Hondenleven: Kontje halverwege werkt niet

Bella’s opvoeding gaat onverminderd door. Nu we haar volle vertrouwen hebben, leert ze bijna wekelijks nieuwe vaardigheden. Afgelopen week ben ik bezig geweest haar gedrag tijdens voertijd te veranderen. En dat is wonderwel gelukt. Alhoewel Bella Bella niet zou zijn als ze niet zou uitproberen hoever ze kan gaan in het oprekken van de regels. En daarvoor waardeer ik haar zeer. Karakter noem ik dat. Ik hou niet zo van dat gehoorzamen als een robot.

Begin

Maar laten we bij het begin beginnen. Rond etenstijd wordt het altijd wat drukker in de roedel. Tot voor kort zou dat een understatement zijn geweest. Zoals ik ongetwijfeld al eens heb beschreven gaat voertijd bij ons gepaard met een bromtollende Blitzz, een heen en weer trippelende Spip en een op en neer jojoënde Bella. Heel leuk allemaal als je het van een afstandje bekijkt, maar als je er middenin staat, is het ietwat onrustig.

Tweevoeter

Dat moest veranderen. Vooral ook omdat het steeds erger leek te worden. Zoals met bijna alle ‘gedragsproblemen’ bij honden, vertoont de tweevoeter in situ meestal het werkelijk probleemgedrag. Met andere woorden: ongewenst gedrag sluipt erin, wordt erger omdat je het niet corrigeert, en voor je het weet heb je als mens in de hond-mens verhouding een bult werk omhanden. Grenzen opzoeken is nou eenmaal de taak van iedere zichzelf respecterende hond. De kunst is om als tweevoeter grenzen aan te geven zonder een dosis verbolgenheid.

Toeval

En dat is precies wat mij onlangs bij toeval lukte. In plaats van licht geïrriteerd te reageren op de kermis om mij heen, ging ik met mijn armen over elkaar tegen het aanrecht aanleunen. Ik was gewoon in een te goede bui om me te laten irriteren door zo’n zooitje oproerkraaiers. Ik moest even denken aan een leraar die ik op de middelbare school heb gehad. Deze wist erg goed met pubers om te gaan. Hij werd niet boos, strafte niet, maar ging gewoon staan wachten. Hij liet het tumult in de klas gelaten en volkomen ontspannen(!) over zich heen komen. Voor ons was de lol er snel af en binnen korte tijd waren we bij hem de meest dociele klas die je maar kan wensen.

Tumult

Het tumult in ons roedeltje ging nog even onverdroten voort. Algauw verschenen er echter vraagtekens boven de hondenkopjes. Hé, het baasje reageert helemaal niet. Hij staat daar gewoon naar ons te kijken en te glimlachen. Veel erger nog, hij is niet met ons eten bezig. Blitzz en Spip waren de eersten die het snapten. Blitzz verdween, nog zachtjes na-bromtollend in de bench en Spip ging vanuit één van de slaapbakken het vervolg zitten observeren.

Capriolen

Bij Bella duurde het wat langer voor ze door had wat er gebeurde. Ze haalde elke capriool uit haar arsenaal tevoorschijn om mij een reactie te ontlokken. Maar die bleef uit. Stoïcijns bleef ik voor me uit staan glimlachen. Uiteindelijk doofde ook bij Bella het rebelse vuur. Maar wat nu? Wat wil het baasje nu?

Jippie

Ze ging op zoek naar het antwoord op die vraag. Hier gaan rondjes draaien? Nee, dat heeft niet het gewenste effect. Bij de vuilnisbakken gaan staan blaffen? Nope, geen sjoege van het baasje. Voor de vriezer gaan zitten piepen als een hongerige cavia dan? Verdorie, ook al niet.  Wacht even, het heeft met eten te maken. Als ik nou eens netjes ga zitten op de plek waar ik m’n voer krijg? Jaaaaa! Jippieeeeee! Het baasje gaat aan het werk met onze voerbakken! Feest! En de hele kermis barstte weer los.

Ammehoela

Honden kennen het principe oorzaak en gevolg niet, heb ik wel eens ergens gelezen. Ja, ammehoela. Ze kennen dat principe donders goed. Althans als het om het vullen van hun voerbakken gaat. Zodra ik mijn werkzaamheden in zake vullen van voerbakken staakte, kwam de kermisdraaimolen met piepende remmen tot stilstand. Blitzz verdween weer in haar bench, Spip in zijn bak en Bella ging weer volgens dezelfde probeer route op haar voerplek zitten.

Rust

Dat ging zo een paar keer, en elke keer kwam het feestgedruis sneller tot bedaren. En sinds die avond is voertijd een aanzienlijk rustiger tijd geworden. Het is even feest, en dat mag ook. Maar zodra ze mij met de armen over elkaar zien staan, weten ze dat het tijd is om hun plek op te zoeken en in rust, zij het een rust vol anticipatie, hun spijzen op te wachten.

Foppen

Bella zoekt daarbij nog steeds de grenzen op. Gisteren dacht ze me te foppen. Ze maakte de beweging om netjes te gaan zitten en ik draaide me direct om om het eten klaar te maken. Uit mijn ooghoek zag ik dat ze, met haar kontje halverwege de vloer hangend de situatie inschatte. Ze dacht dat ik haar niet zag, verhief haar derrière en sloop langzaam dichterbij. Maar helaas voor haar zien mijn ooghoeken behoorlijk scherp en onmiddellijk leunde ik weer glimlachend, met de armen over elkaar tegen het aanrecht. Ik zag haar teleurstelling.
“Ik moet echt helemaal gaan zitten. Kontje halverwege werkt dus niet. Zucht!”