Hondenleven: Mag ik buitenspelen?

Honden en kinderen, zoveel verschil is er niet. Dat is een gewaagde uitspraak. Veel mensen zullen steigeren als ik hun kroost vergelijk met honden. Zeker als ik daarbij onthul dat ik zelf geen kinderen heb. Maar ik herinner mij nog genoeg van mijn eigen kinderjaren om deze boute uitspraak toch te doen. Bovendien kunnen liefhebbende ouders opgelucht ademhalen als ze weten dat het, komende van mij, een complimenteuze uitspraak is. Honden staan voor mij niet lager op de waarderingsladder dan mensen. In veel opzichten staan ze zelfs hoger.

Ruimte

In welk opzicht lijken honden dan op kinderen? Daar kan ik een heel door de  wetenschap ondersteund betoog over houden, maar ik hou het op deze zonnige donderdag bij een wat luchtiger voorbeeld. Als kind was ik een actief jochie. Mijn beste vriendje en ik waren altijd bezig. Computers, mobiele telefoons en tablets bestonden nog niet dus naast de Lego en ander binnenspeelgoed, was er genoeg tijd om ook buiten te spelen. Zeker waar ik en mijn vriendje woonden. Want we woonden in een rustige buurt vlak bij het bos. Genoeg gelegenheid om rond te zwerven en kattenkwaad uit te halen zonder dat iemand daar last van had. Met andere woorden: we hadden de ruimte.

Projecten

Ook toen hadden we in het voorjaar of de zomer weleens een regenachtige periode. Zo’n contrastweek die je de zonnige dagen van ervoor deed herwaarderen. Dat kon knap vervelend zijn, zeker in een vakantie! Op die dagen speelden we dan met de Lego. Dat was natuurlijk heel leuk, maar mijn beste vriendje en ik waren meestal bezig met buitenprojecten in zo’n mooi weer periode. We waren een kar aan het bouwen met een zeil erop. Of crossfietsen aan het maken. Of een boomhut in het bos aan het bouwen. Dat soort projecten werden dan onderbroken door slecht weer. En dat jeukte.

Hoopvol

Ik weet nog goed dat we dan niet konden stoppen met denken aan die half afgebouwde kar, fiets of boomhut. Het verlangen om naar buiten te gaan was dan enorm groot. Elke morgen keken we hoopvol naar buiten of het weer alweer opknapte.
“Mam, mogen we buiten spelen?” was een veel gehoorde vraag als er nog zo’n project onafgemaakt lag.

Suiker

We waren niet van suiker, dus meestal hoefde het weer maar iets op te knappen om die toestemming te krijgen. Mijn moeder wist toch wel dat nat of droog weer, ik zou zwaar bevuild thuis komen. Ik hoefde maar naar een kar, fiets of boomhut te kijken en ik zag eruit als een schoorsteenvegertje uit een verhaal van Dickens. En dat is nog steeds zo. Ik heb altijd wel een veeg smeer aan mijn broek, handen of sweater. Ik ben een magneet voor vuil. En ach, daar leer je mee leven.

Buitenhond

Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat ik  Bodhi exact hetzelfde zag doen. Zij is een buitenhond. Ze wil niks liever dan buiten ravotten, scharrelen en onderzoeken. Binnen zijn is voor haar maar een saaie aangelegenheid. Kou en regen deren haar niet. Maar de laatste weken was het soms wel echt bar weer en dan moet ze toch binnen blijven.

Vraag

Van de week knapte het weer iets op. En zie: daar stond Bodhi in de keuken, met haar voorpoten op de vuilnisbak, naar buiten te turen. Ze keek me vragend aan: “Mag ik buitenspelen?”
Ik zag mezelf zo’n 45 jaar geleden. ‘Kind en hond, wat lijken we op elkaar,’ dacht ik.

Druk

Vandaag is het prachtig weer. De buitendeur staat weer open. De honden kunnen hun normale buitenactiviteiten weer aanvangen. Katten vertellen waar de grens van onze tuin is, mussen laten weten dat Blitzz weer terug is, planten die te weelderig groeien wat bijsnoeien en ga zo maar door. De roedel is druk en Bodhi geniet ervan. Eindelijk weer buitenspelen! Bodhi is happy. Het is wel even een drukte buiten maar dat stabiliseert zo wel weer. Fijn dat we nog even zomerweer hebben!