale media meer dan een beetje zat. Dat is al een poos aan de gang en het is niet één bepaald voorval dat dit veroorzaakt heeft. Het is een opstapeling van gedrag dat mij langzaam maar zeker steeds meer tegen de borst is gaan stuiten: polarisatie.

Goud

Iemand zegt iets op sociale media, en je wordt geacht een mening te geven. Zelfs het niet geven van een mening wordt gezien als een mening, dus zwijgen is zeker geen goud op Twitter. Dat geven van die meningen gaat in 99% van de gevallen op een ongenuanceerde manier. Vroeger zou ik gezegd hebben dat de meningen zwart of wit waren maar dat is riskant tegenwoordig. Ook al heeft in dit verband zwart of wit niks met zwarte Piet te maken en alles met de natuurkundige schakering van kleuren.

Stoer

Ik ben opgegroeid met zwarte Piet. Ik ben ook opgegroeid met een Chinese neef en nicht, een half-Indonesich schoolvriendje, en een Molukse zwager. Zwarte piet heeft van mij geen racist gemaakt. Verre van, ik heb het nooit in verband gebracht met ras of minderwaardigheid. Sterker nog, ik wilde als kind nooit Sinterklaas zijn, maar zwarte Piet. Want die was stoer.

De norm

De tijden zijn veranderd. Alles ligt nu gevoeliger. En het is goed dat de discussie over discriminatie is aangewakkerd. Er is veel discriminatie in de wereld, ook in Nederland en dat is in mijn ogen onacceptabel. En daarbij gaat het niet alleen om de kleur van je huid, maar ook om je geslacht of je geaardheid. Ik vind het raar om iemand in een hokje te duwen gebaseerd op kleur, geslacht of van wie je houdt, of wat het dan ook is waardoor je ‘de norm’ ontstijgt. Dat zwarte Piet niet meer mag vind ik jammer. Maar als(!) het uitbannen van zwarte Piet als symbool helpt om discriminatie te verminderen dan accepteer ik het. Zwarte Piet is dood, lang leve de regenboog Piet.

Nuance

Kijk, daar zit de nuance. Ik zeg iets positiefs over zwarte Piet (stoer) en tegelijk accepteer ik dat het misschien beter is om hem naar de geschiedenisboeken te verbannen. Op Twitter zou ik al afgemaakt zijn omdat veel mensen niet voorbij de boodschap “Ik vind zwarte Piet stoer” gelezen zouden hebben. De reacties ongenuanceerd, á la minute en zonder enige mogelijkheid tot gezonde discussie. En dus ook zonder enige mogelijkheid om meningen bij te stellen en van elkaar te leren. Want daar zit de groei in een samenleving: verder denken dan de eerste primaire reactie. Even de boel laten sudderen en dan pas reageren.

Koesteren

Een jaar geleden zou ik nog gezegd hebben wat een onzin om zwarte Piet in verband te brengen met racisme. En dat geldt voor mij als persoon nog steeds. Maar voor de samenleving als geheel snap ik nu dat het anders ligt. Dus mijn persoonlijke mening maakt plaats voor het grotere geheel. In mijn hart koester ik stilletjes zwarte Piet als de ware kindervriend (ik vond/vind Sinterklaas echt creepy), en ik accepteer dat het symbool in de huidige samenleving een ander effect heeft.

Bella

Bella reageerde primair. Ze voelde zich ongemakkelijk en snauwde van zich af. Dat doet een hond met een verleden waar wij alleen maar naar kunnen gissen. We weten niet wat haar is overkomen. Ze voelt zich onveilig als ze niet kan zien wat er om haar heen gebeurt. Er is in haar verleden iets gebeurd waardoor ze sterk reageert op onverwacht lichamelijk contact. Dat weten we nu. We kunnen ons daar op gaan richten. Proberen haar weer vertrouwen te geven op dat vlak. Dat gaat veel werk kosten maar dat hebben we er voor over.

Zwart op wit

We helpen Bella de nuance weer te gaan vinden. Om te leren dat als zij aandacht heeft voor een andere hond, dat die andere hond ook aandacht zal hebben voor haar. Ook even aan haar wil snuffelen. Het is geen éénrichtingverkeer. En we willen vooral dat ze leert dat haar reactie ook anders kan zijn dan snauwen. Snauwen leidt vaak tot knokken. Een glimlach leidt echter tot leuk spelen en ravotten. Of iets daar tussenin. Er is en scala aan interacties mogelijk. Ze moet inzien dat het het niet zwart op wit staat dat andere honden niet te vertrouwen zijn. Zij gaat dat wel leren. Ik hoop wij mensen ook.