Iets wat mij is opgevallen bij honden in mijn lange associatie met deze prachtige dieren: veel honden zijn zich niet bewust van hun volledige lichaam. Het lijkt erop dat hun bewustzijn ophoudt bij hun voorpoten. De rest van het lijf is eigenlijk een soort aanhangsel dat ze pas opmerken als ze er een tafel, stoel of persoon mee omver schoffelen.
Superieur
Hier loert natuurlijk de verleiding om de superieure mens uit de kast te halen. Zie je wel, wij mensen zijn superieur aan andere dieren omdat we ons bewust zijn van ons hele lichaam. Op het moment dat je dit denkt ga je lekker onderuit zitten op de bank. Je legt vergenoegd en volmaakt voelend je voeten op het lage koffietafeltje. Helaas eindigt je gevoel van superioriteit abrupt bij de sensatie van gloeiend hete thee die rijkelijk onder je voeten door stroomt. Het kopje dat over de vloer rinkelt is het kattebelletje om je eraan te herinneren dat hoogmoed onherroepelijk voor de val komt.
Voorbeelden
Terug naar de honden. Sommige honden hebben een aangeboren voorzichtigheid zodat deze observatie misschien niet in je eigen honden is terug te vinden. Maar in mijn lange leven met honden heb ik toch genoeg voorbeelden kunnen verzamelen om te kunnen stellen dat het niet beperkt blijft tot enkele individuen van de soort.
Appenzeller
Zo heb ik ooit mogen samenleven met een Appenzeller sennenhond. Een fantastische hond waar ik ongelofelijk gek op was. En ik meen te mogen denken, zij ook op mij. Kortom, we waren een team. Dat had ongetwijfeld te maken met het feit dat ik nogal langdurig ziek was in die tijd (middelbareschooltijd). Ze kwam als pup bij ons en ik was een paar jaar vrijwel dag en nacht samen met haar. Dat zorgt voor een behoorlijk sterke band.
Tank
Deze hond, Chico genaamd, was echter wel het type hond waar de gemiddelde tank een omweg voor maakte. Niet dat ze agressief was, ze was hoogstens wat assertief. Ze wist echter precies wat ze wilde en niets weerhield haar van daar te komen waar ze enkele fracties van een seconde later ook meestal was. Dat ze daarbij een spoor van omgevallen bomen, geruïneerd meubilair en hier en daar een kreunend en steunend baasje achterliet viel haar nauwelijks op. Het hoofd wilde wat, en het hoofd kreeg wat het wilde.
Chaos
Als ze hard liep, bleek maar weer eens dat een Appenzeller geen gracieus dier is. Haar ledematen bewogen in een soort gecoördineerde chaos, een symfonie van kracht vergelijkbaar met een wervelstorm. Wat vooral opviel was dat haar achterkant continu probeerde haar voorkant in te halen. Alsof er twee wezens liepen: een voorhond en een achterhond.
Achterhond
Aangezien het meeste momentum in de achterhond zat, liep ze constant zichzelf voorbij. Een deur die dichtsloeg nadat het baasje een colporteur of overijverige geloofsovertuiger had afgepoeierd, kreeg altijd nog een smak na. De stormram, die bij sommige honden ‘kop’ wordt genoemd, wilde wellicht best stoppen voor die dichtgeslagen deur. Maar de achterkant ging onverdroten door. Een natuurkundig verschijnsel, namelijk de uitwisseling van impuls en energie, was het gevolg. Daarbij is nooit gebleken dat Chico onder de indruk was van dit natuurkundig verschijnsel. De deur daarentegen heeft menig keer geklaagd.
Toonbeeld
Zo zijn er nog legio voorbeelden geweest, bij verschillende hondenvriendjes. Meest recentelijk viel het me weer op bij onze whippet Spip. Als hij hard loopt is hij een toonbeeld van gratie en harmonie. Een rennende whippet is een prachtig gezicht. De golfbeweging die zij op volle snelheid laten zien maakt van de beweging een vertraagde film. Je beseft dat dit gezichtsbedrog is als dat kleine stipje aan de horizon heel rap groter wordt en een paar seconde later met dik 50 km/u langs je heen suist.
Renmaatje
Die snelheden haalt Spip niet meer. Hij is een wat oudere heer. En hij mist zijn renmaatje Saffie. Want hoewel andere honden ook snel zijn, begrijpen windhonden elkaar. Ze komen pas echt tot hun recht als ze met andere windhonden samen rennen. Maar dit terzijde.
Kaal
Spip is in huis een stuk onhandiger. Hij heeft echt geen idee van de lengte van zijn poten en het feit dat er na de voorpoten nog een heel stuk lijf komt. Als we hem kaal zouden scheren moet hij haast onder de blauwe plekken en schrammen zitten. Hij botst continu tegen meubels, honden en mensen aan. Dit zorgt ervoor dat hij regelmatig het doelwit van gemopper is, nog niet eens zozeer van ons, maar meer van zijn mede-viervoeters.
Beschermen
Als het voertijd is springt hij om mij heen. Soms komt hij met zijn oude lijf zelfs nog op kin-hoogte. Springend en capriolen uithalend manoeuvreren we naar de voerplek. Daarbij moet ik hem echt tegen zichzelf beschermen. In één hand heb ik de voerbak, met de andere hand bescherm ik Spip tegen tafelpunten, waterbakken, mijn benen, en wat dies meer zij.
Column
Het hoofd gaat, de rest van het lijf doet maar wat. Die honden. Ik grinnik en ik schenk een kop thee in. Ik loop naar mijn computer om deze column te gaan schrijven. Ik struikel over een slingerend hondenspeeltje. Loop terug naar het aanrecht om een doekje te pakken en nieuwe thee in te schenken. In mijn hoofd herschrijf ik de column waarin ik eindelijk de superioriteit van de mens dacht te bewijzen.
– Henk
Ik heb zitten hikken van het lachen. Heel heel goed geschreven.
De verhalen zijn zeker goed genoeg voor een boek.